البقرة ٣٤

وَ إِذْ قُلْنَا لِلْمَلاَئِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ‌ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْلِيسَ‌ أَبَى‌ وَ اسْتَکْبَرَ وَ کَانَ‌ مِنَ‌ الْکَافِرِينَ‌

کپی متن آیه
وَ إِذْ قُلْنَا لِلْمَلاَئِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ‌ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْلِيسَ‌ أَبَى‌ وَ اسْتَکْبَرَ وَ کَانَ‌ مِنَ‌ الْکَافِرِينَ‌

ترجمه

و (یاد کن) هنگامی را که به فرشتگان گفتیم: «برای آدم سجده و خضوع کنید!» همگی سجده کردند؛ جز ابلیس که سر باز زد، و تکبر ورزید، (و به خاطر نافرمانی و تکبرش) از کافران شد.

و آن گاه كه به فرشتگان گفتيم: براى آدم سجده كنيد، پس همه سجده كردند، جز ابليس كه ابا كرد و برترى جست و از كافران گرديد

و چون فرشتگان را فرموديم: «براى آدم سجده كنيد»، پس بجز ابليس -كه سر باز زد و كبر ورزيد و از كافران شد- [همه‌] به سجده درافتادند.

و چون فرشتگان را فرمان دادیم که بر آدم سجده کنید، همه سجده کردند مگر شیطان که ابا و تکبّر ورزید و از فرقه کافران گردید.

و [یاد کن] هنگامی که به فرشتگان گفتیم: به آدم سجده کنید، [پس] سجده کردند مگر ابلیس که سر پیچید و تکبّر ورزید و از کافران شد.

و به فرشتگان گفتيم: آدم را سجده كنيد. همه سجده كردند جز ابليس، كه سرباز زد و برترى جست. و او از كافران بود.

و چون به فرشتگان گفتیم بر آدم سجده برید، همه سجده بردند جز ابلیس که سرکشید و کبرورزید و از کافران شد

و [ياد كن‌] آنگاه كه فرشتگان را گفتيم: آدم را سجده كنيد، پس سجده كردند مگر ابليس، سرپيچى و گردنكشى كرد، و از كافران گشت.

و هنگامی (را یادآوری کن) که به فرشتگان گفتیم: برای آدم سجده (ی بزرگ‌داشت و خضوع، نه عبادت و پرستش) ببرید. همگی سجده بردند جز ابلیس که سر باز زد و تکبّر ورزید، و (به خاطر نافرمانی و تکبّر) از زمره‌ی کافران شد.

و چون به فرشتگان فرمودیم: «به خاطر (شکرانة تعلیم گرفتن از) آدم (برای خدا) سجده کنید»، پس (همه) به سجده در افتادند، مگر ابلیس که سر باز زد و کبر ورزید و (هماره) از کافران بود.

و هنگامی که گفتیم به فرشتگان سجده کنید به آدم پس سجده کردند همه جز ابلیس که سر پیچید و بزرگی طلبید و بود از گروه کافران‌

And We said to the angels, “Bow down to Adam.” They bowed down, except for Satan. He refused, was arrogant, and was one of the disbelievers.

ترتیل:

ترجمه:

البقرة ٣٣	آیه ٣٤	البقرة ٣٥
سوره : سوره البقرة نزول : ١ هجرت اطلاعات آماری تعداد کلمات : ١٦ تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«أُسْجُدُوا ِلآدَمَ»: مراد این است که در برابر آدم خضوع کنید و در راه مصلحت او به کار بپردازید. «إبْلِیسَ»: اهریمن. «إِلاّ إِبْلِیسَ»: مگر اهریمن. استثناء منقطع است و ابلیس از جنس فرشتگان نیست و بلکه از زمره جنّیان است (نگا: کهف / ). «أَبَی»: خودداری کرد. سر باز زد. «اسْتَکْبَرَ»: سرکشی کرد. خویشتن را بزرگتر از آن دید.

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

قَالَ‌ فَاهْبِطْ مِنْهَا فَمَا يَکُونُ‌... (۳) فَسَجَدَ الْمَلاَئِکَةُ کُلُّهُمْ‌... (۳) إِلاَّ إِبْلِيسَ‌ أَبَى‌ أَنْ‌ يَکُونَ‌... (۴) وَ إِذْ قُلْنَا لِلْمَلاَئِکَةِ اسْجُدُوا... (۵)

وَ إِذْ قَالَ‌ رَبُّکَ‌ لِلْمَلاَئِکَةِ... (۲) وَ عَلَّمَ‌ آدَمَ‌ الْأَسْمَاءَ کُلَّهَا... (۳) قَالُوا سُبْحَانَکَ‌ لاَ عِلْمَ‌ لَنَا... (۱) قَالَ‌ يَا آدَمُ‌ أَنْبِئْهُمْ‌... (۲) وَ قُلْنَا يَا آدَمُ‌ اسْکُنْ‌ أَنْتَ‌ وَ... (۲) وَ رَفَعَ‌ أَبَوَيْهِ‌ عَلَى‌... (۳) وَ يَدْعُ‌ الْإِنْسَانُ‌ بِالشَّرِّ... (۱) خُلِقَ‌ الْإِنْسَانُ‌ مِنْ‌ عَجَلٍ‌... (۰) إِذْ قَالَ‌ رَبُّکَ‌ لِلْمَلاَئِکَةِ... (۲) فَإِذَا سَوَّيْتُهُ‌ وَ نَفَخْتُ‌ فِيهِ‌... (۲) خَلَقَ‌ الْإِنْسَانَ‌ مِنْ‌ صَلْصَالٍ‌... (۰) قَالَ‌ سَآوِي‌ إِلَى‌ جَبَلٍ‌... (۲) أَقِمِ‌ الصَّلاَةَ لِدُلُوکِ‌... (۱) فَارْتَقِبْ‌ يَوْمَ‌ تَأْتِي‌... (۰)

تفسیر

---

• آيه ۳۴ بقره
• دو وجه در معنى ((و ما كنتم تكتمون ))
• حكم سجده براى غير خدا
• سجده عبادت ذاتى نيست
• بحث روايتى (شامل رواياتى درباره قصه خلقت آدم و سجده ملائكه و اباء ابليس ...)

---

• آيه ۳۴ -۳۶
• آيه و ترجمه
• تفسير:
• آدم در بهشت
• نكته ها
• ۱ چرا ابليس مخالفت كرد ؟
• ۲ آيا سجده براى خدا بود يا آدم ؟
• نكته ها
• ۱ بهشت آدم كدام بهشت بود؟
• ۲ گناه آدم چه بود ؟
• ۳ مقايسه معارف قرآن با تورات
• ۴ مقصود از شيطان در قرآن چيست ؟
• ۵ خدا چرا شيطان را آفريد؟

تفسیر نور (محسن قرائتی)

---

«34» وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبى‌ وَ اسْتَكْبَرَ وَ كانَ مِنَ الْكافِرِينَ‌

و هنگامى كه به فرشتگان گفتيم براى آدم سجده كنيد، همگى سجده كردند جز ابليس كه سر باز زد و تكبّر كرد، و از كافران گرديد.

جلد 1 - صفحه 95

نکته ها

به فرموده قرآن، ابليس از نژاد جنّ بود كه در جمع فرشتگان عبادت مى‌كرد. «كانَ مِنَ الْجِنِّ» «1»

سجده بر آدم چون به فرمان خدا بود، در واقع بندگى و عبوديت خداست. «2» زيرا عبادت واقعى، عملى است كه خداوند بخواهد، نه آنكه طبق ميل ما باشد. ابليس حاضر بود قرن‌ها سجده كند، ولى به آدم سجده نكند.

سجده براى آدم نه تنها به خاطر شخص او، بلكه به خاطر نسل و اولاد او نيز بوده است.

چنانكه در جاى ديگر مى‌فرمايد: «خَلَقْناكُمْ ثُمَّ صَوَّرْناكُمْ ثُمَّ قُلْنا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ» «3» و امام سجاد عليه السلام مى‌فرمايد: پيامبر صلى الله عليه و آله فرمودند: سجده بر آدم به خاطر ذرّيه و نسل او بود. «4»

سجده فرشتگان موقّتى بود، امّا نزول آنها بر مؤمنان و استغفارشان براى آنان دائمى است.

«الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ» «5»

سجده‌ى بر آدم نه به خاطر جسم او، بلكه به خاطر روح الهى اوست. «فَإِذا سَوَّيْتُهُ وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي فَقَعُوا لَهُ ساجِدِينَ» «6»

بى‌انصافى است كه به فرمان خدا تمام فرشتگان بر انسان سجده كنند، ولى انسان براى خدا سجده نكند.

پیام ها

1- فرشتگان نيز مانند انسان، مورد خطاب وامر ونهى قرار دارند. «اسْجُدُوا لِآدَمَ»

2- لياقت، از سابقه مهمتر است. فرشتگان قديمى بايد براى انسان تازه به دوران رسيده امّا لايق، سجده كنند. «اسْجُدُوا لِآدَمَ»

---

«1». كهف، 50.

«2». عيون اخبارالرضا.

«3». اعراف، 11.

«4». تفسير صافى.

«5». كسانى كه گفتند پروردگار ما خداست و در اين عقيده پايدار بودند فرشتگان بر آنان نازل مى‌شوند. فصّلت، 30. و در جاى ديگر مى‌فرمايد: «وَ يَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِينَ آمَنُوا» يعنى فرشتگان براى اهل ايمان دائماً در حال استغفارند. غافر، 7.

«6». حجر، 29.

جلد 1 - صفحه 96

3- خطرناك‌تر از نافرمانى در عمل، بى‌اعتقادى به فرمان است. «أَبى‌ وَ اسْتَكْبَرَ»

4- تكبّر وجسارت ابليس، سرچشمه‌ى بدبختى‌هاى او شد. «كانَ مِنَ الْكافِرِينَ»*

تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)

---

وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْلِيسَ أَبى‌ وَ اسْتَكْبَرَ وَ كانَ مِنَ الْكافِرِينَ (34)

وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِكَةِ: و ياد بياور اى پيغمبر زمانى را كه فرموديم ملائكه را، اسْجُدُوا لِآدَمَ‌: سجده كنيد آدم را، سجده تعظيم و تكريم، نه بر وجه عبادت؛ زيرا سجده به عنوان عبوديت و پرستش، خاصه ذات الهى. و غير خدا را جايز نيست. و اين سجده تعظيم ملائكه نسبت به آدم عليه السلام به سبب آن بود كه انوار مقدسه حضرت ختمى مرتبت و آل عصمت عليهم السلام در صلب او بود:

«و آدم مشكوة لمصباح نورهم‌

فلما تجلى للملائكة خرّت».

چنانچه حديث شريف دلالت دارد بر آن، حضرت على بن الحسين عليه السلام از حضرت رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلم روايت نموده كه فرمود: بدرستى كه نقل فرمود خدا اشباح ما را از ذروه عرض به پشت آدم عليه السلام. پس پرسيد: پروردگارا! چيست اين انوار؟ فرمود: اشباحى است نقل نمودم آنها را از اشرف بقاع عرش خود به صلب تو، و بدين جهت امر فرمودم ملائكه را به سجده تو، چون محل اشباح واقع شدى. آدم‌

---

«1» تفسير برهان، جلد اوّل، صفحه 73، حديث دوّم.

تفسير اثنا عشرى، ج‌1، ص: 115

عليه السلام گفت: آشكار فرما ايشان را. خطاب شد: نظر نما به ساق عرش. پس نظر نمود و منطبع شد در عرش صورت انوار اشباح ما، چنانچه منطبع شود صورت در آينه. خطاب شد: اى آدم! اين اشباح افضل خلايق من باشند. اين محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و من حميد در افعالم، مشتق ساختم نام او را از اسم خود؛ و اين على عليه السلام و منم علىّ العظيم، مشتق نمودم نام او را از نام خود؛ و اين فاطمه عليها السّلام و من فاطر آسمان و زمين هستم، باز دارم دشمنان او را از رحمت خود روزى كه حكم فرمايم و بازدارم دوستان او را از آنچه ناگوار باشد ايشان را؛ و اين حسن عليه السّلام و حسين عليه السّلام، مشتق ساختم نام اين دو را از نام خود. ايشانند بهترين مخلوقات. به سبب ايشان اخذ و عطا نمايم و به واسطه ايشان ثواب و عقاب دهم. پس توسل نما به ايشان در درگاه من، و هرگاه داهيه‌اى به تو رسيد، آنها را شفيع قرار ده. پس قسم به ذات خود، قسم حق، كه مأيوس نسازم به سبب ايشان آرزومندى را و رد ننمايم سائلى را «1».

فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ‌: پس سجده نمودند ملائكه، مگر شيطان. أَبى‌ وَ اسْتَكْبَرَ: ابا كرد و تكبّر نمود از اطاعت امر و فرمان الهى، وَ كانَ مِنَ الْكافِرِينَ‌: و بود از كافران. يعنى در علم ازلى الهى از منافقان بود و با ملائكه اظهار انقياد مى‌كرد و باطنا كافر بود و داخل در ملائكه، لكن از ايشان نبود. چون حق تعالى امر به سجده فرمود، غش و غلّ او به محك امتحان ظاهر و كفر او هويدا شد، يا كافر شد به جهت استكبار به امر سبحانى. زيرا اعتقادش بود كه افضل از آدم عليه السّلام است، و چگونه افضل مأمور شود به تذلل براى مفضول، و اين تصور خلاف واقع و قياس باطل و البته سركشى است در مقابل فرمان الهى و موجب كفر مى‌باشد.

احتجاج طبرسى: در جواب مسائل زنديق از حضرت صادق عليه السّلام سؤال كرد: آيا صلاحيت دارد سجود براى غير خدا؟ حضرت فرمود: نه.

---

«1» تفسير صافى، جلد اوّل، صفحه 115.

تفسير اثنا عشرى، ج‌1، ص: 116

گفت: پس چگونه خدا امر فرمود ملائكه را به سجده آدم عليه السّلام؟

حضرت فرمود: هر كه سجده كند به امر الهى، پس به تحقيق سجده نموده خدا را و سجده او براى خدا باشد؛ زيرا به امر سبحانى بوده. بعد فرمود: اما ابليس بنده‌اى بود آفريد او را خدا براى آنكه بندگى كند و موحّد شود. پس خدا زمانى كه خلق فرمود او را مى‌دانست كه عاقبت چه مى‌گردد. پس با ملائكه عبادت مى‌نمود تا آنكه امتحان شد به سجده آدم و امتناع نمود، از جهت حسد و شقاوتى كه غالب شد بر او. پس لعن فرمود او را خدا و خارج نمود او را از صفوف ملائكه و نازل نمود او را به زمين رانده شد. بدين سبب دشمن آدم عليه السّلام و ذريه او شد، و نيست سلطه او بر بنى آدم مگر وسوسه و خواندن به غير راه حق و با نافرمانيش اقرار نمود به ربوبيت الهى‌ «1».

تبصره: اين مطلب محقق شده كه ابليس از ملائكه نبود. بلكه از جن بوده به دلايلى:

اوّلا- به اقرار خودش كه خداى تعالى اخبار فرموده: خَلَقْتَنِي مِنْ نارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِينٍ* «2».

ثانيا- فرمايش الهى در باره او كه فرمود: إِلَّا إِبْلِيسَ كانَ مِنَ الْجِنِّ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِ‌ «3».

ثالثا- ملائكه معصومند از گناه و نافرمانى، چنانچه خدا فرموده: لا يَعْصُونَ اللَّهَ ما أَمَرَهُمْ وَ يَفْعَلُونَ ما يُؤْمَرُونَ‌ «4». يعنى: نافرمانى نكنند خدا را و به جا آورند آنچه را كه امر فرمايد ايشان را.

رابعا- احاديث بسيار از ائمه اطهار عليهم السلام وارد شده كه ابليس‌

---

«1» احتجاج طبرسى، جلد دوّم، صفحه 80 (در متن روايت، ابتدا بحث شيطان و سپس مسأله سجده مطرح شده است)

«2» سوره اعراف، آيه 12.

«3» سوره كهف، آيه 50.

«4» سوره تحريم، آيه 6.

تفسير اثنا عشرى، ج‌1، ص: 117

از ملائكه نبوده. از جمله تفسير برهان: جميل بن درّاج عن أبي عبد اللّه عليه السّلام قال سئلته عن ابليس اكان من الملئكة او هل كان يلى شيئا من امر السّماء؟ قال لم يكن من الملئكة و لم يكن يلى شيئا من امر السّماء و كان من الجنّ و كان مع الملئكة و كانت الملئكة ترى انّه منها و كان اللّه يعلم انّه ليس منها فلمّا امر بالسّجود كان منه الّذى كان‌ «1».

جميل بن دراج گويد: از حضرت صادق عليه السّلام سؤال نمودم از ابليس كه آيا از ملائكه بود يا كار گزار امرى در آسمان؟ حضرت فرمود: نه از ملائكه بود و نه كارگزار امرى از آسمان؛ از جن بود، در زمره ملائكه، و ملائكه مى‌ديدند او را از جنس خود و حال آنكه خدا مى‌دانست كه ابليس از جنس آنها نيست. پس چون امر به سجود شد، ظاهر گرديد از او آنچه نهان بود.

خامسا- آنكه «الّا ابليس» استثناء منقطع باشد كه از اول خارج بوده است.

تكمله: آيه شريفه را اشاراتى است:

1- آنكه شرافت و فضيلت و رفعت به علم مى‌باشد و لذا آدم عليه السّلام را به سبب تعليم اسماء بر ملائكه تفضيل و مسجود آنها گردانيد.

بنابراين با وجود افضل و اعلم، منصب امامت و خلافت به غير نخواهد رسيد؛ زيرا تقديم مفضول بر فاضل قبيح است، عقلا و شرعا و عرفا.

2- آنكه انبياء بر ملائكه فضيلت دارند؛ زيرا حق تعالى ملائكه را امر فرمود به تعظيم آدم، و آن مقتضى است كه آدم افضل باشد از ملائكه.

3- دالّ است بر قباحت و شناعت استكبار، و همين قدر در مذمت آن بس باشد كه ابليس به سبب استكبار آنى رانده درگاه سبحانى و ملعون ابدى گرديد.

4- آيه شريفه دالّ است بر اختصاص فرمانبردارى به امر الهى و

---

«1» تفسير برهان، جلد اوّل صفحه 79، حديث 14.

تفسير اثنا عشرى، ج‌1، ص: 118

نهايت انقياد در امتثال اوامر سبحانى.

تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)

---

وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْلِيسَ أَبى‌ وَ اسْتَكْبَرَ وَ كانَ مِنَ الْكافِرِينَ (34)

ترجمه‌

و هنگاميكه گفتيم بفرشتگان سجده كنيد مر آدم را پس سجده كردند مگر ابليس كه ابا و تكبر نمود و بود از كافران..

تفسير

چون در صلب آدم (ع) انوار طيبه پيغمبر و آل اطهار او بود و آنان اشرف موجودات بودند و براى رضاى خدا تحمل مصائب و ناملائمات و اذيت خلق را نمودند و دين حق را رواج دادند كه ناسخ اديان است خداوند براى تعظيم ايشان و اطاعت از آدم (ع) و عبادت خدا امر فرمود بملائكه كه آدم را قبله خود قرار دهند و در مقابل او براى خداوند سجده نمايند چون پيغمبر (ص) فرموده جائز نيست از براى كسى سجده نمايند جز خدا آنطوريكه براى خدا سجده مينمايند و حضرت سجاد (ع) بتوسط پدر و جد بزرگوار خود از پيغمبر (ص) روايت نموده است كه خداوند اشباح ما را منتقل نموده بود از فوق عرش بصلب آدم (ع) و او ديد نور ما را كه از صلبش ساطع است و نديد اشباح را پس عرض كرد پروردگارا اين انوار چيست خداوند فرمود انوار اشباحى است كه از اشرف بقاع عرش بصلب تو نقل نمودم و براى آنكه تو ظرف ايشان بودى امر نمودم ملائكه را بسجود

---

جلد 1 صفحه 58

تو آدم (ع) عرض كرد پروردگارا آرزو دارم ببينم آن ذوات مقدسه را پس خداوند فرمود نظر كن ببالاى عرش و نظر نمود آدم و واقع شد نور اشباح ما از پشت آدم بر فوق عرش و نقش بست چنانچه نقش مى‌بندد صورت انسان در آينه صافى پس او ديد اشباح ما را و عرض كرد اينها كيانند خداوند فرمود اينانند افضل مخلوقات من اين محمد است و من حميدم كه در افعال خود محمودم مشتق نمودم اسم او را از اسم خودم و اين على است و من على عظيم هستم مشتق نمودم براى او اسمى از اسم خودم و اين فاطمه است و من فاطرم يعنى آفريننده آسمانها و زمينم و فاطمم يعنى بازدارنده دشمنان خود هستم از رحمتم در روز كه حكم مخصوص بمن است و بازدارنده دوستان خويشم از هر عيب و زشتى پس مشتق نمودم براى او اسمى از اسم خودم و اين دو حسن و حسين هستند و من محسن و مجملم مشتق نمودم نام آن دو را از نام خودم اينها بهترين بندگان و اشرف مخلوقات منند براى اينها عقاب ميكنم و براى اينها ثواب ميدهم متوسل شو بولاى ايشان بدرگاه من و هر وقت بلاى بزرگى بتو روى داد ايشانرا شفعاء خود قرار بده نزد من همانا قسم ياد نمودم من بخودم قسم حقيكه محروم نگردانم اميدوار بآنان را و رد ننمايم سائل بوسيله ايشانرا پس براى اين بود كه آدم وقتى مرتكب آن خطا شد خواند خداوند را بوسيله خمسه طيبه و خداوند توبه او را قبول نمود و از گناه او درگذشت و قمى از حضرت صادق (ع) روايت نموده كه ابليس در ميان ملائكه عبادت خداوند را مينمود و در آسمان بود ملائكه تصور ميكردند كه او هم از جنس آنها است ولى نبود و اين كه مأمور بسجود شد در ضمن مأموريت ملائكه براى همكارى با آنها بود و چون حسد نمود و تكبر كرد ملائكه دانستند كه از جنس آنها نيست، و عياشى از آنحضرت نقل نموده كه پرسيدند آيا ابليس از ملائكه بود و در امورات آسمانى اختيارى داشت فرمود از ملائكه نبود و اختيارى هم نداشت بلكه از جن بود ولى چون مدتى با ملائكه بود آنها او را از جنس خود مى‌پنداشتند و خدا ميدانست ناجنس بودن او را و چون مأمور بسجود شدند جنس خود را اظهار نمود، و در معانى از حضرت رضا (ع) نقل نموده كه ابليس نامش حارث بود و چون نااميد از رحمت خدا شد نام او ابليس گرديد، و بنظر حقير از اين روايت ميتوان استفاده نمود كه امتياز ملك از جن باطاعت و معصيت است و بنابراين ابليس از ملائكه در اين آيه شريفه استثنا شده است و بنا بر دو روايت سابقه وجه استثناء

---

جلد 1 صفحه 59

همان مشابهت صورى است، و در عيون از امير المؤمنين (ع) نقل نموده كه ابليس اول كسى است كه كافر شد و تخم كفر را در زمين كاشت، و قمى از حضرت صادق (ع) نقل نموده كه تكبر اول عصيانى است كه بآن معصيت خدا شده و ابليس عرض كرد پروردگارا مرا از سجود آدم معاف بدار من عبادت ميكنم تو را بطوريكه هيچ ملك مقرب و نبى مرسل تو را عبادت نكرده باشد و خدا فرمود مرا بعبادت تو حاجت نيست عبادت آنستكه من ميخواهم نه آنستكه تو ميخواهى و از اينجا معلوم ميشود كه عبادت بايد از شرع برسد و خودسرانه نميشود عبادت كرد و حسد و تكبر و خودسرى از اوصافى است كه انسان را مظهر ابليس مينمايد و بايد حتى الامكان شخص نگذارد اين صفات در او رسوخ پيدا كند كه اگر خداى نكرده رسوخ پيدا كرد و خلق شد همانستكه فرموده‌اند اگر گفتند كوه از جاى خود حركت كرد قبول كن و اگر گفتند خلق كسى تغيير نمود باور منما خداوند توفيق كرامت فرمايد كه ما بتوانيم بوسيله توسل بخمسه طيبه خود را از آفات روحى و جسمى و شر شيطان و نفس اماره محفوظ نمائيم.

اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)

---

وَ إِذ قُلنا لِلمَلائِكَةِ اسجُدُوا لِآدَم‌َ فَسَجَدُوا إِلاّ إِبلِيس‌َ أَبي‌ وَ استَكبَرَ وَ كان‌َ مِن‌َ الكافِرِين‌َ (34)

(و زماني‌ ‌که‌ بملائكه‌ امر كرديم‌ ‌که‌ بآدم‌ سجده‌ كنيد ‌پس‌ سجده‌ كردند مگر شيطان‌ ‌او‌ رو گرداند ‌از‌ فرمان‌ ‌ما و تكبر نمود و ‌از‌ جمله‌ كفار گرديد) بحث‌ ‌در‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ ‌در‌ چند موضع‌ ذكر ميشود:

(موضع‌ اول‌)

‌در‌ سجده‌ ملائكه‌ ‌بر‌ آدم‌: عده‌اي‌ ‌از‌ مفسرين‌ گفته‌اند ‌که‌ آدم‌ قبله‌ ملائكه‌ ‌بود‌

جلد 1 - صفحه 509

و سجده‌ ‌براي‌ ‌خدا‌ بوده‌ ‌است‌ نظير كعبه‌ ‌که‌ قبله‌ مسلمين‌ و بيت‌ المقدّس‌ قبله‌ نصاري‌ و يهود ‌است‌.

و عده‌اي‌ باين‌ قول‌ اعتراض‌ كرده‌اند ‌که‌ ‌اگر‌ آدم‌ قبله‌ ملائكه‌ ‌بود‌ بايد اسجدوا بالي‌ متعدي‌ شود نه‌ ‌به‌ لام‌ ‌يعني‌ بايد گفته‌ ‌شده‌ ‌باشد‌ «اسجدوا ‌الي‌ آدم‌» همانطور ‌که‌ مي‌گويي‌ سجدت‌ ‌الي‌ الكعبة و جواب‌ داده‌اند ‌که‌ تعدي‌ بلام‌ ‌هم‌ صحيح‌ ‌است‌ و ‌در‌ لسان‌ عرب‌ استعمال‌ ‌شده‌ ‌است‌ چنانچه‌ ‌در‌ اشعار حسّان‌ ‌بن‌ ثابت‌ آمده‌ ‌است‌:

‌ما كنت‌ اعرف‌ ان‌ّ الامر منصرف‌

برگزیده تفسیر نمونه

---

اشاره

(آیه 34)- آدم در بهشت- قرآن در تعقیب بحثهای گذشته پیرامون مقام و عظمت انسان به فصل دیگری از این بحث پرداخته، نخست چنین می‌گوید:

«بخاطر بیاورید هنگامی را که به فرشتگان گفتیم برای آدم سجده و خضوع کنید» (وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ). «آنها همگی سجده کردند جز ابلیس که سر باز زد و تکبر ورزید» (فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِیسَ أَبی وَ اسْتَکْبَرَ).

آری او استکبار کرد «و بخاطر همین استکبار و نافرمانی از کافران شد» (وَ کانَ مِنَ الْکافِرِینَ).

به راستی کسی که لایق مقام خلافت الهی و نمایندگی او در زمین است.

ج1، ص63

شایسته هر نوع احترامی است. ما در برابر انسانی که چند فرمول علمی را می‌داند چه اندازه کرنش می‌کنیم پس چگونه است حال نخستین انسان با آن معلومات سرشار از جهان هستی!

1- چرا ابلیس مخالفت کرد؟

می‌دانیم «شیطان» اسم جنس است شامل نخستین شیطان و همه شیطانها می‌شود ولی «ابلیس» اسم خاص است و اشاره به همان شیطانی است که اغواگر آدم شد، او طبق صریح آیات قرآن از جنس فرشتگان نبود، بلکه در صف آنها قرار داشت او از طایفه جنّ بود که مخلوق مادی است.

انگیزه او در این مخالفت کبر و غرور و تعصب خاصی بود که بر فکر او چیره شد، او چنین می‌پنداشت که از آدم برتر است «1» و علت کفر او نیز همین بود که فرمان حکیمانه پروردگار را نادرست شمرد.

نه تنها عملا عصیان کرد از نظر اعتقاد نیز معترض بود، و به این ترتیب خودبینی و خودخواهی، محصول یک عمر ایمان و عبادت او را بر باد داد، و آتش به خرمن هستی او افکند، و کبر و غرور از این آثار بسیار دارد!

2- آیا سجده برای خدا بود یا آدم؟

شک نیست که «سجده» به معنی «پرستش» برای خداست، و معنی توحید عبادت همین است که غیر از خدا را پرستش نکنیم. بنابراین جای تردید نخواهد بود که فرشتگان برای آدم «سجده پرستش» نکردند، بلکه سجده برای خدا بود ولی بخاطر آفرینش چنین موجود شگرفی، و یا اینکه سجده برای آدم کردند اما سجده به معنی «خضوع» نه پرستش. در حدیثی از امام «علی بن موسی الرضا» علیه السّلام می‌خوانیم: «سجده فرشتگان پرستش خداوند از یک سو، و اکرام و احترام آدم از سوی دیگر بود، چرا که ما در صلب آدم بودیم»!

---

• تفسیر آیات

نکات آیه

۱ - خداوند پس از تعلیم حقایق هستى به آدم (ع) و اثبات لیاقت وى براى خلافت، از فرشتگان خواست تا بر او سجده کنند. و علّم ءادم الأسماء کلها ... و إذ قلنا للملئکة اسجدوا لأدم

۲ - همه فرشتگان پس از فرمان خدا، بر آدم (ع) سجده کردند. و إذ قلنا للملئکة اسجدوا لأدم فسجدوا

۳ - ابلیس نیز همانند فرشتگان، مأمور به سجده بر آدم (ع) بود. فسجدوا إلا إبلیس أبى

۴ - ابلیس از فرمان خدا سرپیچى کرد و بر آدم سجده ننمود. و إذ قلنا للملئکة اسجدوا لأدم فسجدوا إلا إبلیس أبى «اِبا» (مصدر اَبى) به معناى امتناع کردن است.

۵ - آدم(ع)، داراى منزلت و مقامى فراتر از فرشتگان و إذ قلنا للملئکة اسجدوا لأدم از آن جایى که فرشتگان مأمور به سجده بر آدم(ع) شدند، فضیلت و برترى او معلوم مى شود.

۶ - هدف از طرح خلافت آدم (ع) براى فرشتگان و اثبات فضیلت و برترى او، ایجاد رغبت در فرشتگان براى اجراى فرمان الهى (سجده بر آدم(ع)) بود. و إذ قال ربک للملئکة إنى جاعل فى الأرض خلیفة ... و إذ قلنا للملئکة اسجدوا لأدم

۷ - ابلیس پیش از تمرد از فرمان خدا، همپایه فرشتگان بود و در منزلت ایشان بسر مى برد. و إذ قلنا للملئکة اسجدوا لأدم فسجدوا إلا إبلیس از اینکه فرمان و خطاب خداوند به فرشتگان (قلنا للملائکة اسجدوا) شامل ابلیس نیز بود، معلوم است که: او در منزلت و مقام فرشتگان بسر مى برد به گونه اى که از زمره ایشان محسوب مى شد و یا واقعاً خودش نیز فرشته بود. برداشت فوق مبتنى بر احتمال اول است.

۸ - ابلیس از زمره فرشتگان بود.* و إذ قلنا للملئکة اسجدوا لأدم فسجدوا إلا إبلیس

۹ - تکبر و خود بزرگ بینى ابلیس، مایه امتناع او از سجده بر آدم(ع) شد. فسجدوا إلا إبلیس أبى و استکبر

۱۰ - ابلیس به خاطر خود بزرگ بینى و سرپیچى از فرمان خدا، از زمره کافران شد. أبى و استکبر و کان من الکفرین

۱۱ - سرپیچى از فرمان خدا، از روى استکبار و خود بزرگ بینى، موجب کفر است. أبى و استکبر و کان من الکفرین

۱۲ - ابلیس، داراى اختیار تکوینى در انتخاب اطاعت خدا، یا معصیت او فسجدوا إلا إبلیس أبى و استکبر

۱۳ - وجود کافرانى غیر از ابلیس، در زمان تمردش از فرمان خدا* و کان من الکفرین

۱۴ - سجده به خودى خود و فى نفسه، حاکى از پرستش مسجود نیست. و إذ قلنا للملئکة اسجدوا لأدم بدیهى است که خداوند هرگز به پرستش کسى، یا چیزى فرمان نداده و نخواهد داد. بنابراین سجده فرشتگان به آدم(ع) پرستش و عبادت او نبوده است. در نتیجه سجده کردن فى نفسه عبادت و پرستش محسوب نمى شود; بلکه سجده اى عبادت و پرستش محسوب مى شود که سجده کننده مسجود را رب خویش بداند.

۱۵ - خود بزرگ بینى از خصلتهاى نکوهیده و شیطانى أبى و استکبر

۱۶ - داستان سجده فرشتگان بر آدم(ع) و امتناع ابلیس از آن کار، داستانى آموزنده و شایسته و بایسته همیشه به خاطر داشتن و إذ قلنا للملئکة ... و کان من الکفرین «اذ» مفعول براى «اذکر» (فراگیر و همواره به خاطر داشته باش) است.

۱۷ - از امام صادق (ع) روایت شده که فرمود: «إن اللّه تبارک و تعالى أمر الملائکة بالسجود لآدم ... فقیل له: فکیف وقع الأمر على إبلیس و إنما أمر اللّه الملائکة بالسجود لآدم؟ فقال کان إبلیس منهم بالولاء و لم یکن من جنس الملائکة ...;(۱) خداوند تبارک و تعالى به ملائکه فرمان داد که به آدم(ع) سجده کنند ... به امام عرض شد که چگونه فرمان خدا شامل ابلیس شد در حالى که خداوند ملائکه را مأمور به سجده آدم(ع) نموده بود نه ابلیس را؟ امام فرمود: ابلیس از جنس ملائکه نبود بلکه با ولاء از آنان محسوب مى شد».

۱۸ - موسى بن بکر واسطى گفت: «سألت أباالحسن موسى(ع) عن الکفر و الشرک أیهما أقدم ... فقال لى: الکفر أقدم و هو الجحود قال لابلیس «أبى و استکبر و کان من الکافرین»;(۲) از امام کاظم(ع) سؤال کردم: کفرقدیمى تر است یا شرک؟ امام فرمود: کفر قدیمى تر است و آن به معناى انکار است. خداوند درباره ابلیس فرمود: نافرمانى و تکبر کرد و از کافران بود».

۱۹ - از امام سجاد(ع) روایت شده: «... فأول ما عصى اللّه بالکبر و هى معصیة إبلیس حین أبى و استکبر و کان من الکافرین ...;(۳) ... اولین سبب نافرمانى از خدا کبر بوده و این نافرمانى ابلیس بود به هنگامى که تکبر و نافرمانى کرد و از کافران گشت ...».

۲۰ - «عن على بن الحسین(ع) فى قوله: «اسجدوا لآدم فسجدوا» ... إنها کانت عصابة من الملائکة و هم الذین کانوا حول العرش ... و هم الذین أمروا بالسجود ...;(۴) از امام سجاد (ع) درباره سخن خداوند «اسجدوا لآدم فسجدوا» روایت شده که فرمود: آنان (مأموران به سجده) گروهى از ملائکه بودند که در اطراف عرش الهى بودند ... و همانها بودند که مأمور به سجده شدند ...».

۲۱ - أمیر المؤمنین (ع) فرموده اند: «أول بقعة عبداللّه علیها ظهر الکوفة لما أمر اللّه أن یسجدوا لآدم، سجدوا على ظهر الکوفة;(۱) اولین مکان مقدسى که در آن عبادت خداوند واقع شد سرزمین کوفه بود، آن هنگام که خداوند ملائکه را مأمور سجده بر آدم کرد آنها بر آدم(ع) در سرزمین کوفه سجده کردند». ۲۲ پیامبر خدا(ص) فرموده اند: «... ان اللّه تبارک و تعالى خلق آدم فأودعنا صلبه، و أمر الملائکة بالسجود له تعظیماً لنا و اکراماً، و کان سجودهم للّه عز و جل عبودیة و لآدم اکراماً و طاعة لکوننا فى صلبه ...;(۲) خداوند تبارک و تعالى آدم را آفرید پس ما را در صلب او قرار داد و امر نمود به ملائکه که به خاطر بزرگداشت و کرامت ما به آدم سجده کنند و سجود ملائکه عبادت بود براى خداوند و احترام و اطاعت بود نسبت به آدم(ع); زیرا، ما در صلب او بودیم ...».

• پ نوشت ها:

1. تفسیر قمى، ج ۱، ص ۳۵; نورالثقلین، ج ۱، ص ۵۵، ح ۹۳.
2. تفسیر عیاشى، ج ۱، ص ۳۴، ح ۱۹; نورالثقلین، ج ۱، ص ۵۷، ح ۹۹.
3. کافى، ج ۲، ص ۱۳۰، ح ۱۱; نورالثقلین، ج ۱، ص ۶۰، ح ۱۱۱.
4. تفسیر عیاشى، ج ۱، ص ۳۰، ح ۷; تفسیر برهان، ج ۱، ص ۷۴، ح