نتایج جستجو

بماليد رجوع شودبه «رَفق- مِرْفَق». [مائده:6]. [ص:33]. شروع كرد و بساقها و گردنهاى اسبان دست مى‏كشيد. کم ف ب وجه يدى طيب صعد يمم الى رفق سوق طفق رئس موه عنق

فى على هم ها ل نعم وکء نظر ثوب کفر لا هل ما فکه عرف ضحک من رئى ظلل حسن ضرب رفق وجه حرير برر امن کون قرب نضر انن الذين جنن شمس برق زوج استبرق صبر يوم فعل

نعم سئل علو کبر حور ربب ل ملک موت سمع صرف کذب حيى الى دون صعق صوب حسن شرب رفق حذر مشى او

عن شهد کثر کم لا لهو اول جىء کهف علم شمس نکر کتب توب وثن قد ثم رئى ذات لغو رفق ها غير يمن رجس ک اخر عفو شرک هى ه امر قوم کرم الى على ملل غرب غفر ولد قرض

بيت وقى انس نظر قلب ويل نن غرر لبس وکء عقب ردد ا نور علو يوم امل غير هو بقى رفق ذهب مع دعو صرر قول فتح طهر اذ ظلم الذى ثم الا سرر کتب جناح فعل زين حيى نزل

لو التى وقد کم فئد هضم ام کان مول نحت زرع قنو عين لا عبد هى خون عن سوى اخذ رفق ظنن نن کهف بسق دنو سلم شجر جبل امن رکب حيى ولى کلل تبع کون رئس عند حصد ذات

ديگرى با مشقّت و همّ و غمّ و قبض نمايند ارواح اهل ايمانرا بآرامى و سهولت و رفق و مدارا و وا گذارند آنها را كه استراحت نمايند مانند شناورانى كه در آب بسهولت

ديگرى با مشقّت و همّ و غمّ و قبض نمايند ارواح اهل ايمانرا بآرامى و سهولت و رفق و مدارا و وا گذارند آنها را كه استراحت نمايند مانند شناورانى كه در آب بسهولت

ديگرى با مشقّت و همّ و غمّ و قبض نمايند ارواح اهل ايمانرا بآرامى و سهولت و رفق و مدارا و وا گذارند آنها را كه استراحت نمايند مانند شناورانى كه در آب بسهولت

ديگرى با مشقّت و همّ و غمّ و قبض نمايند ارواح اهل ايمانرا بآرامى و سهولت و رفق و مدارا و وا گذارند آنها را كه استراحت نمايند مانند شناورانى كه در آب بسهولت

ديگرى با مشقّت و همّ و غمّ و قبض نمايند ارواح اهل ايمانرا بآرامى و سهولت و رفق و مدارا و وا گذارند آنها را كه استراحت نمايند مانند شناورانى كه در آب بسهولت

[مائده:6]. بسرهايتان و پاهايتان تا مفصل مسح كنيد دست بماليد رجوع شودبه «رَفق- مِرْفَق». [مائده:6]. [ص:33]. شروع كرد و بساقها و گردنهاى اسبان دست مى‏كشيد

دلايل قاهره بر فساد عبادت بتان بيان و بعد وعظ بليغ فرمود تمام را به كمال رفق و لطف، لكن آذر در جواب، ضد اين مسلك را اختيار، و در مقابل حجت او به تقليد

آدمیان، به آنان لطف دارد. (هو یدرک الأبصر و هو اللطیف الخبیر) از معانى «لطیف» رفق و لطف است و مقتضاى کنار هم آمدن دو صفت لطیف و خبیر، خصوصاً در صورتى که «الخبیر»

هدايت و تبيين ضلالت او، و حجت را بر او لازم ساخت به ابلغ احتجاج با مراعات رفق و حسن ادب؛ زيرا تصريح به گمراهى او ننمود، بلكه از او طلب علتى نمود كه داعى

بر حق و سعه بذل در آن، و تدبير امور بر مقتضاى عقل كه مقرون است به صلاح و رفق و مدارا، و تحمل مكاره بر دعوت خلقان به خدا، و تجاوز و عفو و بذل جهد در نصرت

نزد بعضى معنى آنكه: به كلام نرم سخن گوئيد به اميد آنكه ايمان آورد يا از رفق و لين با او معامله آن كس كنيد كه او طمع ايمان دارد به او، اگرچه دانيد ايمان

خدا صاحب رفق است و رفق را دوست مى‏دارد. و از جمله رفقِ آن جناب نسبت به شما، بيرون كشيدن كينه‏ها و مضادّه و مخالفت دل‏هاى شما است از آنها به رفق و نرمى؛

بن شمر عن جابر عن ابي جعفر ع قال قال رسول الله ص : رسول خدا (ص) فرمود: اگر رفق و نرمش به چشم ديده مى‏شد، آفريده‏اى از آن زيباتر و نيكوتر نبود. رسول خدا صلى

مادرى هارون بود، لكن ذكر مادر را نمود براى رقت دل موسى عليه السلام و به جهت رفق و ملايمت و تحريك شفقت و مرحمت موسى گفت: اى پسر مادر من. لا تَأْخُذْ بِلِحْيَتِي

‌است‌ صاحب‌ قوه‌ و عزّت‌. اللّه‌ُ لَطِيف‌ٌ بِعِبادِه‌ِ لطيف‌ ‌يعني‌ ‌با‌ رفق‌ و ملايمت‌ رفتار ميفرمايد الطاف‌ الهي‌ بسيار ‌است‌ ‌حتي‌ ‌در‌ حديث‌ دارد خداوند

التى هو فى بیتها عن نفسه) «مراودة» (مصدر راودتْ) به معناى درخواست کردن با رفق و مداراست، و «عن نفسه» بیانگر مورد درخواست مى باشد. بنابراین «راودته ...» ;

حضرت فرمود: اى عايشه، فحش اگر ممثل شود، هر آينه صورت بدى دارد؛ و مدارا و رفق، وضع نشود بر چيزى مگر آنكه زينت دهد آن را و رفع نگردد از او مگر جلد 13 - صفحه

حسّان، از موسى بن بكر، از ابوالحسن حضرت امام موسى كاظم عليه السلام كه فرمود: «رفق نصف زندگانى است».

گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏فرمود: «هر كه در امر خود صاحب رفق باشد، آن‏چه از مردم اراده كند مى‏يابد».

اينكه مزد بزرگتر و دوستى بيشتر به درگاه خدا از آن آن كس است كه به يار خود رفق و سازش بيشترى دارد. حضرت صادق عليه السلام فرمود: رسول خدا (ص) فرموده: هيچ

کنجکاوى آنان، توصیه اصحاب کهف به فرستاده ویژه خویش (ولیتلطّف) «تلطّف» به معناى رفق و مدارا است (مصباح). ارتباط جمله «لیتطّف» با جمله «لایشعرنّ...» این نکته را

روايت كرده است كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: به درستى كه خدا رفق را دوست مى‏دارد و بر آن يارى مى‏دهد؛ پس چون بر حيوان‏هاى لاغر سوار شويد، آنها

الاخلاق‌» و گفتند خلق‌ عظيم‌ صبر ‌بر‌ حق‌ و سعة بذل‌ و تدبير امور، وفق‌، صلاح‌ و رفق‌ و مدارا ‌با‌ دشمنان‌ و تحمل‌ مكاره‌ ‌در‌ دعوت‌ ‌به‌ اسلام‌ و تجاوز ‌از‌ سيئات‌

پيغمبر، صورت حال بازگفت، عرض كرد: اجازه فرما گردنش بزنم. حضرت فرمود: با او رفق و مدارا كن؛ آيه شريفه نازل شد: «1» لا تَجِدُ قَوْماً: نشايد كه بيابى، يعنى

رَحًى فِيهَا مَجْلِسِي وَ يَجْلِسُ إِلَيَّ فِيهَا أَصْحَابِي فَقَالَ ذَاكَ رِفْقُ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏

اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ فرمود مدارات‌ ‌با‌ مردم‌ نيمي‌ ‌از‌ ايمان‌ و رفق‌ و ملايمت‌ ‌با‌ آنان‌ نيمي‌ ‌از‌ زندگي‌ ‌است‌) و سپس‌ حضرت‌ صادق‌ ‌عليه‌ السّلام‌

آله و سلّم ) را به «صبر در راه حق ، و گستردگى بذل و بخشش ، و تدبير امور، و رفق و مدارا، و تحمل سختيها در مسير دعوت به سوى خدا، و عفو و گذشت ، و جهاد در راه

شود: خدا با احاطه و عملش بر دقائق امور نائل مى شود و در آن امور دقيقه، با رفق و مدارا هرچه بخواهد، مى كند. در اين آيه شريفه، رازق بودن خدا را نتيجۀ «لطيف»

خداى سبحان مبارزه با اينگونه عادتها را تدريجا در بين مردم آغاز كرد، و با رفق و مدارا تكليفشان فرمود: يكى از اين عادات زشت و شايع در بين مردم مى گسارى بود،