نتایج جستجو

به جهاد، و وعده نصرتشان مى دهد، در صورتى كه خدا را نصرت دهند. و منظور از «نصرت دادن به خدا»، جهاد در راه خدا و تنها به منظور تأييد دين او و اعلاى كلمه حق

حضرت (يعنى: در نزد مخالفان). و به خدا سوگند كه امام شما غائب خواهد شد سال‏هاى بسيار از اين روزگار شما، و خدا شما را امتحان خواهد كرد تا آن‏كه گفته شود كه:

از خود او است وجهش اين است كه خدا مالك بالذات است ولى عبد اگر مالك شده به تمليك خدا مالك شده است و ملك عبد در طول ملك خدا است نه در عرض آن . و اينكه فرمود:

ظلم خدا، «و ما كان الله ليظلمهم و لكن كانوا انفسهم يظلمون» - خدا هرگز به آنان ظلم نكرد، و ليكن اين خودشان بودند كه به خود ظلم مى كردند(( يعنى خدا آن بلاها

را امام خواهم كرد) الخ ، دلالت دارد كه اين امامت كه خدا باو بخشيد، بعد از امتحان هائى بوده كه خدا از او كرد و معلوم است كه اين امتحانات همان انواع بلاهائى

مشيت خدا كه نخواسته غلبه كرده باشد، و خدا برتر از آن است. (پس جواب اين است كه: نهى از خوردن درخت، نهى ظاهرى و صورى است، و منافاتى با خواست باطنى خدا ندارد)

«خليفۀ خدا» در زمين، بايد متخلّق به اخلاق خدا باشد، و آنچه خدا اراده مى كند، او اراده كند، و آنچه خدا حكم مى كند، او همان را حكم كند. و چون خدا همواره

و به درستى خدا با نيكوكاران است)، نيز به اين اختلاف اشاره مى كند. چون فرق است بين اين كه بنده خدا در راه خدا جهاد كند، و بين اين كه در خدا جهاد كند. در

بندۀ خدا از خدا راضى باشد، قهرا خداى تعالى هم از او راضى خواهد بود. چون هيچ عاملى به جز خروج بنده از زىّ بندگى، خدا را به خشم نمى آورد و بندۀ خدا، وقتى

۱۴۳ مراد از « وجه الله » ذات خدا نيست ، بلكه هر چيزى كه به خدا انتساب دارد و نيز آنچه كه بنده از خداى خود انتظار دارد، وجه خدا مى باشد. مؤ لف : اما اينكه

كبيرا(۱۹) ترجمه : ۱۷ - به خاطر بياور روزى را كه همه آنها و معبودانى را كه غير از خدا پرستش مى كردند جمع مى كند، و به آنها مى گويد: آيا شما اين بندگان مرا گمراه

كه حق اين نعمت را ادا نكرده اند و از عهده امتحان برنيامدند. در آخرين آيه مورد بحث به بعضى از مواهب ديگر كه خدا به آنها داده بود اشاره كرده ، مى فرمايد:

برگشتن از معصيت خدا به اطاعت او توبه است و همچنين برگشتن از شرك به توحيد نيز توبه است ، ايمان هم همچنانكه به خدا ايمان است ، به آيات خدا كه يا انبياء و

مختلف است ، ايذاء در خدا جايى گفته مى شود كه علت آن ايذاء تنها و تنها ايمان به خدا باشد، تا ديگر نگويند ((ربنا الله ((، و ايذاء در راه خدا در جايى گفته مى شود

به دستشان بيفتد آنرا ميگيرند (و باز حكم خدا را پشت سر ميافكنند) آيا پيمان كتاب (خدا) از آنها گرفته نشده كه بر خدا (دروغ نبندند و) جز حق نگويند و آنان بارها

برادرش موسى بن جعفر (ع) فرمود: چون پنجمين فرزند هفتمين امام ناپديد گردد، خدا را، خدا را، باشيد براى دين دارى خود، مبادا شما را از دين به در برد، پسر جانم،

كند اگر خدا به او نعمتى داده، به خاطر آن است كه نزد خدا كرامت و احترامى دارد، و آن كه مبتلا به فقر و فقدان است ، به خاطر اين است كه در درگاه خدا خوار و

شود؟ فرمود مسلمانان همه اجماع دارند بر اينكه آنچه سواى خدا است فعل خدا است ، و يكى از افعال خدا تورات و انجيل و زبور و فرقان است مگر نشنيدى كه مردم مى

ضلالت‏ها (كه موجب امتحان خلائق است)، خواهش‏هاى نفس است كه پيروى آنها مى‏شود، و احكامى چند كه از سر نو پيدا مى‏گردد كه در آنها با كتاب خدا مخالفت مى‏شود، و

امر خدا را باطل سازند؟ در جواب و دفع اين توهم مى فرمايد: نه ، خود سحر از قدر خداست ، و بهمين جهت اثر نمى كند مگر باذن خدا، پس ساحران نمى توانند خدا را بستوه