روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۵۵۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ أَحْكَامِ السَّهْوِ فِي الصَّلَاة

و روي ابن مسكان عن ابي بصير قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَمَّنْ نَسِيَ أَنْ يَسْجُدَ وَاحِدَةً فَذَكَرَهَا وَ هُوَ قَائِمٌ قَالَ يَسْجُدُهَا إِذَا ذَكَرَهَا وَ لَمْ يَرْكَعْ فَإِنْ كَانَ قَدْ رَكَعَ فَلْيَمْضِ عَلَى صَلاَتِهِ فَإِذَا اِنْصَرَفَ قَضَاهَا وَحْدَهَا وَ لَيْسَ عَلَيْهِ سَهْوٌ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۴۱

و ابو بصير (ليث مرادى) گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم شخصى يكى از دو سجده نماز را فراموش كرد و در حال قيام متذكّر شد؟ فرمود: اگر هنوز به ركوع نرفته آن را تدارك كند و اگر بركوع ركعت بعد رفته و بخاطرش رسيد نماز را بپايان رساند و بعد از فراغ آن (سجده فراموش شده) را بجاى آورد و سهو سبب‏ بطلان نماز او نشده است، يا سجده سهو بر او نيست.