۸٬۹۳۳
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۸ بخش۴: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
(Edited by QRobot) |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{تغییر صفحه | قبلی=تفسیر:المیزان جلد۸ بخش۳ | بعدی = تفسیر:المیزان جلد۸ بخش۵}} | |||
__TOC__ | __TOC__ | ||
وَ قَاسمَهُمَا إِنى لَكُمَا لَمِنَ | وَ قَاسمَهُمَا إِنى لَكُمَا لَمِنَ النَّصِحِينَ | ||
(( مقاسمه (( به معناى مبالغه در قسم است ، و معناى جمله مزبور اين است كه : ابليس با قسم هاى شديد و اءكيد به آن دو گفت كه من خيرخواه شمايم ، و نمى خواهم شما را فريب دهم . | (( مقاسمه (( به معناى مبالغه در قسم است ، و معناى جمله مزبور اين است كه : ابليس با قسم هاى شديد و اءكيد به آن دو گفت كه من خيرخواه شمايم ، و نمى خواهم شما را فريب دهم . | ||
بِغُرُورٍ | بِغُرُورٍ فَلَمَّا ... | ||
(( تدليه (( به معناى نزديك كردن و رساندن است ، همچنانكه (( تدلى (( به معناى نزديكى و رهايى از قيود است ، و گويا اين معنا استعاره از (( دلوت الدلو-انداختم دلو را(( بوده باشد. (( غرور(( به معناى اظهار خيرخواهى و نهان داشتن سوء قصدى است كه در دل دارد. و (( خصف (( به معناى جمع كردن و منضم بهم نمودن است ، و از همين جهت پاره دوز را (( خاصف النعل (( مى گويند، چون پاره دوز پاره هاى كفش را كه از هم جدا شده جمع نموده و بهم منضم ساخته به صورت اولش در مى آورد. | (( تدليه (( به معناى نزديك كردن و رساندن است ، همچنانكه (( تدلى (( به معناى نزديكى و رهايى از قيود است ، و گويا اين معنا استعاره از (( دلوت الدلو-انداختم دلو را(( بوده باشد. (( غرور(( به معناى اظهار خيرخواهى و نهان داشتن سوء قصدى است كه در دل دارد. و (( خصف (( به معناى جمع كردن و منضم بهم نمودن است ، و از همين جهت پاره دوز را (( خاصف النعل (( مى گويند، چون پاره دوز پاره هاى كفش را كه از هم جدا شده جمع نموده و بهم منضم ساخته به صورت اولش در مى آورد. | ||
و اينكه فرمود: (( و ناديهما ربهما الم انهكما عن تلكما الشجره (( دلالت دارد بر اينكه آدم و حوا در آن موقع كه خداوند اين خطاب را به آنان مى كرده از مقام قرب خدا دور شده بودند، براى اينكه (( ندا(( به معناى صدا زدن از دور است ، همچنانكه (( تلكما(( هم كه در (( تلكما الشجره (( است اين دلالت را دارد؛ زيرا اين كلمه نيز براى اشاره به دور است ، بخلاف (( هذا(( كه براى اشاره به نزديك است ، و لذا در ابتداى ورود آدم به بهشت و قبل از اينكه اين مخالفت از او سر بزند خداى تعالى به لفظ (( هذه (( اشاره به درخت مزبور كرد و فرمود: (( و لا تقربا هذه الشجره (( . | و اينكه فرمود: (( و ناديهما ربهما الم انهكما عن تلكما الشجره (( دلالت دارد بر اينكه آدم و حوا در آن موقع كه خداوند اين خطاب را به آنان مى كرده از مقام قرب خدا دور شده بودند، براى اينكه (( ندا(( به معناى صدا زدن از دور است ، همچنانكه (( تلكما(( هم كه در (( تلكما الشجره (( است اين دلالت را دارد؛ زيرا اين كلمه نيز براى اشاره به دور است ، بخلاف (( هذا(( كه براى اشاره به نزديك است ، و لذا در ابتداى ورود آدم به بهشت و قبل از اينكه اين مخالفت از او سر بزند خداى تعالى به لفظ (( هذه (( اشاره به درخت مزبور كرد و فرمود: (( و لا تقربا هذه الشجره (( . | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۸ صفحه ۴۱ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۸ صفحه ۴۱ </center> | ||
قَالا | قَالا رَبَّنَا ظلَمْنَا أَنفُسنَا وَ إِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَ تَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَسرِينَ | ||
اين حرف از آدم و حوا نهايت تضرع و التماس آن دو را مى رساند، و لذا هيچ چيزى درخواست نكردند و تنها احتياجشان را به مغفرت و رحمت ذكر كرده و گفتند: اگر رحم نكنى بطور دائم و به تمام معنا زيانكار خواهيم شد. | اين حرف از آدم و حوا نهايت تضرع و التماس آن دو را مى رساند، و لذا هيچ چيزى درخواست نكردند و تنها احتياجشان را به مغفرت و رحمت ذكر كرده و گفتند: اگر رحم نكنى بطور دائم و به تمام معنا زيانكار خواهيم شد. | ||
قَالَ اهْبِطوا بَعْضكمْ لِبَعْضٍ | قَالَ اهْبِطوا بَعْضكمْ لِبَعْضٍ عَدُوُّ... | ||
اين خطاب هم خطاب به آدم و همسر او است و هم خطاب به ابليس است . و دشمنى بعضى از بنى نوع بشر با بعضى ديگر به خاطر اختلافى است كه در طبيعت هاى آنان است ، و اين قضايى است از خداى تعالى ، قضاى ديگرش هم اين است كه فرموده : (( و لكم فى الارض مستقر و متاع الى حين (( يعنى تا چندى كه به زندگى دنيوى زنده هستيد جاى تان در زمين است . از ظاهر سياق بر مى آيد كه اين خطاب هم خطاب به هر سه است . | اين خطاب هم خطاب به آدم و همسر او است و هم خطاب به ابليس است . و دشمنى بعضى از بنى نوع بشر با بعضى ديگر به خاطر اختلافى است كه در طبيعت هاى آنان است ، و اين قضايى است از خداى تعالى ، قضاى ديگرش هم اين است كه فرموده : (( و لكم فى الارض مستقر و متاع الى حين (( يعنى تا چندى كه به زندگى دنيوى زنده هستيد جاى تان در زمين است . از ظاهر سياق بر مى آيد كه اين خطاب هم خطاب به هر سه است . | ||
قَالَ فِيهَا تحْيَوْنَ وَ فِيهَا تَمُوتُونَ وَ مِنهَا تخْرَجُونَ | قَالَ فِيهَا تحْيَوْنَ وَ فِيهَا تَمُوتُونَ وَ مِنهَا تخْرَجُونَ | ||
| خط ۹۹: | خط ۱۰۱: | ||
مؤ لف : آنچه كه در ابتداى كلام سابق ما ذكر شد اين شبهات را تا به آخر دفع مى كند، و هيچ احتياجى نيست به اينكه اولين و آخرين خلايق جمع شده و براى دفع آن دست به دست يكديگر دهند، و به گفته امام فخر رازى تازه از عهده دفع آن هم بر نيايند، اينك ما يك يك آن شبهات را ذكر نموده و به همان بيان دفع مى كنيم : | مؤ لف : آنچه كه در ابتداى كلام سابق ما ذكر شد اين شبهات را تا به آخر دفع مى كند، و هيچ احتياجى نيست به اينكه اولين و آخرين خلايق جمع شده و براى دفع آن دست به دست يكديگر دهند، و به گفته امام فخر رازى تازه از عهده دفع آن هم بر نيايند، اينك ما يك يك آن شبهات را ذكر نموده و به همان بيان دفع مى كنيم : | ||
{{تغییر صفحه | قبلی=تفسیر:المیزان جلد۸ بخش۳ | بعدی = تفسیر:المیزان جلد۸ بخش۵}} | |||
[[رده:تفسیر المیزان]] | [[رده:تفسیر المیزان]] | ||
