نتایج جستجو

به معنى ذات است. طبرسى ذيل آيه [بقره:9]. فرموده: نفس سه معنى دارد يكى به معنى روح ديگرى به معنى تأكيد مثل «جائَنى زيدٌ نَفْسُهُ» سوم به معنى ذات و اصل همان

خنس خوض خوف خير خيم دبر دخل درى دعع دعو دلو دمدم دنو دهق دهم دهن دون دين ذات ذلک ذنب ذهب ذو ذوق ذى ذکر رئى ربب رجج رجع رجف رجو رحل رحم رحمان ردد ردف ردى

سخن از توحید ذات و صفات می‌گفت و در اینجا سخن از توحید عبادت، و توحید افعال است. توحید عبادت آن است که هیچ کس و هیچ چیز را شایسته پرستش جز ذات خدا ندانیم

بر خلاف آيات ديگر كه تسبيح ذات پروردگار است مثل [احزاب:42]، [انسان:26]. و آيات ديگر. گفته‏اند: مراد از اسم، مسمّى يعنى ذات حق تعالى است و گفته‏اند: مراد

«وَجْه» در لغت به معناى «صورت» است و گاهى به معناى «ذات» به کار برده مى شود. بنابراین «وجه اللّه» یعنى ذات خدا. یعنى از آنجا که صورت آئینه روح و دل آدمى است،

رفع بعد حرف وله کره اول ليس رئى نا کلل قسط جعل وزر ذکر الذى ارض اتى ا يوم ذات ظلم انس وضع غير لم لما وعد سمو صلو نمرق اخذ ظهر صدر خلل زربيه صفف حين خبث

Javascript to function. و تنها ذات ذوالجلال و گرامی پروردگارت باقی می‌ماند! |و تنها ذات با شكوه و ارجمند پروردگارت باقى مى‌ماند و ذات باشكوه و ارجمند پروردگارت

نسبت دادن جهل و نادانى به ذات پاک خداوند است و ذات او را محل تغییر و حوادث دانستن. حاشا که شیعه امامیه چنین احتمالى را درباره ذات مقدس خدا بدهند. آنچه شیعه

گونه قدرت و شدت نیز، «شَوکة» اطلاق مى شود. بنابراین، «ذات الشوکة» به معناى سربازان مسلح، و «غیر ذات الشوکة» به معناى کاروان غیر مسلح است که اگر مردان مسلحى

كرده‏ايم. ل فى ه على اخذ من ب لا ها نا کلل ما امر وذر مجد شىء حفظ رحم لقى ذات جرى بشر دسر نسخ بقى غضب کم ربب قرء عين رئس قرآن موسى سقر قدر وعظ تسع حمل هدى

شمس ه الى فى ل لا ان وله الله کون ما وجد هم اذا ک قول ارض طلع سبح ليل سبب ذات بلغ زيت بتل غرب برک لون عين خلف ولى کم برر قوم حمء کما حتى الو کذب ورى ايى

احدیت خدا ۱۳; بساطت خدا ۱۱، ۱۲; تعالیم خدا ۱; حقیقت ذات خدا ۴; ذات خدا ۱۶; عجز از شناخت ذات خدا ۹; عظمت ذات خدا ۹ شرک: دلایل رد شرک ۱۱; رد شرک ۱۳ عبادت: عبادت

پس از اظهار تسلیم در برابر پروردگار و وصول بر مرحله عبودیت و استمداد از ذات پاک او نخستین تقاضای بنده این است که او را به راه راست، راه پاکی و نیکی، راه

ذوق بعد بشر قوم لن فرض جنب کلل حسن الم صدر طلق امن عرض فضل جزع ايى ظلم کفر ذات مثل هلع سرر نعم فوز خلق هو بين لغب تبع ا وقى ابو يئس ارض تلک نذر عدد حزن فرح

ظاهراً مراد از وجه در اين دو آيه ذات پروردگار است. طبرسى ذيل [بقره:112]. فرموده: عرب وجه الشى‏ء بكار برده و از آن ذات شى‏ء اراده مى‏كند و اين از آن باب

ثبات دارد و بدیهى است که حیات در خداوند حیات حقیقى است; چرا که حیاتش عین ذات او است، نه همچون موجودات زنده در عالم خلقت که حیات آنها عارضى است و لذا گاهى

«هنگامی که سخن به ذات خدا می‌رسد سکوت کنید». یعنی در باره ذات او سخن نگوئید که عقلها در آنجا حیران است و به جائی نمی‌رسد، و اندیشه در ذات نامحدود برای عقول

معناى کمى و ریزى و کوچکى نیست، بلکه اطلاق این صفت بر ذات اقدس او به سبب نفوذش در اشیا و ممکن نبودن درک ذات بارى است ... و اما «خبیر» به معناى آن است که هیچ

«گناه» نیز اطلاق شده است، و در آن اشاره لطیفى به این حقیقت است که هر انسانى در ذات خود پیوندى با حق، و پاکى و عدالت دارد، و آلودگى به گناه در واقع جدایى از این

اقدس او راه ندارد. الْقَيُّومُ‌: آن ذاتى كه قائم است به ذات خود، و قيام و پايدارى هر موجودى به ذات او است. اى ز وجود تو وجود همه‌ پرتوى از بود تو بود همه‌

وجودى مى‏باشند. رضا به فعل و صفت تعلق مى‏گيرد نه به ذات مثل [يونس:7]. [توبه:59]. و اگر متعلق به ذات باشد منظور از آن وصف و فعل است مثل [مائده:119]. يعنى

وجودى مى‏باشند. رضا به فعل و صفت تعلق مى‏گيرد نه به ذات مثل [يونس:7]. [توبه:59]. و اگر متعلق به ذات باشد منظور از آن وصف و فعل است مثل [مائده:119]. يعنى

دسترسى به راه نبوت و رسالت قبل از بعثت است. و یا به تعبیر دیگر، پیامبر در ذات خود چیزى نداشت، هر چه داشت از سوى خدا بود; بنابراین، در هر دو صورت مشکلى پیش

همراه است. و آن از صيغ مبالغه است مثل رحيم و عظيم. سميع از صفات ذات است و خداوند در ذات خود سميع است خواه مسموعى باشد يا نه، در اصول كافى باب صفات الذات

لَهُ‌: و نيست و نبوده و نخواهد بود براى ذات يگانه، كُفُواً أَحَدٌ: همتا و مماثل، يعنى او را مثلى و نظيرى و شبهى در ذات و صفات نيست. نكته- تكرار لفظ جلاله اشعار

معانى حسنه مانند: صمد، معبود و مشكور تمام اينها دالند بر ذات يكّه يكتاى خداوند جل جلاله. تنبيه: ذات احديت الهى را نود و نه اسم، يا چهار هزار اسم مى‌باشد بنابر

خداوند مطرح نشده است. صفات خداوند دو گونه‌اند، برخى صفات، عين ذات او هستند و قابل تجزيه از ذات الهى نمى‌باشند. مانند: علم، قدرت و حيات. امّا برخى صفات كه

نهفته شده، و به همین دلیل، براى ارتباط مرموز و سریع انبیاء با عالم غیب، و ذات پاک پروردگار، این کلمه استخدام شده است. در قرآن مجید، و لسان اخبار «وحى» به

انن قوم الذين قد قول مثل اول يوم وزر کون انس ثقل کلل لم ربب الله الى رئى ذات ايى خطء ثم اله ى ذرر الا يى شىء نفخ انث کره فلک نوح رزق او وله لما رضع ملک

حقيقت خداى را جل جلاله كه قادر باشد بر احياء و اماته، و شما خالقان را به غير ذات احديت او يارى و ياورى نيست، بلكه ولى و والى و متولى و والى شما و كار شما خدا

گیاهان و پیدایش چشمه ساران (و الأرض ذات الصدع) چنانچه «ذات الرجع» در آیه قبل به باران نظر داشته باشد; «ذات الصدع» در این آیه به نتایج باران در زمین اشاره

دارد. (فى السموت) ۹ - ذات خداوند، براى بشر، غیر قابل شناخت است. (و له المثل الأعلى) از این که در معرفى خداوند، به جاى پرداختن به ذات، مى گوید برتر از آن

بار) وَ السّمَاء تُوعَدُون إِن إِنّمَا فَإِذَا مَا الدّين رَبّک لَه النّجُوم ذَات طُمِسَت مِن عَذَاب نُذْرا أَو دَافِع يَوْم إِذَا إِنّکُم لَصَادِق الْمَسْجُور

«1» فَتَعالى‌ عَمَّا يُشْرِكُونَ‌: پس برتر و بالاتر است ذات خداى تعالى از آنچه شريك نمايند با ذات او در الوهيت و خالقيت. تنبيه: از آيه شريفه دليل ديگرى در

آنكه: و ذليل و خوار باشند اصحاب رويها براى ذات زنده‌اى پاينده، يعنى تمامى مردمان خاضع باشند خداوند سبحان را مانند ذات اسيران در دولت پادشاه قهار و تسليمند فرمان

كه واجب الوجود لذاته باشد. و اين مطلب هم محقق است كه ممكن را قادر بر توصيف ذات واجب نيست، زيرا توصيف فرع بر احاطه، و احاطه ممكن بر واجب محال است، پس تعريف

آسایش زندگى (و ءاوینهما إلى ربوة ذات قرار و معین) ۸ - مطلوبیت زندگى در سرزمین هاى خوش آب و هوا (و ءاوینهما إلى ربوة ذات قرار و معین) ۹ - توجه ادیان الهى،

گفته است. قول الميزان از همه بهتر و درست‏تر است زيرا «ذوُالْعَصْفِ» مقابل «ذات الْاَكْمام» است كه درباره نخل آمده همان طور كه از اكمام غلاف خرما مراد است

فعل ربّک ... إرم ذات العماد) ۴ - قوم عاد، مردمى متمدن و آشنا با فن ساختمان سازى (إرم ذات العماد) ۵ - «ارم»، نام دیگر قوم عاد* (إرم ذات العماد) درباره مراد

تکرار در قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... عاد لم ب ذات التى ک عمد ربب فعل خلق مثل کيف رئى ها فى

تکرار در قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... جرى ب لوح ذات عين نا على جزى ه حمل ل قدر من قد کون امر

كنيد و صبح و شام او را به پاكى بستاييد. و دایم صبح و شام به تسبیح و تنزیه ذات پاکش بپردازید. و صبح و شام او را تسبیح گویید. و هر بامداد و شبانگاه تسبيحش

السّماء ذات الحبک) برداشت یاد شده بدان احتمال است که «حُبُک» به معناى راه ها باشد. ۳ - آسمان، داراى بنایى محکم، استوار و خلل ناپذیر (و السّماء ذات الحبک)

اقرار به كبريائيت و عظمت ذات احديت، وَ أُولُوا الْعِلْمِ‌: و شهادت دهند صاحبان علم به دانش و بينش خود به الهيت و وحدانيت ذات سبحانى. تفسير اثنا عشرى، ج‌2،

تحریف دست می‌یازند (و واژه‌هائی به کار می‌برند که از نظر لفظ یا معنی، منافی ذات یا صفات خدا است)، آنان کیفر کار خود را خواهند دید. و نیکوترین نام‌ها ویژه‌ی

ستمگران هيزم جهنّم اند. ل فى ان حمل لو جيد جهنم ه ها قوم مرء کون لهب حبل على من ذات طرق ف سقى نور مسد قسط صلى رشد أما هم حرى س

احتمال قوى آنست كه مطلق جن و انس مراد باشد. ها ل وضع فى وزن ارض فکه خسر نخل لا ذات کمم قسط ب

مجيد به كار رفته، به معنى فطن و زيرك نيز آيد مفرد آن يقظان نيز آمده است. هم ذات رقد رشد حسب ولى قلب ه ل يمن وجد لن شمل کلب

پر باران» (و السماء ذات الرجع). تفسیر آیات ۱ - آسمان، داراى باران هاى پیاپى و فائده هاى مداوم و جایگاه ظهور مکرر ستارگان (و السماء ذات الرجع) «رَجْع» به

قسمت موجب نقض و احتياج و حدوث، و ذات الوهيت شايسته اين صفات نباشد. وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ‌: و نباشد مر ذات الهى را شريكى در پادشاهى و سلطنت