روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۷۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن عثمان بن عيسي عن مفضل بن عمر قال :

كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ فَذَكَرْنَا اَلْأَعْمَالَ فَقُلْتُ أَنَا مَا أَضْعَفَ عَمَلِي فَقَالَ مَهْ اِسْتَغْفِرِ اَللَّهَ‏ ثُمَّ قَالَ لِي إِنَّ قَلِيلَ اَلْعَمَلِ مَعَ اَلتَّقْوَى خَيْرٌ مِنْ كَثِيرِ اَلْعَمَلِ بِلاَ تَقْوَى‏ قُلْتُ كَيْفَ يَكُونُ كَثِيرٌ بِلاَ تَقْوَى‏ قَالَ نَعَمْ مِثْلُ اَلرَّجُلِ يُطْعِمُ طَعَامَهُ وَ يَرْفُقُ جِيرَانَهُ وَ يُوَطِّئُ رَحْلَهُ‏ فَإِذَا اِرْتَفَعَ لَهُ اَلْبَابُ مِنَ اَلْحَرَامِ دَخَلَ فِيهِ فَهَذَا اَلْعَمَلُ بِلاَ تَقْوَى وَ يَكُونُ اَلْآخَرُ لَيْسَ عِنْدَهُ فَإِذَا اِرْتَفَعَ لَهُ اَلْبَابُ مِنَ اَلْحَرَامِ لَمْ يَدْخُلْ فِيهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۲۳۱

از مفضل بن عمر، گويد: من نزد امام صادق (ع) بودم، گفتگوى عمل را كرديم، من گفتم: چه بسيار كم است عمل من. فرمود: خاموش شو، از خدا آمرزش بخواه، سپس به من فرمود: كم كار با تقوى به از پر كار بى‏تقوى است، گفتم: چگونه پر كار بى‏تقوى است؟ فرمود: چرا، چون مردى كه نان‏دِه است و با همسايه‏ها مى‏سازد و رفت و آمد دارد و چون درى از حرام بر او باز شود بدان در آيد، اين كار بى‏تقوى است و ديگرى هست كه اين‏ها را ندارد ولى چون درى از حرام به روى او گشوده شود در آن در نيايد و خود دارى كند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۲۱

مفضل بن عمر گويد: خدمت امام صادق عليه السّلام بودم كه موضوع اعمال مطرح شد، من گفتم: عمل من چه اندازه كم و ضعيف است؟! حضرت فرمود: خاموش باش، از خدا آمرزش بخواه، آنگاه فرمود: عمل كم با تقوى بهتر از عمل بسيار بى‏تقوى است. عرضكردم: چگونه عمل بسيار، بى‏تقوى ميباشد؟ فرمود: آرى مانند مرديكه از غذاى خود بمردم ميخوراند و با همسايگانش مهربانى ميكند و در خانه‏اش باز است، ولى چون دردى از حرام بنظرش رسد بدان درآيد، اينست عمل بدون تقوى، و ديگرى هست كه اينها را ندارد، ولى چون در حرامى بنظرش رسد، بدان وارد نشود.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۲۱۱

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد بن خالد، از عثمان بن عيسى، از مفضّل بن عمر كه گفت: در نزد امام جعفر صادق عليه السلام بودم؛ پس عمل‏هاى نيك را ذكر كرديم. گفتم كه: من عملم بسيار ضعيف و كم است. حضرت فرمود كه: «اين را مگو و از خدا آمرزش طلب كن». بعد از آن به من فرمود كه: «كمى از عمل كه با پرهيزگارى باشد، بهتر است از بسيارى كه بى‏پرهيزگارى باشد». عرض كردم كه: چگونه بسيار مى‏باشد بى‏پرهيزگارى. فرمود: «آرى، مانند آنكه مردى طعام خويش را به مردم مى‏خوراند، و با همسايگانِ خود نرمى و مدارايى مى‏نمايد، و منزلش پايمال و لگدكوب مردم مى‏شود- كه كنايه است از بسيارى ميهمان و ميهمانى كردن-؛ پس هرگاه درى از حرام از برايش بلند و گشوده شود، در آن داخل شود، و اين عملى است بى‏تقوى. و ديگرى هست كه هيچ‏يك از اينها در نزد او نيست؛ پس چون درى از حرام‏ از برايش گشوده شود، در آن داخل نمى‏شود».