روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۵۸
آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ وَصْفِ الصَّلَاةِ مِنْ فَاتِحَتِهَا إِلَى خَاتِمَتِهَا
عن ابي جعفر ع انه قال :
| من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۵۷ | حدیث | من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۵۹ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۷۱
زراره از امام محمّد باقر عليه السّلام روايت كرده كه آن حضرت فرمود: رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله جهت خواندن نماز از خانه بيرون شد (يا جهت نماز عيد از شهر بيرون رفت) در آن زمان امام حسين عليه السّلام كه طفلى خردسال بود هنوز بسخن گفتن در نيامده بود (باصطلاح هنوز زبان باز نكرده بود) تا آنجا كه نگران بودند مبادا هرگز زبان به سخن گفتن باز نكند و بىزبان (لال) باشد، رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله امام حسين عليه السّلام را در حالى كه بر گردن يا بر دوش خود گرفته بود بيرون آورد، و مردم پشت سر آن حضرت صف كشيده بودند، پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله آن حضرت را در سمت راست خود قرار داده و آهنگ نماز كرد و تكبير گفت، امام حسين عليه السّلام نيز گفت: «اللَّه أكبر» رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله چون آواز تكبير او را شنيد دوباره تكبير گفت، و امام حسين (ع) نيز بار ديگر گفت: «اللَّه أكبر» و اين عمل تكرار شد تا اينكه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله هفت بار تكبير گفت، و امام حسين عليه السّلام نيز تكبير گفت، و سنّت بر گفتن هفت تكبير افتتاحيّه جارى گشت.
