روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۶۶۰

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن محمد بن خالد و الحسين بن سعيد جميعا عن النضر بن سويد عن يحيي الحلبي عن ابي خالد عن مروك بياع اللولو عمن ذكره عن ابي عبد الله ع قال :

ذَكَرَ اَلرَّغْبَةَ وَ أَبْرَزَ بَاطِنَ رَاحَتَيْهِ إِلَى اَلسَّمَاءِ وَ هَكَذَا اَلرَّهْبَةُ وَ جَعَلَ ظَهْرَ كَفَّيْهِ إِلَى اَلسَّمَاءِ وَ هَكَذَا اَلتَّضَرُّعُ وَ حَرَّكَ أَصَابِعَهُ يَمِيناً وَ شِمَالاً وَ هَكَذَا اَلتَّبَتُّلُ وَ يَرْفَعُ‏ أَصَابِعَهُ مَرَّةً وَ يَضَعُهَا مَرَّةً وَ هَكَذَا اَلاِبْتِهَالُ وَ مَدَّ يَدَهُ تِلْقَاءَ وَجْهِهِ إِلَى اَلْقِبْلَةِ وَ لاَ يَبْتَهِلُ حَتَّى تَجْرِيَ اَلدَّمْعَةُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۵۱

از مروك مرواريد فروش، از كسى كه نامش را برد، از امام صادق (ع)، گويد: رغبت را ياد كرد و درون دو كف را به آسمان برداشت و فرمود: رهبت چنين است و دو پشت دستها را به آسمان نمود و تضرع چنين است و انگشتانش را به راست و چپ جنبانيد و تبتّل چنين است و انگشتانش را به بالا مى‏برد و يك بار به پائين مى‏آورد و ابتهال چنين است، دست خود را برابر رويش به سوى قبله كشيد و ابتهال نباشد تا اشك روان گردد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۳۰

حضرت صادق عليه السّلام رغبت را ذكر كرد و درون دو كف خود را بطرف آسمان باز كرد (يعنى رغبت چنين است) و اما رهبت چنين است: و پشت دو دست را بطرف آسمان كرد، و اما تضرع چنين است: و انگشتانش را براست و چپ گردانيد، و تبتل چنين است: و انگشتانش را بالا ميبرد و پائين مى‏آورد، و ابتهال چنين است: و دست خود را تا برابر رويش بجانب قبله كشيد (فرمود) و ابتهال نباشد تا اشك روان شود.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۳۲۷

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از محمد بن خالد و حسين بن سعيد هر دو، از نضر بن سويد، از يحيى حلبى، از ابوخالد، از مروك مرواريدفروش، از آنكه او را ذكر كرده، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: حضرت رغبت را ذكر فرمود و در بيان آن، باطن گودى‏هاى كف دست خويش را به سوى آسمان ظاهر نمود. و همچنين رهبت، و پشت كف‏هاى خويش را به سوى آسمان قرار داد. و همچنين تضرّع، و انگشتان خويش را به جانب راست و چپ حركت داد «۲». تتمّه حديث، و همچنين تبتّل، و يك مرتبه انگشتان خويش را برمى‏داشت و بلند مى‏نمود، و يك نوبت آنها را پست مى‏كرد و فرو مى‏گذاشت. و همچنين ابتهال، و دست خويش را در برابر روى خود به سوى قبله كشيد. و ابتهال به عمل نمى‏آيد تا آنكه يك قطره از آب ديده‏ات روان شود. ( ۲). و مراد اين است كه نمى‏دانم از اصحاب يمينم يا از اصحاب شمال، و در نزد تو از نيكوكارانم يا از بدكاران. و حركت يك انگشت به طرف راست و چپ، چنان‏كه در دعاى ماه رجب است، اشارت به همين است.( مترجم)