روایت:الکافی جلد ۲ ش ۹۶۷

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن احمد بن محمد عن ابن فضال عن ابن بكير عن ابي بصير قال سمعت ابا عبد الله ع يقول :

إِذَا أَذْنَبَ اَلرَّجُلُ خَرَجَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةٌ سَوْدَاءُ فَإِنْ تَابَ اِنْمَحَتْ وَ إِنْ زَادَ زَادَتْ حَتَّى تَغْلِبَ عَلَى قَلْبِهِ فَلاَ يُفْلِحُ بَعْدَهَا أَبَداً

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۱۲۳

از ابى بصير كه شنيدم امام صادق (ع) مى‏فرمود: چون مرد گناه كند در دلش نقطه سياهى بر آيد، و اگر توبه كند نابود شود، و اگر بر گناه افزايد بر آن سياهى فزوده گردد تا سياهى بر دلش چيره شود، و پس از آن هرگز رستگار نگردد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۷۳

امام صادق عليه السّلام ميفرمود: هر گاه مرد گناهى كند، در دلش نقطه سياهى بر آيد، پس اگر توبه كند، محو شود، و اگر بر گناه بيفزايد، آن سياهى افزايش يابد تا بر دلش غالب شود، سپس هرگز رستگار نشود.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۶۵۳

از او، از احمد بن محمد، از ابن‏فضّال، از ابن‏بكير، از ابوبصير روايت است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏فرمود: «چون مرد مرتكب گناه گردد، نكته و نشانه سياهى در دلش بيرون آيد. پس اگر توبه كند، آن نشانه برطرف شود، و اگر بر گناه بيفزايد، آن نشانه نيز بيفزايد، تا بر دلش غالب گردد و همه را سياه كند، و چون چنين شود، بعد از آن هرگز رستگارى نيابد».