روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۶۷۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

سال سماعه ابا عبد الله ع :

وَ عَنِ اَلرَّجُلِ يَتَقَبَّلُ اَلْأَرْضَ بِطِيبَةِ نَفْسِ أَهْلِهَا عَلَى شَرْطٍ يُشَارِطُهُمْ عَلَيْهِ قَالَ لَهُ أَجْرُ بُيُوتِهَا إِلاَّ اَلَّذِي كَانَ فِي أَيْدِي دَهَاقِينِهَا إِلاَّ أَنْ يَكُونَ قَدِ اِشْتَرَطَ عَلَى أَصْحَابِ اَلْأَرْضِ مَا فِي أَيْدِي اَلدَّهَاقِينِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۳۲

و سماعة بن مهران نيز از امام صادق عليه السّلام پرسيد: مردى زمين دهى را با طيب خاطر صاحبانش براى كشت با شرطى از مدّت و يا عمل پذيرفت و قرار بست. امام عليه السّلام فرمود: اجازه اطاقهاى آن ده از آن اوست جز آنها كه رعيّت در آن سكنا كرده‏اند مگر اينكه با صاحبان زمين اجاره آنچه در دست رعيّت است را هم شرط كرده باشد. شرح: «غرض آنست كه اگر ده ناآبادى را اجاره كرده و شرط كرده است كه اگر هر كجا را مرمّت كند اجاره‏اش از آن او باشد اجاره خانه‏هائى كه آباد كرده از آن اوست به جز آنها كه قبلا در دست رعيّت بوده مگر اينكه آنها را نيز شرط كرده باشد».