روایت:الکافی جلد ۱ ش ۵۱۲
آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة
احمد بن ادريس عن محمد بن عبد الجبار عن ابن فضال عن ثعلبه بن ميمون عن ابي الجارود قال :
| الکافی جلد ۱ ش ۵۱۱ | حدیث | الکافی جلد ۱ ش ۵۱۳ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۱۰۵
ابى الجارود گويد: به امام باقر (ع) گفتم: محققاً خدا به اهل كتاب خير فراوانى داده، فرمود: آن خير فراوان چيست؟ گفتم: همين كه خدا خودش فرموده (۵۴ و ۵۵ سوره قصص): «آن كسانى كه پيش از آن به آنها كتاب عطا كرديم هم ايشان بدان كتاب مىگروند» تا اينكه فرمايد: «به آنان دو بار اجر داده شود بواسطه صبرى كه كردند» گويد: فرمود: خدا به شما هم داده چنان كه به آنها عطا كرده، سپس تلاوت فرمود (۲۹ سوره حديد): «ايا آنچنان كسانى كه گرويديد، از خدا بپرهيزيد و به رسولش بگرويد تا دو بهره از رحمت خود به شما عطا كند و براى شما نورى بگمارد كه در پرتو آن راه برويد، يعنى امامى كه بدو اقتداء كنيد»
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۲۷۷
ابى جارود گويد بامام باقر (ع) عرض كردم: خدا باهل كتاب خير بسيارى داده است، فرمود: آن چيست؟ عرض كردم: قول خود خداى تعالى است (۵۴ سوره ۲۸) «كسانى را كه پيش از آن بآنها كتاب داديم باو ميگروند- تا آنجا كه فرمايد- آنها براى شكيبائيشان دو مرتبه اجر گيرند» امام فرمود: خدا بشما هم عطا كرده چنان كه بايشان عطا كرده است، سپس تلاوت فرمود (۲۹ سوره ۵۷) «اى گروندگان از خدا باك داشته باشيد و برسولش ايمان آوريد تا دو بهره از رحمت خود بشما دهد و براى شما نورى قرار دهد كه در پرتوش حركت كنيد» يعنى امامى كه باو اقتدا كنيد.
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۶۱۷
احمد بن ادريس، از محمد بن عبد الجبّار، از ابن فَضّال، از ثعلبة بن ميمون، از ابوالجارود روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام محمد باقر عليه السلام عرض كردم كه هر آينه به حقيقت كه خدا اهل كتاب را خير و نيكى بسيارى عطا فرموده است. حضرت فرمود كه: «آن چه چيز است؟» عرض كردم كه: قول خداى عزّوجلّ: «الَّذِينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ مِنْ قَبْلِهِ هُمْ بِهِ يُؤْمِنُونَ» تا قول آن جناب «أُولئِكَ يُؤْتَوْنَ أَجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ بِما صَبَرُوا» «۲» (و آنچه در ميانه دو آيه است كه ذكر نشده، اين است كه: «وَ إِذا يُتْلى عَلَيْهِمْ قالُوا آمَنَّا بِهِ إِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّنا إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلِهِ مُسْلِمِينَ» «۳»)، يعنى: «آنان كه داديم ايشان را تورات، يا انجيل پيش از قرآن، ايشان به قرآن __________________________________________________ (۲). قصص، ۵۲- ۵۴. (۳). قصص، ۵۳.
مىگروند و چون خوانده شود قرآن بر ايشان، گويند كه ايمان آورديم به آن و دانستيم كه آن، كلام خداست. به درستى كه آن راست و درست است كه فرود آمده از جانب پروردگار ما. به درستى كه ما بوديم پيش از نزول آن، يا پيش از تلاوت آن بر ما، گردن نهادگان. اين گروه از اهل تورات، يا انجيل داده مىشوند (يعنى خدا مىدهد به ايشان، مزد ايشان را دو بار، به سبب صبر و شكيبايى ايشان بر ايمان» (به تورات يا انجيل و قرآن، يا بر ايمان به قرآن، پيش از نزول، يا تلاوت آن يا بر دين خود يا اذيّت كافران). ابوالجارود مىگويد كه پس حضرت فرمود كه: «خدا شما را عطا فرموده، چنانچه ايشان را عطا نموده». پس اين آيه را خواند: «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ آمِنُوا بِرَسُولِهِ يُؤْتِكُمْ كِفْلَيْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ نُوراً تَمْشُونَ بِهِ» «۱»، يعنى: «اى آنان كه گرويدهايد به رسولان گذشته، بترسيد از خدا و ايمان آوريد به رسول او (كه محمد صلى الله عليه و آله است) تا بدهد شما را دو نصيب بزرگ از بخشايش خويش (يكى براى ايمان به پيغمبران گذشته، و يكى براى ايمان به محمد صلى الله عليه و آله)، و تا قرار دهد از براى شما نور و روشنى را كه برويد به آن». و حضرت فرمود كه: «يعنى امامى كه به او اقتدا كنيد». __________________________________________________
(۱). حديد، ۲۸.
