روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۴۰۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن الحسين بن اسحاق عن علي بن مهزيار عن محمد بن عبد الحميد و الحسين بن سعيد جميعا عن محمد بن الفضيل قال :

كَتَبْتُ إِلَى‏ أَبِي اَلْحَسَنِ ع‏ أَسْأَلُهُ عَنْ مَسْأَلَةٍ فَكَتَبَ إِلَيَّ إِنَّ اَلْمُنََافِقِينَ يُخََادِعُونَ اَللََّهَ‏ وَ هُوَ خََادِعُهُمْ وَ إِذََا قََامُوا إِلَى اَلصَّلاََةِ قََامُوا كُسََالى‏ََ يُرََاؤُنَ اَلنََّاسَ وَ لاََ يَذْكُرُونَ اَللََّهَ إِلاََّ قَلِيلاً `مُذَبْذَبِينَ بَيْنَ ذََلِكَ‏ لاََ إِلى‏ََ هََؤُلاََءِ وَ لاََ إِلى‏ََ هََؤُلاََءِ وَ مَنْ يُضْلِلِ اَللََّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ سَبِيلاً لَيْسُوا مِنَ‏ اَلْكَافِرِينَ‏ وَ لَيْسُوا مِنَ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ لَيْسُوا مِنَ‏ اَلْمُسْلِمِينَ‏ يُظْهِرُونَ اَلْإِيمَانَ وَ يَصِيرُونَ إِلَى‏ اَلْكُفْرِ وَ اَلتَّكْذِيبِ لَعَنَهُمُ اَللَّهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۴۲۱

از محمد بن فضيل، گويد: به ابى الحسن (ع) نوشتم و از او مسأله‏اى پرسيدم، به من در پاسخ نوشت: (۱۴۲ سوره نساء):

«راستى منافقان با خدا فريب كارى كنند و او هم با آنها فريب به كار برد و هر گاه به نماز ايستند تنبلى كنند و به مردم خودنمائى سازند و جز اندكى به ياد خدا نباشند* در اين ميانه آويزانند و نه اينانند و نه از آنانند هر كه را خدا گمراه سازد هرگز راه را براى او در نيابى» نه از كفّارند و نه از مؤمنان‏ و نه از مسلمانان، اظهار ايمان كنند و به كفر و تكذيب گرايند، خدا آنها را لعنت كند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۱۱

محمد بن فضيل گويد: بحضرت أبى الحسن عليه السّلام نوشتم و از مسأله‏اى از او پرسش كردم در پاسخ بمن نوشت: «همانا منافقان نيرنگ ورزند با خدا و اوست فريب دهنده ايشان و هر گاه برخيزند بسوى نماز برخيزن‏د سرگران خودنمائى كنند بمردم و ياد نكنند خدا را جز اندكى، در اين ميانه سرگردانند نه بسوى اينانند و نه بسوى. آنان و هر كه را خدا گمراه سازد براى او راهى نيابى» (سوره نساء آيه ۱۴۲- ۱۴۳) اينها نه از كفارند و نه از مسلمانان، اظهار ايمان كنند و بسوى كفر و تكذيب روند، خدا آنها را لعنت كند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۱۴۹

محمد بن يحيى، از حسين بن اسحاق، از على‏بن مهزيار، از محمد بن عبد الحميد و حسين بن سعيد، هر دو از محمد بن فضيل روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام موسى‏كاظم عليه السلام نوشتم و آن حضرت را از مسئله‏اى سؤال كردم. پس آن حضرت عليه السلام به سوى من نوشت كه: « «إِنَّ الْمُنافِقِينَ يُخادِعُونَ اللَّهَ وَ هُوَ خادِعُهُمْ وَ إِذا قامُوا إِلَى الصَّلاةِ قامُوا كُسالى‏ يُراؤُنَ النَّاسَ وَ لا يَذْكُرُونَ اللَّهَ إِلَّا قَلِيلًا* مُذَبْذَبِينَ بَيْنَ ذلِكَ لا إِلى‏ هؤُلاءِ وَ لا إِلى‏ هؤُلاءِ وَ مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ سَبِيلًا» «۱»؛ يعنى: «به درستى كه منافقان، به اعتقاد خود فريب مى‏دهند خدا را (در اظهار اسلام، و پنهان كردن كفر)، و آن جناب، در فريب دادن، بر ايشان غالب است «۲». و چون برخيزند به سوى نماز، برخيزند، در حالتى كه كاهلان و تنبل باشند (مانند كسى كه او را به زور بر كارى داشته باشند). خود را به مردمان مى‏نمايند (و به ريا نماز مى‏گذارند، تا اهل ايمان بپندارند كه ايشان مؤمنانند. و اگر كسى از اصحاب ايشان نبيند، ترك نماز مى‏كنند) و ياد نمى‏كنند خدا را، مگر ياد كردنى اندك (كه آن در زمانى است كه مردم ايشان را ببينند)، در حالتى كه متحيّر و متردّدند در ميان ايمان و كفر. نه با گروه مؤمنانند (به جهت كفر باطن) __________________________________________________

(۱). نساء، ۱۴۲ و ۱۴۳.
(۲). چه، در ظاهر، حكم به اسلام و طهارت ايشان نموده، و ساير احكام مسلمانان را بر ايشان جارى فرموده، و درباطن، ايشان را كافر مى‏داند، و احكام كافران را بر ايشان جارى مى‏فرمايد در قيامت؛ بلكه ايشان را بدتر از كافران، و عذاب ايشان را، سخت‏تر از عذاب ايشان قرار خواهد داد، و با ايشان، كارى چند خواهد كرد كه با كافران نخواهد كرد. (مترجم)

و نه با جماعت كافرانند (به جهت اسلام ظاهر). و هر كه را خداى- تعالى- فرو گذارد و خذلان نمايد (به جهت عناد و جحود او)، پس نيابى از براى او راهى را به سوى حق و ثواب». و حضرت فرمود كه: «ايشان، از جمله كافران نيستند، و از جمله مؤمنان نيستند، و از جمله مسلمانان نيستند، ايمان را اظهار مى‏كنند و به سوى كفر و تكذيب باز مى‏گردند، خدا ايشان را لعنت كند».