نتایج جستجو

ابي حمزه عن ابي جعفر ع قال : از ابى حمزه، از امام باقر (ع) فرمود: راستى خدا عز و جل به داود (ع) وحى كرد كه نزد بنده ام دانيال برو و به او بگو كه: تو مرا

الهيثم بن واقد الجزري قال سمعت ابا عبد الله ع يقول : مى‏فرمود (ع) كه: راستى خدا عز و جل يكى از پيغمبرانش را به قوم وى فرستاد و به او وحى كرد كه به قومت بگو:

۳- آنچه به زور بر آن وادار شوند ۴- آنچه تاب آن را ندارند و اين معنى قول خدا عز و جل است (۲۸۶ سوره بقره): «پروردگارا از ما مؤاخذه مكن اگر فراموش كرديم يا

جا هستيد، هر كه اقرار بدين خدا كند مسلمان است و هر كه عمل كند بدان چه خدا عز و جل فرموده پس او مؤمن است. يكى از اصحاب گويد: بامام صادق عليه السّلام عرضكرد:

بِاللَّهِ اَلْعَظِيمِ وَ قَتْلُ اَلنَّفْسِ‏ اَلَّتِي حَرَّمَ اَللََّهُ‏ عَزَّ وَ جَلَ‏ إِلاََّ بِالْحَقِ‏ وَ أَكْلُ أَمْوَالِ اَلْيَتَامَى وَ عُقُوقُ اَلْوَالِدَيْنِ

ابي الاحوص عن ابي عبد الله ع قال : از امام صادق (ع) كه فرمود: به راستى خدا عز و جل ايمان را بر هفت سهم نهاده است: بر نيكى و راستگوئى و يقين و رضا و وفاء

مى‏گفت: من هم مانند تو وصىّ منصوص پيغمبر و على هستم و او چنين نمى‏كرد خدا عز و جل فرموده: «اولو الارحام به يك ديگر اولى هستند» و اين آيه در باره ما و در

نُعَزِّيهِ‏ بِإِسْمَاعِيلَ‏ فَتَرَحَّمَ عَلَيْهِ ثُمَّ قَالَ إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ نَعَى إِلَى‏ نَبِيِّهِ ص‏ نَفْسَهُ فَقَالَ‏ إِنَّكَ مَيِّتٌ وَ إِنَّهُمْ

ما گسترده گردد و بدانيم و از نظر ما برچيده شود و ندانيم، فرمود: آن راز خداى عز و جل‏ است كه با جبرئيلش راز گويد و او با محمد (ص) راز گويد و او با هر كه خدا

كَانَ إِذَا بَعَثَ أَمِيراً لَهُ عَلَى سَرِيَّةٍ أَمَرَهُ بِتَقْوَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِي خَاصَّةِ نَفْسِهِ ثُمَّ فِي أَصْحَابِهِ عَامَّةً ثُمَّ يَقُولُ

را تباه كند چنان كه سركه عسل را. و نيز حضرت صادق عليه السّلام فرمود: خداى عز و جل به برخى از پيمبران وحى كرد: كه بدخوئى كردار را تباه سازد مانند سركه كه

گويد: كه امام صادق عليه السلام فرمود: اى يونس هر كه حق مؤمنى را حبس كند خداى عز و جل در روز قيامت پانصد سال او را روى دو پا نگهدارد تا عرقش يا خونش (ترديد

ابن مسكان عن ابي بصير قال : ابو بصير گويد: از امام صادق (ع) تفسير قول خدا عز و جل را (۸۷ سوره اسراء): «مى‏پرسندت از روح، بگو: روح از امر پروردگار من است»

بوسيله لباسى از برهنگى بپوشاند يا او را بچيزى از قوت زندگى يارى كند، خداى عز و جل ۷۰ هزار فرشته بر او گمارد كه تا دميدن صور براى هر گناهى كه ميكند آمرزش

كنيد، كه اين حقّى بر عهده متّقين است امام فرمود: اين حكم چيزيست كه خداوند عزّ و جلّ براى امام وقت قرار داده است. معروض داشتم كه آيا براى مورد وصيّت حد معيّنى

را كه خدا از امت مؤاخذه نكند) و نيز حضرت صادق عليه السّلام فرمود: براى خداى عز و جل خواصى از بندگان هستند كه بنعمت خود آنان را خوراك دهد، و بعافيت خود بدانها

دچار درّنده هم مى‏شود، و به صاعقه هم بميرد، و اين صاعقه به كسى كه در ذكر خدا عز و جل است نمى‏رسد. ابو بصير گويد: از حضرت صادق عليه السلام پرسيدم از مردن مؤمن؟

امام باقر عليه السّلام عرض كرد: از حدّ شستن صورت در وضو بآن مقدارى كه خداى عزّ و جلّ مقرّر فرموده مرا آگاه ساز، آن حضرت فرمود: حدّ آن صورتى كه خدا فرموده

محمد بن مسلم قال : از محمد بن مسلم، گويد: از امام باقر (ع) پرسيدم از قول خدا عز و جل (۷۵ سوره مؤمنون): «كوچكى نكردند براى پروردگار خود و به درگاهش زارى نكردند»

خوش رفتارى كنيد به سخاوت و خوش اخلاقى. امام صادق عليه السّلام فرمود. خداى عز و جل اسلام را دين شما پسنديد، پس بسبب سخاوت و خلق نيكو با آن نيكو معاشرت كنيد