روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۵۲۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

و روي عن داود بن سرحان قال :

كُنْتُ‏ بِالْمَدِينَةِ فِي‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ فَقُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ إِنِّي أُرِيدُ أَنْ أَعْتَكِفَ فَمَا ذَا أَقُولُ وَ مَا ذَا أَفْرِضُ عَلَى نَفْسِي فَقَالَ لاَ تَخْرُجْ مِنَ اَلْمَسْجِدِ إِلاَّ لِحَاجَةٍ لاَ بُدَّ مِنْهَا وَ لاَ تَقْعُدْ تَحْتَ ظِلاَلٍ حَتَّى تَعُودَ إِلَى مَجْلِسِكَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۴۴

و از داود بن سرحان روايت شده است كه گفت: در ماه رمضان در مدينه بودم، پس به امام صادق عليه السّلام معروض داشتم: اراده آن دارم كه معتكف شوم، پس چه بگويم؟ و چه كارى را بر خود فرض سازم؟ امام فرمود: جز در پى حاجتى كه گزيرى از آن نداشته باشى از مسجد خارج مشو، و در زير سايه‏بانى منشين تا به جايگاه خود بازگردى.