روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۳۲۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و في روايه جميل عن بعض اصحابنا عن احدهما ع قال :

فِي سِنِّ اَلصَّبِيِّ يَضْرِبُهَا اَلرَّجُلُ فَتَسْقُطُ ثُمَّ تَنْبُتُ قَالَ لَيْسَ عَلَيْهِ قِصَاصٌ وَ عَلَيْهِ اَلْأَرْشُ‏ وَ قَالَ فِي اَلرَّجُلِ تُكْسَرُ يَدُهُ ثُمَّ تَبْرَأُ يَدُهُ قَالَ لاَ يُقْتَصُّ مِنْهُ وَ لَكِنْ يُعْطَى اَلْأَرْشَ وَ سُئِلَ‏ جَمِيلٌ‏ كَمِ اَلْأَرْشُ فِي سِنِّ اَلصَّبِيِّ وَ كَسْرِ اَلْيَدِ قَالَ شَيْ‏ءٌ يَسِيرٌ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۲۲

جميل بن درّاج از يك تن از روات ما از يكى از دو امام باقر يا صادق عليهما السّلام روايت كرده كه در باره دندان كودك كه در اثر زدن شخصى بصورت او بيفتد و باز برويد فرمود: قصاص ندارد، و مى‏بايد أرش بدهد، و نيز در باره مردى كه دستش را بشكنند و التيام يابد فرمود: مجرم قصاص نميشود، ليكن تاوان آن را بايد بپردازد و از جميل پرسيدند كه در دندان كودك و در شكستن دست أرش چقدر است؟ گفت: چيزى اندك و در آن روايتى نقل نكرد كه چقدر است.