روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۸۱۸

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

عنه عن احمد بن محمد عن علي بن الحكم عن ابي ايوب ابراهيم بن عثمان الخزاز عن محمد بن مسلم قال قال ابو عبد الله ع :

إِنَ‏ عَلِيَّ بْنَ اَلْحُسَيْنِ ص‏ كَانَ إِذَا أَصْبَحَ قَالَ أَبْتَدِئُ يَوْمِي هَذَا بَيْنَ يَدَيْ نِسْيَانِي وَ عَجَلَتِي بِسْمِ اَللَّهِ وَ مَا شَاءَ اَللَّهُ فَإِذَا فَعَلَ ذَلِكَ اَلْعَبْدُ أَجْزَأَهُ مِمَّا نَسِيَ‏ فِي يَوْمِهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۱۷۱

از امام صادق (ع) كه على بن الحسين (ع) را شيوه بود كه چون بامداد مى‏كرد مى‏فرمود: من اين روز خود را در ميان فراموشى و شتابم آغاز مى‏كنم بنام خدا و آنچه خدا خواهد، و چون بنده چنين كند او را از آنچه در آن روز فراموش كند بس باشد (يعنى از او باز خواست نشود).

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۹۲

حضرت صادق عليه السّلام فرمود: همانا على بن الحسين عليهما السلام چنين بود كه چون بامداد ميكرد ميفرمود: «ابتداء يومى هذا بين يدى نسيانى و عجلتى بسم اللَّه و ما شاء اللَّه» (يعنى من روز خود را پيش از آنكه خدا را فراموش كنم و از ياد او بچيز ديگرى شتاب كنم بنام او آغاز مى‏كنم، بنام خدا و آنچه خدا خواهد- حضرت فرمود:) و چون بنده چنين كند او را از آنچه در آن روز فراموش كند بس باشد (يعنى تا آخر روز ذكر خدا را فراموش كرد همين ذكر كه اول بامداد خوانده او را كفايت كند زيرا روز خود را بنام خدا آغاز كرده است).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۱۹

از او، از احمد بن محمد، از على بن حكم، از ابوايّوب ابراهيم بن عثمان خزّاز، از محمد بن مسلم مروى است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه: «حضرت على بن الحسين عليه السلام چون صبح مى‏كرد، مى‏فرمود: أَبْتَدِئُ يَوْمى‏ هذا بَيْنَ يَدَىْ نِسْيانى‏ وَعَجَلَتى‏ بِسْمِ اللَّهِ وَما شآءَ اللَّهُ؛ «آغاز مى‏كنم در همين ميان دو دست و پيش روى فراموشى من، و شتاب من به نام خدا و به آن‏چه خواست خدا بود». و چون بنده اين را به جا آورد، او را كفايت كند از آن‏چه در آن روز فراموش نمايد».