ریشه وعد: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
(افزودن نمودار دفعات) |
(Added root proximity by QBot) |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
=== قاموس قرآن === | === قاموس قرآن === | ||
راغب گويد: وعد در وعده خير وشر هر دو بكار رود گويند: «وَعَدْتُهُ بِنَفْعٍ وَ ضَرٍ»... ولى وعيد فقط در وعده شر گفته مىشود. فعل آن «اَوْعَدَ ايعاداً»است. نگارنده گويد: دليل قول راغب استعمال قرآن مجيد است. [اسراء:108]. اين «وعد» در خير است [هود:65]. اين «وعد» در شر و اشاره بوعده عذاب نسبت به قوم صالح «عليهالسلام» است ايضا [اعراف:44]. فعل اول در وعده خير ودوم در وعده شر وعذاب است. ايضاآيه [ق:14]. و [ق:28]. و نظائر آن كه در باره شر و عذاب مىباشد. * مواعده: هم براى مفرد باشد و هم بين الاثنين چنانكه در اقرب الموارد گفته است [بقره:51]. مواعده در آيه بين الاثنين نيست و به معنى وعده است يعنى آنگاه كه به موسى چهل شب را وعده كرديم كه در ميقات باشد و الواح تورات را دريافت كند، سپس شما گوساله را براى عبادت اخذ كرديد. * تَوعُدو اِنَعاد: بين الاثنين است به قولى تواعد در خير و اتعاد در شر است. [انفال:42]. اگر با همديگر وعده كرده بوديد در وعده اختلاف مىكرديد. ايعاد: ظاهرا در شر است گويند: «اَوْعَدَهُ ايعاداً تَهَدَّدَهُ» يعنى او را تهديد كرد «اَوْعَدَهُ السِجْنَ» [اعراف:86]. ننشينيد در هر راهى كه مردم را مىترسانيد واز راه خدا باز مىداريد. ظاهر ان است كه قوم شعيب «عليه السلام» در سراه مؤمنان مىنشسته و آنها را تهديد مىكردهاند. *** مَوْعِد: (به فتح ميم و كسر عين) مصدر ميمى به معنى وعد و اسم زمان و مكان است مثل [طه:86-87]. در وعده و عهد من تخلف كرديد گفتند: ما از پيش خود وعده تو را تخلف نكرديم. همچنين است موعدة. و در آيه [هود:17]. به معنى مكان است يعنى: هر كه از دستههاى كفر به آن كفر ورزد وعده گاه و مكان او آتش است. و در آيه [هود:81]. مراد زمان است. ميعاد: مواعده. وعد. طبرسى فرموده: ميعاد به معنى وعده است چنانكه ميقات به معنى وقت. در كتب لغت مواعده و وقت نيز گفتهاند. [رعد:31]. خداوند به وعدهاش تخلف نمىكند. | راغب گويد: وعد در وعده خير وشر هر دو بكار رود گويند: «وَعَدْتُهُ بِنَفْعٍ وَ ضَرٍ»... ولى وعيد فقط در وعده شر گفته مىشود. فعل آن «اَوْعَدَ ايعاداً»است. نگارنده گويد: دليل قول راغب استعمال قرآن مجيد است. [اسراء:108]. اين «وعد» در خير است [هود:65]. اين «وعد» در شر و اشاره بوعده عذاب نسبت به قوم صالح «عليهالسلام» است ايضا [اعراف:44]. فعل اول در وعده خير ودوم در وعده شر وعذاب است. ايضاآيه [ق:14]. و [ق:28]. و نظائر آن كه در باره شر و عذاب مىباشد. * مواعده: هم براى مفرد باشد و هم بين الاثنين چنانكه در اقرب الموارد گفته است [بقره:51]. مواعده در آيه بين الاثنين نيست و به معنى وعده است يعنى آنگاه كه به موسى چهل شب را وعده كرديم كه در ميقات باشد و الواح تورات را دريافت كند، سپس شما گوساله را براى عبادت اخذ كرديد. * تَوعُدو اِنَعاد: بين الاثنين است به قولى تواعد در خير و اتعاد در شر است. [انفال:42]. اگر با همديگر وعده كرده بوديد در وعده اختلاف مىكرديد. ايعاد: ظاهرا در شر است گويند: «اَوْعَدَهُ ايعاداً تَهَدَّدَهُ» يعنى او را تهديد كرد «اَوْعَدَهُ السِجْنَ» [اعراف:86]. ننشينيد در هر راهى كه مردم را مىترسانيد واز راه خدا باز مىداريد. ظاهر ان است كه قوم شعيب «عليه السلام» در سراه مؤمنان مىنشسته و آنها را تهديد مىكردهاند. *** مَوْعِد: (به فتح ميم و كسر عين) مصدر ميمى به معنى وعد و اسم زمان و مكان است مثل [طه:86-87]. در وعده و عهد من تخلف كرديد گفتند: ما از پيش خود وعده تو را تخلف نكرديم. همچنين است موعدة. و در آيه [هود:17]. به معنى مكان است يعنى: هر كه از دستههاى كفر به آن كفر ورزد وعده گاه و مكان او آتش است. و در آيه [هود:81]. مراد زمان است. ميعاد: مواعده. وعد. طبرسى فرموده: ميعاد به معنى وعده است چنانكه ميقات به معنى وقت. در كتب لغت مواعده و وقت نيز گفتهاند. [رعد:31]. خداوند به وعدهاش تخلف نمىكند. | ||
===ریشه‌های [[راهنما:نزدیک مکانی|نزدیک مکانی]]=== | |||
<qcloud htmlpre='ریشه_'> | |||
ه:100, هم:98, ما:94, اله:91, الله:91, ف:88, وله:87, ل:87, انن:85, کم:79, من:76, کون:72, نا:62, لا:54, ان:54, قول:49, ب:48, ک:45, حقق:43, وعد:42, فى:41, يوم:39, ربب:38, ها:37, خلف:37, صدق:36, ى:35, الذى:35, ا:31, هذا:31, على:30, الا:29, ذا:27, اذا:26, علم:26, جنن:24, رئى:24, رسل:23, کلل:23, جىء:23, التى:22, قد:22, نن:21, الذين:21, بين:20, اتى:20, عن:20, لکن:20, امر:19, سمو:19, بعض:19, حسن:19, او:19, وقى:18, جعل:18, اذ:18, امن:18, کفر:18, هو:18, سوع:17, قوم:17, لم:17, رحم:17, اول:17, شطن:17, خلد:17, متى:17, اخر:17, شىء:17, ولد:16, حکم:16, نحن:16, الى:16, لن:16, قتل:16, ذکر:16, غرر:16, حتى:16, عزز:16, ذلک:16, قرب:16, نور:15, فعل:15, ارض:15, بل:15, ابو:15, نهر:15, عبد:15, خرج:15, نظر:15, ثم:15, لقى:15, کثر:15, وجد:15, انس:15, خوف:15, نفق:15, موسى:15, لما:15, صحب:15, ظلم:15, خسر:15, عمل:15, موت:14, يا:14, بعد:14, ام:14, جمع:14, شهد:14, غنى:14, ن:14, صلح:14, لو:14, صبر:14, عظم:14, کذب:14, سوء:14, هى:14, س:14, ايى:14, جهنم:14, نجو:13, حشر:13, مثل:13, دور:13, جرم:13, کبر:13, ملک:13, اخذ:13, بعث:13, خلق:13, حيى:13, غفر:13, کتب:13, وفى:13, انت:13, قضى:13, ولى:13, غير:13, وقع:13, عقل:13, تحت:13, جرى:13, مول:13, طوى:13, عند:13, اياه:13, نفس:13, عذب:13, اهل:13, عدن:13, منى:13, ابد:13, رجع:13, هن:13, ثلث:13, صبح:13, هذه:12, انتم:12, صوب:12, ليل:12, هلک:12, متع:12, دکک:12, هل:12, قدر:12, قرء:12, هيهات:12, قعد:12, نعم:12, بلغ:12, تبع:12, اذن:12, سوى:12, عجل:12, ذلکم:12, بئس:12, ليس:12, وحد:12, طول:12, دخل:12, هدى:12, نزل:12, فضل:12, صلى:12, جوب:12, مع:12, فتح:12, حسب:12, فقر:12, کما:12, لدى:12, وضع:12, فحش:12, درج:12, افف:12, رزق:12, غيب:12, ترب:12, قبل:12, درى:12, بصر:12, فسق:12, عدو:12, دنو:12, سوق:12, حزن:12, سبل:12, برج:12, قلب:12, نسل:12, بدل:12, و:12, عيى:12, لعل:12, نصر:12, ارث:12, زين:12, جنب:12, جزى:12, دون:12, سئل:12, ويل:12, بلى:12, علو:12, بوب:12, جبر:12, صرط:12, صدد:12, حمد:12, قرآن:12, احزاب:12, سرر:12, خيب:12, سمع:11, هزء:11, سفل:11, طور:11, حدب:11, عود:11, قدم:11, ربع:11, دهى:11, نذر:11, ذات:11, لبث:11, کان:11, ضلل:11, صيح:11, حسس:11, لعب:11, تمم:11, دفع:11, ردد:11, يمن:11, هما:11, مرض:11, ورث:11, لبب:11, خزى:11, صير:11, بدء:11, جهر:11, سنو:11, اما:11, ذرر:11, هوى:11, دبر:11, جدث:11, فرعون:11, خدد:11, دين:11, قسم:11, صور:11, خلل:11, اوب:11, سبع:11, خبر:11, فتو:11, ترک:11, نبو:11, اکل:11, عسى:11, بلو:11, سجد:11, سبح:11, غنم:11, خوض:11, ثوى:11, ريب:11, بنو:11, احد:11, اسرائيل:11, رکب:11, عذر:11, اوى:11, مدد:11, فتى:11, ابراهيم:11, قلل:11, سرع:11, غوى:11, نجم:11, يى:11, يسر:11, خرر:11, صرف:11, عدد:11, مسس:11, حفظ:11, سکن:11, ضعف:11, طرف:11, مرى:11, کرر:11, ورى:11, خلو:11, حيد:11, نفخ:11, وجه:11, خشى:11, ذلل:11, جوس:11, اسماعيل:11, غيظ:11, اولى:11, بوء:11, شفق:11, بشر:11, فطر:11, شرک:11, نقم:11, لغو:11, مکر:11, خير:11, توراة:11, ذقن:11, شرر:11, عرب:11, حدث:11, سجل:11, نسى:11, شخص:11, غضب:11, طمس:11, زعم:11, ماجوج:11, ذنب:11, قرى:11, قصو:11, سرف:11, قرن:11, زرع:11, وئل:11, حمل:11, غرق:11, هزم:11, ضحو:11, انا:11, انجيل:11, طعم:11, عثر:11, تلک:11, عرف:11, موه:11, وذر:11, رقد:11, برر:11, عجز:11, شدد:11, ظهر:11, خفف:11, شيب:11, لفف:11, قصر:11, بنى:11, حلل:11, نوح:11, الف:11, طوف:11, زوج:11, منن:10, ردف:10, سلم:10, رهق:10, وزر:10, عهد:10, عين:10, نسو:10, سعر:10, رجف:10, صالح:10, نشء:10, عجب:10, امد:10, جوز:10, غرف:10, ياجوج:10, حين:10, نبء:10, بکى:10, مسک:10, عشر:10, وسع:10, حيث:10, اسف:10, سلو:10, جدل:10, رجل:10, ذو:10, اسن:10, ايکه:10, خصم:10, غيث:10, عزم:10, مرر:10, قرر:10, فشل:10, سحر:10, کى:10, لئک:10, ظلل:10, رود:10, جهد:10, فوق:10, دوم:10, غوث:10, عقد:10, قرع:10, کسب:10 | |||
</qcloud> | |||
== کلمات مشتق شده در قرآن == | == کلمات مشتق شده در قرآن == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ دی ۱۳۹۵، ساعت ۱۷:۵۸
تکرار در قرآن: ۱۵۱(بار)
در حال بارگیری...
قاموس قرآن
راغب گويد: وعد در وعده خير وشر هر دو بكار رود گويند: «وَعَدْتُهُ بِنَفْعٍ وَ ضَرٍ»... ولى وعيد فقط در وعده شر گفته مىشود. فعل آن «اَوْعَدَ ايعاداً»است. نگارنده گويد: دليل قول راغب استعمال قرآن مجيد است. [اسراء:108]. اين «وعد» در خير است [هود:65]. اين «وعد» در شر و اشاره بوعده عذاب نسبت به قوم صالح «عليهالسلام» است ايضا [اعراف:44]. فعل اول در وعده خير ودوم در وعده شر وعذاب است. ايضاآيه [ق:14]. و [ق:28]. و نظائر آن كه در باره شر و عذاب مىباشد. * مواعده: هم براى مفرد باشد و هم بين الاثنين چنانكه در اقرب الموارد گفته است [بقره:51]. مواعده در آيه بين الاثنين نيست و به معنى وعده است يعنى آنگاه كه به موسى چهل شب را وعده كرديم كه در ميقات باشد و الواح تورات را دريافت كند، سپس شما گوساله را براى عبادت اخذ كرديد. * تَوعُدو اِنَعاد: بين الاثنين است به قولى تواعد در خير و اتعاد در شر است. [انفال:42]. اگر با همديگر وعده كرده بوديد در وعده اختلاف مىكرديد. ايعاد: ظاهرا در شر است گويند: «اَوْعَدَهُ ايعاداً تَهَدَّدَهُ» يعنى او را تهديد كرد «اَوْعَدَهُ السِجْنَ» [اعراف:86]. ننشينيد در هر راهى كه مردم را مىترسانيد واز راه خدا باز مىداريد. ظاهر ان است كه قوم شعيب «عليه السلام» در سراه مؤمنان مىنشسته و آنها را تهديد مىكردهاند. *** مَوْعِد: (به فتح ميم و كسر عين) مصدر ميمى به معنى وعد و اسم زمان و مكان است مثل [طه:86-87]. در وعده و عهد من تخلف كرديد گفتند: ما از پيش خود وعده تو را تخلف نكرديم. همچنين است موعدة. و در آيه [هود:17]. به معنى مكان است يعنى: هر كه از دستههاى كفر به آن كفر ورزد وعده گاه و مكان او آتش است. و در آيه [هود:81]. مراد زمان است. ميعاد: مواعده. وعد. طبرسى فرموده: ميعاد به معنى وعده است چنانكه ميقات به معنى وقت. در كتب لغت مواعده و وقت نيز گفتهاند. [رعد:31]. خداوند به وعدهاش تخلف نمىكند.
ریشه‌های نزدیک مکانی
ه هم ما اله الله ف وله ل انن کم من کون نا لا ان قول ب ک حقق وعد فى يوم ربب ها خلف صدق ى الذى ا هذا على الا ذا اذا علم جنن رئى رسل کلل جىء التى قد نن الذين بين اتى عن لکن امر سمو بعض حسن او وقى جعل اذ امن کفر هو سوع قوم لم رحم اول شطن خلد متى اخر شىء ولد حکم نحن الى لن قتل ذکر غرر حتى عزز ذلک قرب نور فعل ارض بل ابو نهر ثم لقى کثر وجد انس خوف نفق موسى لما صحب ظلم خسر عمل
کلمات مشتق شده در قرآن
| کلمه | تعداد تکرار در قرآن |
|---|---|
| وَاعَدْنَا | ۲ |
| تُوَاعِدُوهُنَ | ۱ |
| يَعِدُکُمُ | ۲ |
| يَعِدُکُمْ | ۳ |
| الْمِيعَادَ | ۴ |
| وَعْدَهُ | ۴ |
| وَعَدْتَنَا | ۱ |
| وَعَدَ | ۱۰ |
| يَعِدُهُمْ | ۱ |
| يَعِدُهُمُ | ۲ |
| وَعْدَ | ۱۷ |
| تُوعَدُونَ | ۱۲ |
| وَعَدَنَا | ۳ |
| تَعِدُنَا | ۴ |
| تُوعِدُونَ | ۱ |
| تَوَاعَدْتُمْ | ۱ |
| الْمِيعَادِ | ۱ |
| وَعَدُوهُ | ۱ |
| وَعْداً | ۷ |
| مَوْعِدَةٍ | ۱ |
| وَعَدَهَا | ۲ |
| نَعِدُهُمْ | ۴ |
| الْوَعْدُ | ۷ |
| مَوْعِدُهُ | ۱ |
| وَعْدَکَ | ۱ |
| وَعْدٌ | ۱ |
| مَوْعِدَهُمُ | ۱ |
| وَعْدُ | ۷ |
| وُعِدَ | ۳ |
| وَعِيدِ | ۳ |
| وَعَدَکُمْ | ۱ |
| وَعَدْتُکُمْ | ۱ |
| وَعْدِهِ | ۱ |
| لَمَوْعِدُهُمْ | ۱ |
| عِدْهُمْ | ۱ |
| مَوْعِداً | ۴ |
| مَوْعِدٌ | ۱ |
| الْوَعْدِ | ۱ |
| وَعْدُهُ | ۲ |
| يُوعَدُونَ | ۱۰ |
| مَوْعِدُکُمْ | ۱ |
| وَاعَدْنَاکُمْ | ۱ |
| يَعِدْکُمْ | ۱ |
| مَوْعِدِي | ۱ |
| مَوْعِدَکَ | ۱ |
| الْوَعِيدِ | ۲ |
| الْوَعْدَ | ۱ |
| وُعِدْنَا | ۲ |
| وَعَدْنَاهُ | ۱ |
| مِيعَادُ | ۱ |
| يَعِدُ | ۱ |
| وَعَدْتَهُمْ | ۱ |
| وَعَدْنَاهُمْ | ۱ |
| تَعِدَانِنِي | ۱ |
| وَعَدَکُمُ | ۱ |
| بِالْوَعِيدِ | ۱ |
| مَوْعِدُهُمْ | ۱ |
| الْمَوْعُودِ | ۱ |
