روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۴۴۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

روي الحسن بن محبوب عن ابي ولاد قال :

وَ قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ مَا تَرَى فِي اَلرَّجُلِ يَلِي أَعْمَالَ اَلسُّلْطَانِ لَيْسَ لَهُ مَكْسَبٌ إِلاَّ مِنْ أَعْمَالِهِمْ وَ أَنَا أَمُرُّ بِهِ وَ أَنْزِلُ عَلَيْهِ فَيُضِيفُنِي وَ يُحْسِنُ إِلَيَّ وَ رُبَّمَا أَمَرَ لِي بِالدَّرَاهِمِ وَ اَلْكِسْوَةِ وَ قَدْ ضَاقَ صَدْرِي مِنْ ذَلِكَ فَقَالَ لِي خُذْ وَ كُلْ مِنْهُ فَلَكَ اَلْمَهْنَأُ وَ عَلَيْهِ اَلْوِزْرُ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۳۵

ابو ولّاد گويد: به امام صادق عليه السّلام عرض كردم در باره‏ شخصى كه متصدّى كارهاى دولت شده و راه درآمدى جز آن ندارد (مراد، دولت جائر است) و من بر او وارد مى‏شوم، وى از من پذيرائى كرده، به من احسان مى‏نمايد و چه بسا اتّفاق مى‏افتد كه پول يا لباسى بمن مى‏بخشد و من از اين امر دلم گرفته و ناراحتم، چه حكمى مى‏فرمائيد؟ حضرت فرمود: آنچه به تو مى‏دهد از او بستان و بخور بر تو گواراست و براى او وزر و وبال.