نتایج جستجو

بقى غضب کم ربب قرء عين رئس قرآن موسى سقر قدر وعظ تسع حمل هدى اخو هو عن کتب سکت ک شکر فصل جزى بل عشر قد عجل حوط لما ا جرر الذين کون ى بعد هم الى

تائب و به کیفر رساندن غیر تائبان) خشمش فرو نشست. (و لما سکت عن موسى الغضب) وقوع جمله «و لما سکت ... »، پس از دو آیه گذشته، بیانگر این است که فرو نشستن غضب

آیات شامل این کلمه سکت‌ (۱ بار) سكوت به معنى ترك سخن است و چون سكوت توأم با نوعى سكون و آرامش است به طور استعاره گفته شده [اعراف:154] چون خشم موسى فرو

کلمات مشتق شده در حال بارگیری... سكوت براى استماع. «نَصَتَ لَهُ نَصْتاً: سَكَتَ مُسْتَمِعاً لِحَديثِهِ» همچنين است انصات و آن از نصت ابلغ است (اقرب) در

الْأَلْوَاح رَحْمَة أَخَذ لِلّذِين هُم الْغَضَب مُوسَى لِرَبّهِم عَن يَرْهَبُون سَکَت لَمّا در حال بارگیری...

يَوْم عَن إِبْرَاهِيم تَأْتِي لَمّا کُل أَصْلَحُوا السّيّئَات صَبَرُوا کَان سَکَت أُمّة نَفْس عَمِلُوا تُجَادِل قَانِتا ذٰلِک مُوسَى الّذِين جَاهَدُوا لِلّه

پيروى كردن است [انعام:90]. قرائت مشهور «اِقْتَدِهْ» به سكون‏ها است و آن هاء سكت مى‏باشد يعنى آن پيامبران كسانى‏اند كه خدا هدايتشان كرده تو از هدايت آن‏ها

پيروى كردن است [انعام:90]. قرائت مشهور «اِقْتَدِهْ» به سكون‏ها است و آن هاء سكت مى‏باشد يعنى آن پيامبران كسانى‏اند كه خدا هدايتشان كرده تو از هدايت آن‏ها

سنهاً» يعنى سالها بر آن و هاء اصل كلمه مى‏باشد در آيه‏شريفه بعضى هاء را حرف سكت دانسته و گفته‏اند اصل آن يتسّن از حماء مسنون است. معنى آن به هر دو وجه تغيّر

کَتَبْنَا مَوْعِظَة أَخِيه هُدًى الشّاکِرِين أَمْر عَن يَجُرّه عَجِلْتُم سَکَت لَمّا کُن أَ رَحْمَة تَفْصِيلا إِلَيْه رَحِيم بَعْدِي لِکُل لِلّذِين قَال

را ساكن بخوانيم بايد آن را حرف سكت بدانيم چنانكه الميزان گفته . بنا به قرائت عاصم و حمزه مفعول ارجه محذوف است وها براى سكت است نه ضمير و بنا بر قرائت ديگران

دوم به جاى زنديق «رجلاً» نقل شده است. ال وَ مُوسَى أَخَذ عَن الْأَلْوَاح سَکَت لَمّا فِي نُسْخَتِهَا رَحِيم هُدًى لَغَفُور بَعْدِهَا رَحْمَة لِلّذِين در

اسم فعل است بمعناى خذ و ظنّ در آخرت يقين است و هاء در كتابيه و امثال آن هاء سكت و استراحت است و در وقف زياد ميشود و اواخر آيات را مشابه هم مينمايد و چنين

اسم فعل است بمعناى خذ و ظنّ در آخرت يقين است و هاء در كتابيه و امثال آن هاء سكت و استراحت است و در وقف زياد ميشود و اواخر آيات را مشابه هم مينمايد و چنين

نهج البلاغه، خطبه 228. تفسير اثنا عشرى، ج‌3، ص: 189 اشياء فلا تنتهكوها و سكت لكم عن اشياء و لم يدعها نسيانا فلا تتكلّفوها. «1» بدرستى كه حق تعالى واجب

اسم فعل است بمعناى خذ و ظنّ در آخرت يقين است و هاء در كتابيه و امثال آن هاء سكت و استراحت است و در وقف زياد ميشود و اواخر آيات را مشابه هم مينمايد و چنين

اسم فعل است بمعناى خذ و ظنّ در آخرت يقين است و هاء در كتابيه و امثال آن هاء سكت و استراحت است و در وقف زياد ميشود و اواخر آيات را مشابه هم مينمايد و چنين

اسم فعل است بمعناى خذ و ظنّ در آخرت يقين است و هاء در كتابيه و امثال آن هاء سكت و استراحت است و در وقف زياد ميشود و اواخر آيات را مشابه هم مينمايد و چنين

پرخاش مى‏نمايد و الواح تورات را بكنارى مى‏اندازد و آنگاه مى‏گويد: «وَلَمّا سَكَتَ عَنْ مُوسَى الْغَضَبُ أَخَذَ الْاَلْواحَ...» پس از همه اين ماجراها مى‏رسيم

پرخاش مى‏نمايد و الواح تورات را بكنارى مى‏اندازد و آنگاه مى‏گويد: «وَلَمّا سَكَتَ عَنْ مُوسَى الْغَضَبُ أَخَذَ الْاَلْواحَ...» پس از همه اين ماجراها مى‏رسيم

اسم فعل است بمعناى خذ و ظنّ در آخرت يقين است و هاء در كتابيه و امثال آن هاء سكت و استراحت است و در وقف زياد ميشود و اواخر آيات را مشابه هم مينمايد و چنين

جز پندگرفتن اهل عالم نيست). حرف «ه» در «اقْتَدِهْ»، ضمير نيست، بلكه «هاء» سَكت است و براى وقف به كار مى‌رود. نام و ياد و راه اولياى خدا بايد زنده بماند

كلّ شى‌ء هالك الّا اللّه هر چيزى فنا شود مگر خداى تعالى. قطا «2» گويد: من سكت سلم هر كه سكوت كرد سالم ماند. ببغاء «3» گويد: «ويل لمن الدنيا همّه» واى بر

أَهْلِ اَلْكِتَابِ‏ فَقَالَ لاَ تَأْكُلْهُ ثُمَّ سَكَتَ هُنَيْئَةً ثُمَّ قَالَ لاَ تَأْكُلْهُ ثُمَّ سَكَتَ هُنَيْئَةً ثُمَّ قَالَ لاَ تَأْكُلْهُ وَ لاَ تَتْرُكْهُ

فَلاََ إِثْمَ عَلَيْهِ وَ مَنْ تَأَخَّرَ فَلاََ إِثْمَ عَلَيْهِ‏ فَلَوْ سَكَتَ لَمْ يَبْقَ أَحَدٌ إِلاَّ تَعَجَّلَ وَ لَكِنَّهُ قَالَ‏ وَ مَنْ تَأَخَّرَ

وَ لَمّا سَكَتَ عَن موسَى الغَضَبُ أَخَذَ الأَلواحَ وَ فى نُسخَتِها هُدًى وَ رَحمَةٌ لِلَّذينَ

فَلاََ إِثْمَ عَلَيْهِ وَ مَنْ تَأَخَّرَ فَلاََ إِثْمَ عَلَيْهِ‏ فَلَوْ سَكَتَ لَمْ يَبْقَ أَحَدٌ إِلاَّ تَعَجَّلَ وَ لَكِنَّهُ قَالَ وَ مَنْ تَأَخَّرَ

حَدَّ حُدُوداً فَلاَ تَعْتَدُوهَا وَ فَرَضَ فَرَائِضَ فَلاَ تَنْقُصُوهَا وَ سَكَتَ عَنْ أَشْيَاءَ لَمْ يَسْكُتْ عَنْهَا نِسْيَاناً لَهَا فَلاَ تُكَلَّفُوهَا

أَعْرَابِيٌّ فَسَأَلَ‏ رَبِيعَةَ اَلرَّأْيِ‏ عَنْ مَسْأَلَةٍ فَأَجَابَهُ فَلَمَّا سَكَتَ قَالَ لَهُ اَلْأَعْرَابِيُّ أَ هُوَ فِي عُنُقِكَ فَسَكَتَ عَنْهُ‏ رَبِيعَةُ

ظَهْرِكَ لَمْ يُصِبْهَا اَلْمَاءُ فَقَالَ لَهُ مَا كَانَ عَلَيْكَ لَوْ سَكَتَّ ثُمَّ مَسَحَ تِلْكَ اَللُّمْعَةَ بِيَدِهِ‏

حَتَّى لاَ يَظْلِمَنَا فَقَالَ لاَ بَأْسَ مَا تُصْلِحُ بِهِ مَالَكَ ثُمَّ سَكَتَ سَاعَةً ثُمَّ قَالَ أَ رَأَيْتَ إِذَا أَنْتَ رَشَوْتَهُ يَأْخُذُ أَقَلَّ

فِي رَجُلٍ عِنْدَهُ بَيْعٌ وَ سَعَّرَهُ سِعْراً مَعْلُوماً فَمَنْ سَكَتَ عَنْهُ مِمَّنْ يَشْتَرِي مِنْهُ بَاعَهُ بِذَلِكَ اَلسِّعْرِ وَ مَنْ مَاكَسَهُ

صَامِتاً فَكَانَ صَمْتُهُ لِغَيْرِ ذِكْرِ اَللَّهِ كَانَ سَاهِياً ثُمَّ سَكَتَ فَقَامَ اَلرَّجُلُ وَ اِنْصَرَفَ‏

قُلْتُ لَهُ أَوْصِنِي فَقَالَ آمُرُكَ بِتَقْوَى اَللَّهِ ثُمَّ سَكَتَ فَشَكَوْتُ إِلَيْهِ قِلَّةَ ذَاتِ يَدِي وَ قُلْتُ وَ اَللَّهِ لَقَدْ عَرِيتُ حَتَّى

اَللَّهِ‏ سَلْ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ اِشْتَرَيْتُ جَارِيَةً ثُمَّ سَكَتُّ هَيْبَةً لَهُ قَالَ فَقَالَ لِي أَظُنُّ أَنَّكَ أَرَدْتَ أَنْ تُصِيبَ مِنْهَا

أَرْبَعاً لِنَفْسِي لَمْ أَقْتَدِ بِهِ فَقَالَ نَعَمْ قَالَ فَسَكَتَ وَ سَكَتَ صَاحِبِي وَ رَضِينَا

بِإِشَارَةٍ إِلَيْهِ لِتَكُونَ عَلَيْهِمْ حُجَّةً وَ يُسْأَلُ فَيُجِيبُ‏ وَ إِنْ سُكِتَ عَنْهُ‏ اِبْتَدَأَ وَ يُخْبِرُ بِمَا فِي غَدٍ وَ يُكَلِّمُ اَلنَّاسَ بِكُلِّ

اَلْحَسَنُ ع‏ ثُمَ‏ اَلْحُسَيْنُ ع‏ حَتَّى اِنْتَهَى إِلَى نَفْسِهِ ثُمَّ سَكَتَ قَالَ فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَمَنْ هُوَ اَلْيَوْمَ قَالَ إِنْ أَخْبَرْتُكَ

مُعَاوِيَةَ وَ حُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍ‏ وَ لاَ سَوَاءَ وَ لاَ سَوَاءَ قَالَ ثُمَّ سَكَتَ ثُمَّ قَالَ أَزِيدُكَ‏ فَقَالَ لَهُ‏ حَكَمٌ اَلْأَعْوَرُ نَعَمْ جُعِلْتُ

مى شود كه سياق كلام سياق حكايت حال گذشته گان است براى آنجناب . وَ لَمَّا سكَت عَن مُّوسى الْغَضب أَخَذَ الاَلْوَاحَ ... كلمه (( رهبه (( به معناى ترسى است

لاَ أَحَدٌ مِنْ بَنِيَّ وَ كُنْتُ إِذَا سَأَلْتُهُ أَجَابَنِي وَ إِذَا سَكَتُّ عَنْهُ‏ وَ فَنِيَتْ مَسَائِلِي اِبْتَدَأَنِي فَمَا نَزَلَتْ عَلَى‏ رَسُولِ

ضمه طاء و سكون هاء، خوانده اند، كه گويا امر از ((وطاء - يطاء(( باشد وهاى سكت را نيز در آخرش در آورده اند. بعضى ديگر گفته اند: اين كلمه از اسماء خدا است