روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، أَبْوَابُ الزَّكَاة-بَابُ مَا جَاءَ فِي مَانِعِ الزَّكَاة

روي حريز عن ابي عبد الله ع انه قال :

مَا مِنْ ذِي مَالٍ ذَهَبٍ أَوْ فِضَّةٍ يَمْنَعُ زَكَاةَ مَالِهِ إِلاَّ حَبَسَهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ بِقَاعٍ قَرْقَرٍ وَ سَلَّطَ عَلَيْهِ شُجَاعاً أَقْرَعَ يُرِيدُهُ وَ هُوَ يَحِيدُ عَنْهُ فَإِذَا رَأَى أَنَّهُ لاَ يَتَخَلَّصُ مِنْهُ أَمْكَنَهُ مِنْ يَدِهِ فَقَضِمَهَا كَمَا يُقْضَمُ اَلْفُجْلُ‏ ثُمَّ يَصِيرُ طَوْقاً فِي عُنُقِهِ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏ سَيُطَوَّقُونَ مََا بَخِلُوا بِهِ يَوْمَ اَلْقِيََامَةِ وَ مَا مِنْ ذِي مَالٍ إِبِلٍ أَوْ بَقَرٍ أَوْ غَنَمٍ يَمْنَعُ زَكَاةَ مَالِهِ إِلاَّ حَبَسَهُ اَللَّهُ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ بِقَاعٍ قَرْقَرٍ يَطَؤُهُ كُلُّ ذَاتِ ظِلْفٍ بِظِلْفِهَا وَ يَنْهَشُهُ كُلُّ ذَاتِ نَابٍ بِنَابِهَا وَ مَا مِنْ ذِي مَالٍ نَخْلٍ أَوْ كَرْمٍ أَوْ زَرْعٍ يَمْنَعُ زَكَاتَهُ إِلاَّ طَوَّقَهُ اَللَّهُ تَعَالَى رَيْعَةَ أَرْضِهِ إِلَى سَبْعِ أَرَضِينَ إِلَى‏ يَوْمِ اَلْقِيَامَةِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۰۸

حريز از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است كه آن حضرت فرمود: هيچ صاحب زر يا سيم نيست كه از اداى زكات مال خود امتناع كند، مگر آنكه در روز قيامت خداى عزّ و جلّ او را در بيابانى صاف متوقّف ميسازد، و مارى ازنوع مخصوص را كه از شدّت زهر موى سرش ريخته باشد بر او مسلّط ميكند، كه قصد جان او مينمايد، و او از آن مار ميگريزد، ولى چون ديد كه از شرّ آن خلاص نمى‏شود دستش را در اختيار آن قرار ميدهد، تا آن را به مانند جويدن تربى بجود، و آنگاه به صورت طوقى به گردن او مى‏پيچد، و همين است معنى قول خداى عزّ و جلّ كه فرمود: «آن چيزى را كه از انفاق آن بخل كردند، روز قيامت طوق گردنشان خواهند ساخت» «۱». و هيچ صاحب شتر يا گاو يا گوسفندى نيست كه از دادن زكات مال خود امتناع كند، مگر آنكه خداوند در روز قيامت او را در بيابانى صاف متوقّف ميسازد، تا هر چهارپاى سم‏دارى با سم خود او را لگدمال كند، و هر حيوان نيش‏دارى او را با نيش خود بدرد، و هيچ صاحب نخل يا تاك را زراعتى نيست كه از اداء زكات امتناع كند، مگر آنكه خداى تعالى به روز قيامت پايه زمين او را تا طبقه هفتم آن، طوق گردن او بسازد. __________________________________________________

(۱) آل عمران: ۱۸۰