روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۸۹۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

روي احمد بن محمد بن ابي نصر البزنطي عن داود بن الحصين عن ابي العباس الفضل بن عبد الملك عن ابي عبد الله ع قال :

وَ سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ رَهَنَ عِنْدَهُ آخَرُ عَبْدَيْنِ فَهَلَكَ أَحَدُهُمَا أَ يَكُونُ حَقُّهُ فِي اَلْآخَرِ قَالَ نَعَمْ قُلْتُ أَوْ دَاراً فَاحْتَرَقَتْ أَ يَكُونُ حَقُّهُ فِي اَلتُّرْبَةِ قَالَ نَعَمْ قُلْتُ أَوْ دَابَّتَيْنِ فَهَلَكَتْ إِحْدَاهُمَا أَ يَكُونُ حَقُّهُ فِي اَلْأُخْرَى قَالَ نَعَمْ قُلْتُ أَوْ مَتَاعاً فَهَلَكَ مِنْ طُولِ مَا تَرَكَهُ أَوْ طَعَاماً فَفَسَدَ أَوْ غُلاَماً فَأَصَابَهُ جُدَرِيٌّ فَعَمِيَ أَوْ ثِيَاباً تَرَكَهَا مَطْوِيَّةً لَمْ يَتَعَاهَدْهَا وَ لَمْ يَنْشُرْهَا حَتَّى هَلَكَتْ قَالَ هَذَا نَحْوُ وَاحِدٍ يَكُونُ حَقُّهُ عَلَيْهِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۲۶

ابو العبّاس بقباق گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم كه مردى‏ نزد شخصى دو غلام به گرو داده و يكى از آنها فوت شده است آيا گرو ديگر همه طلب اوست؟ فرمود: آرى، عرض كردم: اگر رهن، خانه‏اى بود و سوخت طلب او در زمين آن باقى است؟ فرمود: آرى، پرسيدم: اگر دو چهار پا بود و يكى تلف شد در آن ديگر طلبش باقى است؟ فرمود: آرى، عرض كردم: چنانچه متاعى باشد كه مدّتى زياد در گرو بماند، و يا طعامى باشد كه فاسد گردد، و يا غلامى كه بمرض آبله كور و نابينا شود، يا جامه‏اى كه احتياج به باز كردن و هوا دادن داشته باشد ولى همان طور بسته رها شود و بپوسد چه؟ امام عليه السّلام فرمود: همه اينها حكمش يكى مى‏باشد و طلب او بر ذمّه راهن باقى است. شرح: «فقهاء عظام گويند: عين مرهونه در دست مرتهن امانت است و وى ضامن نيست مگر اينكه در حفظ آن كوتاهى يا تعدّى كند، و اگر قسمتى از آن نابود شد و قسمتى باقى ماند، رهن در قسمت باقى مانده بحال خود برقرار است.