تفسیر:المیزان جلد۱۱ بخش۴۲: تفاوت میان نسخه‌ها

مؤلف: همه اين روايات از باب تطبيق مصداق بر عام است. آرى، رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم) و اهل بيت طاهرينش و برگزيدگان از صحابه و مؤمنان، مصاديق ذكر خدايند. چون خدا به وسيله ايشان، به ياد مى آيد. و اما آيه شريفه اعم است و بر هر يادى دلالت دارد.

و در تفسير قمى، از پدرش از محمد بن ابى عمير، از هشام بن سالم، از ابى عبداللّه (عليه السّلام) روايت شده كه در ضمن حديث معراج، رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم) فرمود: ناگهان درختى ديدم كه اگر مرغى را روانه كنند كه دور آن پرواز كند و تا هفتصد سال پر بزند، دور آن را نمى پيمايد، و در بهشت هيچ منزلى نيست مگر آن كه از آن درخت، يك شاخه در آن خانه سر كشيده. از جبرئيل پرسيدم: اين چه درختى است؟ گفت: درخت طوبى است، كه خداى تعالى فرموده: «'طوبى لهم و حسن مآب».

مؤلف: صاحب الدّرالمنثور، اين روايت را از ابن جرير، ابن ابى حاتم، ابى الشيخ، از قتاده نيز نقل كرده، و خواننده محترم مى داند كه آيات، به طورى كه از سياقش بر مى آيد، كلى است، و صلح حديبيه از حوادث بعد از هجرت است. افزون بر اين كه سياق خود آيه مورد بحث نيز، با اين روايات سازگار نيست. زيرا معنا ندارد يك جزء آيه درباره صلح حديبيه، و ساير اجزايش درباره حوادث ديگر نازل شده باشد.

و در الدّرالمنثور است كه ابن ابى حاتم، ابوالشيخ و ابن مردويه، از عطيه عوفى روايت كرده اند كه گفت: مشركان به رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم) گفتند: چه مى شد كوه هاى مكه را براى ما به راه مى انداختى و سرزمين ما را وسيع مى كردى،

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۱ صفحه ۵۰۷ </center>

<span id='link365'><span>

==آيات ۳۶ - ۴۲ سوره رعد ==

وَ الَّذِينَ ءَاتَيْنَاهُمُ الْكِتَاب يَفْرَحُونَ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْك وَ مِنَ الاَحْزَابِ مَن يُنكِرُ بَعْضهُ قُلْ إِنَّمَا أُمِرْت أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ وَ لا أُشرِك بِهِ إِلَيْهِ أَدْعُوا وَ إِلَيْهِ مَئَابِ(۳۶)