روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۲۵۴

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن الوشا و الحسين بن محمد عن معلي بن محمد عن الوشا عن احمد بن عايذ عن ابي خديجه عن ابي عبد الله ع قال :

لَمَّا حَمَلَتْ‏ فَاطِمَةُ ع‏ بِالْحُسَيْنِ‏ جَاءَ جَبْرَئِيلُ‏ إِلَى‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ فَقَالَ إِنَ‏ فَاطِمَةَ ع‏ سَتَلِدُ غُلاَماً تَقْتُلُهُ أُمَّتُكَ مِنْ بَعْدِكَ فَلَمَّا حَمَلَتْ‏ فَاطِمَةُ بِالْحُسَيْنِ ع‏ كَرِهَتْ حَمْلَهُ وَ حِينَ وَضَعَتْهُ كَرِهَتْ وَضْعَهُ ثُمَّ قَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ لَمْ تُرَ فِي اَلدُّنْيَا أُمٌّ تَلِدُ غُلاَماً تَكْرَهُهُ وَ لَكِنَّهَا كَرِهَتْهُ لِمَا عَلِمَتْ أَنَّهُ سَيُقْتَلُ قَالَ وَ فِيهِ نَزَلَتْ هَذِهِ اَلْآيَةُ وَ وَصَّيْنَا اَلْإِنْسََانَ‏ بِوََالِدَيْهِ‏ حُسْناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصََالُهُ ثَلاََثُونَ شَهْراً

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۳۳۹

فرمود: چون فاطمه (ع) به حسين آبستن شد جبرئيل نزد رسول خدا (ص) آمد و گفت: به راستى فاطمه (ع) به زودى پسرى آورد كه پس از تو امتت او را بكشند، پس چون فاطمه به حسين آبستن شد در باره او نگرانى داشت و چون او را هم زائيد در باره او نگرانى و بد دلى داشت سپس امام صادق (ع) فرمود: در دنيا مادرى ديده نشده كه پسر زايد و بدش آيد ولى نگرانى فاطمه از اين راه بود كه مى‏دانست كشته مى‏شود. فرمود: در باره او اين آيه نازل شد (۱۵ سوره احقاف): «ما وصيت كرديم انسان را به والدينش نيكى كند، مادرش او را به ناخوشى باردار شد و به ناخوشى زائيد، و آبستنى و از شير بريدنش روى هم سى ماه است».

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۳۶۴

امام صادق عليه السلام فرمود: چون فاطمه عليها السلام بحسين آبستن شد، جبرئيل نزد پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله آمد و عرضكرد: همانا فاطمه عليها السلام پسرى خواهد زائيد كه امتت او را بعد از تو ميكشند، چون فاطمه بحسين عليه السلام آبستن شد خوشحال نبود، و چون زائيد از زائيدنش هم خوشحال نبود سپس امام صادق عليه السلام فرمود: در دنيا مادرى ديده نشده كه پسرى بزايد و خوشحال نباشد، ولى فاطمه خوشحال نبود، زيرا دانست او كشته خواهد شد، و اين آيه در باره او نازل شد «ما انسان را بنيكى نمودن نسبت بپدر و مادرش سفارش نموده‏ايم، مادرش او را بناخوشى باردار شد و بناخوشى زائيد و بار داشتن و از شير گرفتنش سى ماه بود- ۱۵ سوره ۴۶-».

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۵۹۳

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از وشّاء، و حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از وشّاء، از احمد بن عائذ، از ابو خديجه، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده‏اند كه فرمود: «چون فاطمه عليها السلام به امام حسين حامله شد، جبرئيل به خدمت رسول خدا صلى الله عليه و آله آمد و عرض كرد كه: فاطمه در اين زودى پسرى خواهد زاييد كه امّت تو بعد از تو او را بكشند. و چون فاطمه به امام حسين حامله شد، حمل آن حضرت را ناخوش داشت و در هنگامى كه او را زاييد، زاييدن او را ناخوش داشت». بعد از آن حضرت صادق عليه السلام فرمود كه: «در دنيا مادرى ديده نشده كه پسرى بزايد كه او را ناخوش داشته باشد، وليكن فاطمه آن حضرت را ناخوش داشت؛ زيرا كه مى‏دانست كه آن حضرت به زودى كشته خواهد شد». و فرمود كه: «اين آيه در شأن حضرت امام حسين عليه السلام يا در اين باب نازل شد كه: «وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ إِحْساناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً» «۱»» (و آنچه در اين آيه واقع شده، از لفظ حسنا قرائت ابن كثير و نافع و ابو عمر و ابن عامر است و امّا عاصم و حمزه و كسائى احسانا خوانده‏اند)، يعنى: «و وصيّت كرديم آدمى را به پدر و مادرش خوبى يا نيكى كردن. برداشت او را مادرش از روى كراهت، و زاييد او را از روى كراهت، و مدّت حمل او و زمان شير باز گرفتنش سى ماه است». __________________________________________________

(۱). احقاف، ۱۵.