تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۱: تفاوت میان نسخه‌ها

شده. نظير آيه «يَدعُونَ فِيهَا بَكُلّ فَاكِهَةٍ آمِنين». و بعضى گفته اند: فعل «سَئَلَ» در خصوص اين آيه، متضمن معناى اهتمام و اعتنا بوده، و بدين جهت با حرف «باء» متعدّى شده، و معنايش: «درخواست و اعتنا كرد به عذاب واقع» مى باشد. بعضى ديگر گفته اند: اصلا حرف «باء» در اين جا زيادى است، و تنها به منظور تأكيد آورده شده، ولى برگشت همه اين وجوه به يك معناست، و آن عبارت است از: درخواست عذاب از خدا از در كفر و طغيان.

پس آيه شريفه، درخواست عذاب را از بعضى از كفّار حكايت مى كند، نه خبرگيرى از آن را، و عذاب درخواست شده را به اوصافى وصف كرده كه به نوعى تهكّم و تحقير بر اجابت دعا دلالت دارد، و آن وصف «واقع» و وصف «لَيسَ لَهُ دَافِع» است. و معنايش اين است كه: سائلى از كفار، عذابى را از خدا درخواست كرد كه مخصوص كافران است، و به زودى به آنان مى رسد، و قطعا بر آنان واقع مى شود، و دافعى برايش ندارند. خلاصه چه درخواست بكنند و چه نكنند، واقع شدنى است. پس همين كلمه «واقع» در آيه، جوابى است تحقيرآميز، و اجابتى است نسبت به درخواست سائل.