نتایج جستجو

اينكه از آن روى گردان شدند(۵) به تكذيب پرداخته اند، به زودى خبرهاى چيزى كه آن را استهزا مى كرده اند به ايشان خواهد رسيد(۶) چرا به زمين نمى نگرند كه انواع گياهان

چنان نيست كه رسيدگى به حساب يك نفر، او را از حساب افراد ديگر باز بدارد، تا در نتيجه به اشتباه بيفتد و جزاى اين را به آن، و پاداش آن را به اين بدهد، و در نتيجه

سنن تعبير به كلمات الله شده است زيرا كلم و كلام در اصل به معنى تاثيرى است كه با چشم يا گوش درك مى شود ( «كلم » به معنى تاثيرات عينى ، و «كلام » به معنى تاثيراتى

خود آيه به شهادت آيه بعدى اين است كه ((موعد(( اسم زمان باشد و ((خلف وعده (( به معناى عمل نكردن به مقتضاى وعده است و ((مكان سوى (( - به ضم سين - به معناى

نيست ، پس باز خدا به تنهائى ولى شما است ، و در نتيجه ميتواند در شما و در مايملك شما هر قسم تصر فى كه بخواهد بكند. و نيز اگر نخواهيد به عدم استقلال خودتان

«موتفكات » مى گويند، سپس به دروغ و تهمت و هر سخن خلافى افك گفته شده ولى به گفته بعضى افك به دروغهاى بزرگ گفته ميشود. با اينكه تعبير به افك براى متهم ساختن پيامبر

ظاهرى باز به قدرت شكست ناپذير خدا تكيه كنند. و در حقيقت روى سخن در آيه پيش ، به پيامبر اكرم بود، و به او دستور مى داد. و اما در اين آيه روى سخن به همه مؤ

تقديس و احترام وادى به خاطر اين بوده كه حظيره قرب به خدا، و محل حضور و مناجات به درگاه او است پس برگشت معنا به مثل اين مى شود كه بگوييم : به موسى ندا شد اين

گذارد متوجه شوند به اينكه خدا را دائما مشاهده مى كنند. آرى ، علم به او هميشه و در هر حال هست ، و ليكن علم به علم است كه گاهى به خاطر سرگرمى به چيزهاى ديگر مفقود

نعمتى از خود قرار داد. به دليل اين كه به من نعمت هايى داده كه به ديگران نداده و يا به عبارتى، خيال مى كند كه اين قدرت و دارايى كه به او داده اند، هم إكرام

از دايره افق به هيجده درجه زير افق برسد، آنگاه به تدريج رو به گسترش نهاده از بين مى رود، و چون ريسمانى سفيد رنگ به آخر افق مى افتد، و به صورت فجر دوم در

استفاده مى شود كه: انسان - به حسب خلقت - طورى آفريده شده كه صلاحيت دارد به رفيع اعلى عروج كند، و به حياتى خالد در جوار پروردگارش، و به سعادتى خالص از شقاوت نائل

كسانى مى شود كه به سوى خدا دعوت مى كنند. چيزى كه هست، چون در بين اين داعيان به سوى خدا، ممكن است كسى يافت شود كه به خاطر رسيدن به غرض فاسد، به سوى خدا دعوت

بود كه به هنگامى كه اين كلمه به اصطلاح «تثنيه » بسته مى شود (ضعفان و ضعفين ) به معنى دو برابر باشد، يا هنگامى كه به صورت اضافه آورده مى شود به معنى سه

اش ‍ به كار بيفتد، همچنان كه در روايت آمده ، كه حالتى شبيه به بيهوشى به آن جناب دست مى داد، كه آن را به «رحاء الوحى » نام نهاده بودند. ترجمه تفسير الميزان

كلام را بر زبان جارى كرد ديد استخوانهاى پراكنده را كه به سوى يك ديگر مى‏پرند و همه آنها زنده شدند و به يك ديگر مى‏نگريستند و سبحان اللَّه و اللَّه اكبر و

و هم به عبادت رو به بت مى ايستند، و به عبارت ديگر: توجه به سوى قبله است ولى عبادت براى پروردگار قبله است و او خدا(عز اسمه ) است و اما در بت هم به سوى بت

ما اين نيست بفرمائيد رسول و نبى و محدث چيستند؟ فرمود: رسول كسى است كه فرشته به او عيان شود و با او سخن گويد، پيغمبر آن كسى است كه در خواب بيند و بسا كه نبوت

فِيمَ كُنْتُمْ قُلْتُ تَذَاكَرْنَا أَمْرَ اَلصَّوْمِ فَاجْتَمَعَ رَأْيِي وَ رَأْيُ أَصْحَابِي عَلَى أَنَّهُ لَيْسَ مِنَ اَلصَّوْمِ شَيْ‏ءٌ وَاجِبٌ إِلاَّ صَوْمُ‏

شود كه ايمان حواريون خالص بوده و خداوند به آنان الهام كرد كه به من و به رسولم ايمان بياوريد و به همين موهبت به عيسى منت نهاده ، با اين حال چطور مى توان