نتایج جستجو

طوع طوف طوى طير ظلل ظنن ظهر عاد عبد عبر عبس عبقر عجل عدد عذب عذر عرب عرض عرف عزى عسر عشر عصر عصف عصو عصى عطو عظم عقب عقر علق علم علو على عمد عمل عمى عن

کلمات مشتق شده در حال بارگیری... انس ما نفق من سئل لا خير هم انن سوم ب ف عرف الله عفف اله وله

هو ان الو ى الى على الا ندو هم ندى سوم دبب صرط من ه کما قوم کلا جرم ما کم عرف

فتح ضرر فتو مير لعل رئى بعد لما ربب ذا کيل امر سبع صدق بشر عمل شرى فعل هو عرف بقر ذکر ها قبل شطن حفظ على مسس عزز اذا اخو

جهنم جرى بنو لقى قوم دين لو ايى فتح عزز رجل مع ائى مريم اهل ذى صلح تحت بين عرف وفى ظلم طلق ابراهيم قبل بعد رزق ارض

کذب زوج اجل لو حقق هو قرر حتى رحم نن شىء نعم غرر غير امن ابو فلح قدر بعض عرف جعل نور اولاء بل رجع کن لقى وجد مول ا سئل لما اذ جىء ارض سمو فرض سبق هؤلاء

وله ذا بلغ جور حبب اذا او الله کتب هى نسو فعل أما هن الذى اله سغب انس رسل عرف اوى بلو ظلم دعع اسر کرم لعل طيب عن ى اما رزق صلح ذوى غلم يوم غنى اول مدن اللاتى

معنى آيه در «ختم» ديده شود. ف ب ه هن ل ان على لا من ما وله اله الله فى رحم عرف او ها سمو انن نا الا هم قد کم ک الى زول ا ارض اذا ى بل رزق سرح عرو قول ذلک

ثروتمندان ۱۴ خویشاوندان: حقوق خویشاوندان ۱۴ خیر: موارد خیر ۳ عرف: عرف و دین ۶; عرف و قوانین ۶; عرف و موضوع شناسى ۵; ملاکهاى عرفى ۶ فرزند: مسؤولیت فرزند ۱۴ مالکیت:

اصرار و پافشارى مى کند و طبق آنچه در روایات اهل بیت(علیهم السلام) آمده: ما عرف اللّه حق معرفته من لم یعرفه بالبداء «آن کس که خدا را با بداء نشناسد او را

تصرف در مال: شرایط تصرف در مال ۶ خدا: حسابرسى خدا ۱۶، ۱۷ ; هشدار خدا ۱۸ عرف: ارزش عرف ۱۳ عمل: حسابرسى عمل ۱۶ ; عمل صالح ۱۱ کار: ارزش کار ۱۳ کودک: تصرفات کودک

رازدارى: اهمیّت رازدارى ۳، ۵ سخن: ارزش سخن ۵ شخصیت: ارزش شخصیت ۶، ۷ عرف: اهمیّت عرف ۴ عفو: اهمیّت عفو ۳ ; فضیلت عفو ۱ فقیر: برخورد با فقیر ۱۳ ; معاشرت با

ربب الذين لا ثم توب جوب سوء ها على رئى عمل لکن فى بغى الى انتم برج حمى ا عرف ذلک نن اول عرض نا سلم امر ن بيت بعد ارض ظنن هدى کثر هن عذب جعل يا قد حکم انس

مشتق شده در حال بارگیری... ذکر حرم عند وله ه اله ک الله ف ما کم عرفات هدى ان عرف کون من

بارگیری... هم ب لما جهز ف ه نکر جعل عمل قول ل اتى کون سقى اخو ما فى ن رحل ى بئس عرف لا ثم کم اذن

مشتق شده در حال بارگیری... فى على هم ها ل نعم وکء نظر ثوب کفر لا هل ما فکه عرف ضحک من رئى ظلل حسن ضرب رفق وجه حرير برر امن کون قرب نضر انن الذين جنن شمس

هو انن ان الا هم الو سوم ى دبب على من ندو الى ندى ما کلا صرط جرم رئى قوم عرف کم

آمده است معنى آيه در «ختم» گذشت. ختم فى من سقى ه نعم مسک نضر وجه ذلک هم ف ل عرف

بار) کم‌ (۲۲۹۱ بار) رفاقت. ملازمت. صاحب يعنى رفيق ملازم. راغب گويد آن در عرف زياد باشد. [يوسف:39]، [جنّ:3]. مراد از صاحبه زن است [نجم:2] و منظور از صاحب

زنبور عسل آمده [نحل:69] مى‏دانيم كه اكثر استفاده زنبور عسل از گلهاست. در عرف عرب ثمره در غير ثمره درخت نيز بكار مى‏رود گويند: ثمره علم، عمل صالح و ثمره

انس الا بل فعل مول انتم فرج رجع عذب نکر جزى قلب عرض الم رود نهى قدم يقن او عرف ولد هما وحى کفر خوف سبل

الذين عين موت قد ام اهل انث عدل بقر نسو معز حيى ربب طوف ربع ضئن ابل الى وحد عرف شهر صدق نن خرج غور حجر سبق نور غشو هو هدى أما حين وصى بين خلق صدر عطف جعل

هن ل اذا ه من وله ها لا ب ى اله نسو الى على الله حتى علم طلق کذب هم ما کون عرف بلغ حکم شىء عزز کم انن مسس عدد غفر رحم قبل نبو امن ن سمع حقق اجل متع کن ايى

مناعت زينت فقر است. ل من غنى ب ان کون هم الله ف علم لا اله وله هن خير وسع عرف الذين زين جهل سوم وجد برج کبر حسب غير نکح فقر اکل ه فضل حتى بدر سئل ارض سمع

نَزَلْنا الذِكْرِ...» و امثال آن. نگارنده گويد: ظاهرا قرآن در اين باره معمول عرف را در نظر گرفته كه گاهى من و گاهى ما مى‏گويند ولى درعين حال آنچه راغب نقل

اقرب الموارد گويد: يقطين گياهى است كه ساق ندارد مثل بوته حنظل و خيار ولى در عرف در كدوى گرد مانند خربوزه به كار رود طبرسى فرمايد: آن كدو است و به قولى هر

جدث حلل حشر اثم هذا دعو کان عدو کثر ارض نهى صلح على حجج صبر نصب خرج عذب بلغ عرف شقق نجو وعد خشى ازف کتم اکل الذى الا نحن رغب اذ قبل صير کتب سوء بحر بل لن

اذ عبد سلط سحر عن حتى کلل اخذ يا قرء شطن نور کذب بغى فتح ذکر غفر نحن بنو عرف انا لقى بشر

اطلاق مى‏شود و به اسب سوار و خر سوار فارس گفته مى‏شود. راغب گويد: راكب در عرف مختص به شتر سوار است. ركب جمع راكب است در اقرب شتر سواران گفته [انفال:42]

زنبور عسل آمده [نحل:69] مى‏دانيم كه اكثر استفاده زنبور عسل از گلهاست. در عرف عرب ثمره در غير ثمره درخت نيز بكار مى‏رود گويند: ثمره علم، عمل صالح و ثمره

اشك جارى است زيرا گوئى چشم خودش اشك روان است . من ما فيض هم عين حزن ان لا عرف وجد حقق رئى ولى ه نفق قول انن رسل ربب الى على نا کم نزل امن حمل

طمن مسس يى موه داود حلم صير تبع عن کثر طمئن لکن بعد طغى غيب وقى جرم برک ذا عرف فتن يوم رزق بشر طغو جمع خلص کرس فضل بهج فى ايى خول بصر وهب لوط ذوق دنو

ل ف الف جزى جعل اذن اخو شتو وجد سقى لعل صيف عبد قريش ها من هو ثم جهز بضع عرف قول ربب کذب ايى ذلک ذا ب اذا فتى ک قلب کون عير الى فتو لما انن اهل ظلم

مول انن سير وقع قول ک يوم عرج عن قدر قتل او رشد سمو الذين وعد ان ليس امن عرف شىء کم ربب سوى اکل جبل ذى کفر سلم سبل شهد تبع بشر نا نحن فى رئى هدى عذب ى

اگر بار سوم طلاق بدهد ديگر بر او حلال نيست . هن جمل ها ف سرح کن ب متع ان عرف او کون يا مسک حين کم ايى عدد لا رود نبو الله علو حمل ثقل حلل اله ل حسن روح

عکف اذن يا بغى فى نسى ابراهيم انتم حمد رئى وحى قنت طهر ها فضل عظم بين مريم عرف توب انن رحم فعل نهى حجج فوز جعل رسل هو عن حقق رجع خير ذا کفر الى على کتم فتن

ندو تحت مسس جعل وعد فوز ضيق کبر فيض نصارى عدو دمع رضو ذلک عظم جرم يهود قتل عرف شطن لقى اکل علو بثث فزع ربو قوم ن وهن نعم عن حضر وعظ عزز

فرج رمى الله کون رحم خدن وله اله ه غفر اجر حلل کتب نا نفخ او لم بئس ملک ورى عرف دنو قرى خشع غفل مول نکح رود عذب فحش منع نسو نصف قبل عمران لعن لبس ظنن قلل

(اطرافیان یوسف) گفتند: اگر شما دروغ بگوئید، سزای آن (کسی که دزدی کرده باشد در عرف شما) چیست؟ گفتند: «پس، اگر دروغگو بوده‌اید کیفرش چیست‌؟» گفتند پس چیست کیفر

زیبا و پسندیده مشورت کنید (و اجرتی متناسب با مقدار و زمان شیر دادن، بر حسب عرف و عادت، تعیین کرده، و به نوزادان و کودکان از هر نظر عنایت شود). اگر هم بر

ذلک مثل شهد حلل کتب صلو خلل جىء حرم بشر بکر قبل ذلکم بعض اذ يدى علم صمع وذر عرف هو ضرر سجد تحت تجر هدم على خير شجر غفر قول فوز عصى رجل لهو عظم نبو سبح شرک

الله اله وله وسع ک من ب ل ه ما امن علم ان هن نا فى سبق هو صير هم انا صلح قسط عرف ذکر اتى الى عمل حرض وزن اجر الذين اول لدى کسو خير ظلم ربب کيل اذا سبل ضرر

طوفانى است مثل [انبیاء:81]. مشروح سخن در «رسل» گذشت. ف روح نشر ب فرق هم ها من عرف رسل عصف جىء ه ک فى الى يوم ذو لا جرى ايى اکل امر ل کمم حبب قدر جعل سجيل ذات

فقط لفظ «منه» در آن نيامده است. تيمم چنانكه گفته شد به معنى قصد است و در عرف شرع نام قصد به خصوصى است و آن اينكه زمين پاك را قصد كنند و خاك را در پيشانى

فقط لفظ «منه» در آن نيامده است. تيمم چنانكه گفته شد به معنى قصد است و در عرف شرع نام قصد به خصوصى است و آن اينكه زمين پاك را قصد كنند و خاك را در پيشانى

غَنِمْتُمْ...» در بيان «اللغة» آن را غنيمت جنگى گفته در ذيل «المعنى» فرموده: در عرف لغت به هر فائده غنم وغنيمت گفته مى‏شود. در المنار ذيل آيه فوق گفته: غنم، مغنم

را. ايضاً [طه:54]. عن ل ه ان ما اله هم کم ف ب الله وله انن من نکر قول لم عرف لا امر الذين ربب کون ک ا ها صلو الى عبد فى قوم الا ى کما رئى اول عود خير نجو

حكمت معنى كرده است لازم بود ميان زبور مخصوص است به كتاب حكمتها و كتاب در عرف قرآن آن است كه حاوى احكام و شرايع باشد. در صافى نيز زبر را كتاب مواعظ و حكم

تحيّت و سلام. *** اِلْقاء: انداختن هر چيز است به محلى كه مى‏بينى آنگاه در عرف به هر انداختن اسم شده‏ است (راغب). [اعراف:107]. [يوسف:96]. كه در هر دو مطلق

واگذارى مطلق)... اجبار در اصل، آن است كه كسى را بر اجبار كسى مجبور كنند ولى در عرف به اجبار مجرد گفته مى‏شود گويند: فلانى را بر فلان كار اجبار كردم. جبّار در