روایت:الکافی جلد ۱ ش ۲۵۹

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ التَّوْحِيدِ

و عنه عن احمد بن اسحاق قال :

كَتَبْتُ إِلَى‏ أَبِي اَلْحَسَنِ اَلثَّالِثِ ع‏ أَسْأَلُهُ عَنِ اَلرُّؤْيَةِ وَ مَا اِخْتَلَفَ فِيهِ اَلنَّاسُ‏ فَكَتَبَ لاَ تَجُوزُ اَلرُّؤْيَةُ مَا لَمْ يَكُنْ بَيْنَ اَلرَّائِي وَ اَلْمَرْئِيِّ هَوَاءٌ لَمْ يَنْفُذْهُ اَلْبَصَرُ فَإِذَا اِنْقَطَعَ اَلْهَوَاءُ عَنِ اَلرَّائِي وَ اَلْمَرْئِيِ‏ لَمْ تَصِحَّ اَلرُّؤْيَةُ وَ كَانَ فِي ذَلِكَ اَلاِشْتِبَاهُ‏ لِأَنَّ اَلرَّائِيَ مَتَى سَاوَى اَلْمَرْئِيَّ فِي اَلسَّبَبِ اَلْمُوجِبِ بَيْنَهُمَا فِي اَلرُّؤْيَةِ وَجَبَ اَلاِشْتِبَاهُ‏ وَ كَانَ ذَلِكَ اَلتَّشْبِيهُ‏ لِأَنَّ اَلْأَسْبَابَ لاَ بُدَّ مِنِ اِتِّصَالِهَا بِالْمُسَبَّبَاتِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۲۸۱

احمد بن اسحاق گويد: به امام هادى (ع) نامه نوشتم و از رؤيت خدا پرسيدم و اختلافى كه مردم در باره آن دارند، در جواب نوشت: تا ميان ناظر و منظور هوا نباشد ديد در منظور نفوذ نكند و اگر هوا از ناظر و منظور قطع شود رؤيت درست نباشد و تشبيه از اينجا است، زيرا ناظر وقتى برابر منظور قرار گرفت به اعتبار رابطه جريان رؤيتى كه در ميان آنها لازم است بايد همانند باشند و اين همان تشبيه خدا است به خلق، زيرا اسباب و شرائط بايد به مسببات خود متصل باشند تا نتيجه مطلوبه بدست آيد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۱۳۰

احمد بن اسحاق گويد: بامام حسن عسگرى عليه السلام نامه نوشتم و از ديدن خدا و اختلاف مردم در آن سؤال كردم. آن حضرت نوشت: تا وقتى كه ميان بيننده و ديده شده (هدف ديد) هوائى كه ديد در آن نفوذ كند نباشد ديدن صورت نگيرد، پس اگر چنين هوائى از ميان بيننده و هدف قطع شود ديدن درست نشود و در صورت درستى هم مانند شدن بيننده بهدف است (در اينكه هر دو جايگزين شده و در جهت مخصوصى هستند) زيرا بيننده چون برابر هدف قرار گرفت از نظر شرط ديدن ميان آنها تشبيه واقع شود، و اين همان تشبيه ممتنع است (كه خدا را مانندى باشد) زيرا اتصال بين أسباب و مسببات حتمى است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۳۱۵

و از او، از احمد بن اسحاق روايت است كه گفت: به خدمت حضرت امام على نقى عليه السلام نوشتم و از آن حضرت سؤال كردم از ديدن خدا و آنچه خدا و آنچه مردم در آن اختلاف كردند، حضرت در جواب نوشت كه: «ديدن ممكن نيست مادامى كه ميانه بيننده و آنچه مى‏بيند، هوايى نباشد كه بينايى در آن نفوذ تواند كرد (به اين‏كه شفاف باشد). پس هرگاه هوا از بيننده و آنچه ديده، مى‏تواند شد، بريده شود ديدن و ميسر نشود و در توسط روشنى و هوا، ميانه اين دو تشابه هر يك از اينها است به ديگرى كه بايد مانند يكديگر باشند در احتياج به متوسّط بودن در سمت و جهت؛ زيرا كه بيننده در هر زمان كه با ديده شده، مساوى و برابر باشد در سببى كه موجب ديدن مى‏شود در ميانه ايشان و لازم مى‏آيد كه مانند يكديگر باشند. و اعتبار مشابهت و مماثلت، مستلزم تشبيه است؛ زيرا كه چاره‏اى نيست از اين‏كه اسبابْ به مسببّات خويش متصل باشند و تخلف آنها از يكديگر ممكن نيست».