الكهف ٥٦

وَ مَا نُرْسِلُ‌ الْمُرْسَلِينَ‌ إِلاَّ مُبَشِّرِينَ‌ وَ مُنْذِرِينَ‌ وَ يُجَادِلُ‌ الَّذِينَ‌ کَفَرُوا بِالْبَاطِلِ‌ لِيُدْحِضُوا بِهِ‌ الْحَقَ‌ وَ اتَّخَذُوا آيَاتِي‌ وَ مَا أُنْذِرُوا هُزُواً

ترجمه

ما پیامبران را، جز بعنوان بشارت دهنده و انذار کننده، نمی‌فرستیم؛ اما کافران همواره مجادله به باطل می‌کنند، تا (به گمان خود،) حق را بوسیله آن از میان بردارند! و آیات ما، و مجازاتهایی را که به آنان وعده داده شده است، به باد مسخره گرفتند!

|و ما پيامبران را جز مژده دهندگان و بيم‌رسانان نمى‌فرستيم. و كسانى كه كافر شدند به باطل مجادله مى‌كنند تا به وسيله آن حق را پايمال كنند. [آنها] آيات من و آنچه را بدان بيم داده شده‌اند به ريشخند گرفتند

و پيامبران [خود] را جز بشارت‌دهنده و بيم‌رسان گسيل نمى‌داريم، و كسانى كه كافر شده‌اند، به باطل مجادله مى‌كنند تا به وسيله آن، حق را پايمال گردانند، و نشانه‌هاى من و آنچه را [بدان‌] بيم داده شده‌اند به ريشخند گرفتند.

و ما رسولان را جز برای بشارت (نیکان) و ترسانیدن (بدان) نمی‌فرستیم و کافران با سخنان بیهوده باطل می‌خواهند جدل کرده و حق را پایمال کنند، و آیات مرا و آنچه برای تنبیه و انذارشان آمد به استهزاء گرفتند.

و ما پیامبران را جز مژده رسان و بیم دهنده نمی فرستیم، و آنان که کافرند به وسیله سخن باطل، ستیزه جویی و نزاع می کنند تا به وسیله آن حق را تباه کنند! و آیات من و عذاب هایی که به آن بیمشان داده اند، به مسخره گرفتند.

و ما پيامبران را نفرستاديم جز آنكه به مردم مژده دهند يا بيم. و كافرانى كه مى‌خواهند به نيروى باطل، حق را از ميان ببرند جدال مى‌كنند و آيات و هشدارهاى مرا به ريشخند مى‌گيرند.

و ما پیامبران را جز مژده آور و هشداردهنده نمی‌فرستیم و کافران از باطل دفاع می‌کنند که حق را با آن ابطال کنند، و آیات من و هشدار خویش را به ریشخند گرفتند

و ما پيامبران را جز مژده‌دهندگان و بيم‌كنندگان نمى‌فرستيم و آنان كه كافر شدند به [سخنان‌] باطل و بيهوده ستيزه مى‌كنند تا [سخن‌] حق را بدان پايمال سازند، و آيات مرا و هشدارها را به ريشخند گرفتند.

(وظیفه‌ی پیغمبران تنها مژده‌دادن و بیم دادن است) و ما پیغمبران را جز به عنوان مژده‌رسان و بیم‌رسان نمی‌فرستیم. همواره کافران بیهوده به جدال می‌پردازند تا با جدال حق را (از میدان به در کنند و آن را) از میان ببرند. آنان آیات (قرآنی) مرا و چیزی را که از آن بیم داده شده‌اند (که مکافات دنیوی و اخروی است، به باد) استهزاء می‌گیرند.

و (ما) پیامبران (خود) را جز بشارت‌دهندگان و بیم‌دهندگان گسیل نمی‌داریم. و کسانی که کافر شدند، به باطل مجادله می‌کنند، تا به (وسیله‌ی) آن، حق را پایمال نمایند. و نشانه‌های مرا و آنچه را (بدان) بیم داده شده‌اند به ریشخند گرفتند.

و نفرستیم پیمبران را مگر بشارت‌دهندگان و ترسانندگان و می‌ستیزند کافران با باطل تا تباه کنند بدان حقّ را و برگرفتند آیتهای مرا و آنچه بیم داده شدند مسخره‌

الكهف ٥٥	آیه ٥٦	الكهف ٥٧
سوره : سوره الكهف نزول : اطلاعات آماری تعداد کلمات : ٢٣ تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«بِالْبَاطِلِ»: با کارهای بیهوده‌ای چون پیشنهاد معجزه‌های دلخواه. بیهوده و بیخود. «لِیُدْحِضُوا»: تا از میدان به در کنند. تا نیست و نابود کنند. «بِهِ»: با جدال. «الْحَقَّ»: مراد هر آن چیزی است که پیغمبران با خود آورده‌اند. یا مراد تنها قرآن است. «آیَاتِی»: مراد آیات قرآنی، یا اقوال و افعالی است که با آن پیغمبران تأیید و پشتیبانی شده‌اند. «هُزُواً»: استهزاء. سخریّه. مصدر است و مهموزاللام و در معنی اسم مفعول به کار رفته است.

تفسیر

• آيات ۴۷ - ۵۹ سوره كهف
• جابجائى كوهها در قيامت كه به تعبيرهاى مختلفى در قرآن آمده است
• يادآورى قيام وعرضه گشتن مشركين وهمه مردم بر پروردگار، همراه با اعمالشان وديگرهيچ
• اشاره به چند نكته وخصوصيت درباره قيامت
• از ياد بردن قيامت سبب اصلى اعراض از هدايت وفساداعمال است
• ((وضع كتاب (( در قيامت ، كتابى كه هيچ صغيره وكبيره اى را فروگذار نكرده ومجرمان(چه مشرك وچه غير مشرك ) از آن بيمناكند
• تجسم گناهان كوچك وبزرگ ووحشت گنهكاران در قيامت
• مراد از ولايت شيطان در جمله : ((افتخذونه وذريته اولياء من دونى وهم لكم عدو((
• دوبرهان كه در آيه ((ما اشهد تهم خلق السموات والارض ...(( براى نفى ولايت ابليس وذرية اش اقامه شده است
• وجوه مختلف ديگرى كه مفسرين درباره معنى ومفاد آيه فوق گفته اند
• معناى اينكه فرمود: ((در قيامت ما بين مشركين وشركاءمحل هلاكت قرار داده ايم ((
• معناى جمله : ((وربك الغفور ذوالرحمة (( ومعنايى كه در سياق آيات تهديد افاده مى كند
• بحث روايتى
• (چند روايت در ذيل آيات گذشته )

• تفسیر آیات

• تفسیر آیات

• تفسیر آیات

نکات آیه

۱- تنها وظیفه رسولان الهى، بشارت و انذار مردمان و آگاه ساختن آنان از فرجام کفر و ایمان است. (و ما نرسل المرسلین إلاّ مبشّرین و منذرین)

۲- الزامِ قهرىِ مردم به ایمان و استغفار، وظیفه پیامبران نیست. (و ما منع الناس أن یؤمنوا ... و ما نرسل المرسلین إلاّ مبشّرین و منذرین) آیه قبل، از ایمان نیاوردن و استغفار نکردن مردم سخن گفت و این آیه، در جواب این پرسش است که: «پس مسؤولیت پیامبران در برابر هدایت مردم چیست؟». آیه مى گوید: که اجبارِ مردم به ایمان و استغفار، از حیطه مسؤولیت پیامبران خارج است و آن ها تنها، براى بشارت و انذار آمده اند.

۳- خداوند، تعیین کننده محدوده رسالت پیامبران است. (و ما نرسل المرسلین إلاّ مبشّرین و منذرین)

۴- بشارت و انذار و ایجاد بیم و امید، دو وسیله مهّمِ تبلیغ و دو عنصر ضرورى در هدایت انسان ها است. (و ما نرسل المرسلین إلاّ مبشّرین و منذرین)

۵- توجّه رهبران الهى به نداشتن مسؤولیتى در برابر کفر مردم پس از انجام وظیفه انذار و تبشیر، مایه عدم احساس ناتوانى و شکست در ایفاى وظیفه خویش است. (و ما منع الناس أن یؤمنوا ... و ما نرسل المرسلین إلاّ مبشّرین و منذرین)

۶- جدال و اشکال تراشى، با به کارگیرى روش هاى باطل و دستاویزهاى دروغین، از شیوه هاى مبارزه کافران با حق است. (و یجدل الذین کفروا بالبطل لیدحضوا به الحقّ)

۷- انکارِ رسولان الهى، بینشى متّکى به باطل و در جهت ستیز با حقیقت است. (و یجدل الذین کفروا بالبطل لیدحضوا به الحقّ)

۸- خارج کردن حق از صحنه، با باطل نشان دادن چهره آن، از شیوه هاى تبلیغاتى کفرپیشگان است. (و یجدل الذین کفروا بالبطل لیدحضوا به الحقّ) «إدحاض» به معناى «إبطال» و «إزاله» است. «لیدحضوا به الحقّ» یعنى: «کفرپیشگان، با مجادله باطل، سعى در ابطال و ازاله حق دارند.». روشن است که حق، قابل ابطال نیست، لذا تعبیر «خروج از صحنه» و «باطل نمایى» در برداشت به کار رفته است.

۹- معارف و احکام ارائه شده به پیامبران، سراسر حق است. (و ما نرسل المرسلین ... و یجدل ... لیدحضوا به الحقّ) توصیف برنامه پیامبران و بشارت و انذار آنان به «الحقّ» گویاى آن است که آنچه آنان مى گویند، همه، از حقّانیّت و تطبیق با واقعیّت هاى هستى برخوردار است.

۱۰- منکرانِ پیامبران، در طول تاریخ، آیات خداوند و انذارهاى رسولان الهى را به تمسخر و استهزا گرفتند. (و ما نرسل المرسلین ... واتخذوا ءایتى و ما أُنذروا هزوًا)

۱۱- تمسخر و استهزاى آیات الهى و انذارهاى پیامبر(ص) از روش هاى جدال باطل بوده است. (و یجدل الذین کفروا بالبطل لیدحضوا به الحقّ واتخذوا ءایتى و ما أُنذروا هزوًا)

۱۲- جدال به باطل و استهزا و تمسخر، از روش هاى ناپسند در برخورد با مسائل فکرى و عقیدتى است. (و یجدل الذین کفروا بالبطل لیدحضوا به الحقّ واتخذوا ءایتى و ما أُنذروا هزوًا)

موضوعات مرتبط

• آیات خدا: استهزاگران آیات خدا ۱۰; استهزاى آیات خدا ۱۱
• استهزا: ناپسندى استهزا ۱۲
• انبیا: استهزاگران انبیا ۱۰; استهزاهاى مکذبان انبیا ۱۰; استهزاى انذارهاى انبیا ۱۰; انذارهاى انبیا ۱; بشارتهاى انبیا ۱; تکذیب انبیا ۷; حقانیت تعالیم انبیا ۹; حق ستیزى مکذبان انبیا ۷; محدوده مسؤولیت انبیا ۱، ۲; منشأ تعیین رسالت انبیا ۳
• انذار: آثار انذار ۴; انذار از فرجام کفر ۱
• بشارت: آثار بشارت ۴; بشارت فرجام ایمان ۱
• تبلیغ: ابزار تبلیغ ۴; انذار در تبلیغ ۴; بشارت در تبلیغ ۴
• تکلیف: موانع ضعف در عمل به تکلیف ۵
• حق: باطل نمایى حق ۸; روش حق ستیزى ۷
• خدا: افعال خدا ۳
• دین: حقانیت دین ۹; نفى اکراه در دین ۲
• ذکر: ذکر محدوده مسؤولیت رهبران دینى ۵
• رهبران دینى: آثار انذارهاى رهبران دینى ۵; آثار بشارتهاى رهبران دینى ۵; موانع احساس ضعف رهبران دینى ۵
• عقیده: روش برخورد با عقیده ۱۲; عقیده باطل
• عمل: عمل ناپسند ۱۲
• فکر: روش برخورد با فکر ۱۲
• کافران: حق ستیزى کافران ۸; روش تبلیغ کافران ۸; روش حق ستیزى کافران ۶; مجادله کافران ۶
• مجادله: مجادله باطل ۱۱; ناپسندى مجادله باطل ۱۲
• محمد(ص): استهزاى انذارهاى محمد(ص) ۱۱
• هدایت: ابزار هدایت ۴