روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۴۴۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

روي الفضيل بن يسار عن ابي جعفر ع قال قال رسول الله ص :

إِذَا دَخَلَ رَجُلٌ بَلْدَةً فَهُوَ ضَيْفٌ عَلَى مَنْ بِهَا مِنْ أَهْلِ دِينِهِ حَتَّى يَرْحَلَ عَنْهُمْ وَ لاَ يَنْبَغِي لِلضَّيْفِ أَنْ يَصُومَ إِلاَّ بِإِذْنِهِمْ لِئَلاَّ يَعْمَلُوا شَيْئاً فَيَفْسُدَ وَ لاَ يَنْبَغِي لَهُمْ أَنْ يَصُومُوا إِلاَّ بِإِذْنِ اَلضَّيْفِ لِئَلاَّ يَحْتَشِمَهُمْ‏ وَ يَشْتَهِي فَيَتْرُكُهُ لَهُمْ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۹۹

فضيل بن يسار از امام ابو جعفر عليه السّلام روايت كرده است كه فرمود: رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرمود: چون مردى به شهرى وارد شود، تا آن زمان كه از آن شهر خارج گردد ميهمان همكيشان او است كه در آن شهر سكونت دارند، و براى ميهمان سزاوار نيست كه جز با اذن آن ميزبانان روزه بگيرد، تا كارى نكنند كه آن فاسد شود، و همچنين سزاوار نيست كه ميزبانان جز با اذن ميهمان روزه بگيرند، تا از ايشان شرم نكند، و چيزى را كه مى‏خواهد به ملاحظه ايشان واگذارد.