روایت:الکافی جلد ۲ ش ۷۶۷

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن علي بن الحكم عن ابان بن عثمان عن فضيل بن يسار قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي جَعْفَرٍ ع‏ قَوْلُ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِي‏ كِتَابِهِ‏ وَ مَنْ أَحْيََاهََا فَكَأَنَّمََا أَحْيَا اَلنََّاسَ جَمِيعاً قَالَ مِنْ حَرَقٍ أَوْ غَرَقٍ قُلْتُ فَمَنْ أَخْرَجَهَا مِنْ ضَلاَلٍ إِلَى هُدًى قَالَ ذَاكَ تَأْوِيلُهَا اَلْأَعْظَمُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۶۲۵

از فضيل بن يسار، گويد: به امام باقر (ع) گفتم: قول خدا عز و جل در قرآن، هر كه نفسى را زنده دارد گويا همه مردم را زنده داشته است؟ فرمود: يعنى از سوختن و غرق شدن نجات دهد، گفتم: كسى كه او را گمراهى به راه راست آورد؟ فرمود: اين تأويل اعظم آيه است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۰۰

فضيل بن يسار گويد: بامام باقر عليه السّلام عرضكردم: خداى عز و جل در كتابش فرمايد:

«و هر كه او را زنده كند گويا همه مردم را زنده كرده است» فرمود: يعنى او را از سوختن و غرق شدن نجات دهد، عرضكردم: كسى كه او را از گمراهى بسوى هدايت برد چگونه است؟ فرمود: اين تأويل اعظم آيه است (يعنى آيه شامل اين معنى هم هست و اين معنى مهمتر و عاليتر از معنى اولست).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۵۲۹

از او، از على بن حكم، از ابان بن عثمان، از فضيل بن يسار روايت است كه گفت: به خدمت امام محمد باقر عليه السلام عرض كردم كه: چيست معنى قول خداى عز و جل كه در كتاب خويش مى‏فرمايد: «وَ مَنْ أَحْياها فَكَأَنَّما أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعاً»؟ حضرت فرمود: «يعنى از سوختن و غرق شدن او را نگاه دارد». عرض كردم كه: هر كه او را از ضلالت بيرون برد به سوى هدايت؟ حضرت فرمود كه: «اين تأويل اعظم آيه است كه از هر تأويلى بزرگ‏تر است». محمد بن يحيى، از احمد و عبداللَّه پسران محمد بن عيسى، از على بن حكم، از ابان مثل اين را روايت كرده است.