نتایج جستجو

على، و شيعيان پيش از ابو جعفر مناسك حج و حلال و حرام خود را نميدانستند، چون ابو جعفر آمد، در علم را گشود و مناسك حج و حلال و حرام مردم را بيان فرمود، تا

مَوْتِهِ أَنْ يُحَجَّ عَنْهُ فَقَالَ إِنْ كَانَ قَدْ حَجَّ فَلْيُؤْخَذْ مِنْ ثُلُثِهِ وَ إِنْ لَمْ يَكُنْ حَجَّ فَمِنْ صُلْبِ مَالِهِ لاَ يَجُوزُ غَيْرُهُ‏

فرمود: هر نعمتى صاحبش در برابر آن مسئول است، مگر نعمتى كه در جنگ با دشمن يا در حجّ بدست آيد.

قال : و از امام صادق عليه السّلام روايت شده است كه فرمود: تراشيدن سر در غير حجّ و عمره براى دشمنان شما زشت و ناپسند است، و براى شما زيبائى است.

باشند» فرمود: شرك در اطاعت است نه شرك در عبادت، و از قول خدا عزّ و جلّ (۱۱ سوره حج): «و برخى مردمند كه خدا بر حرف مى‏پرستند» (پرسش شد) و فرمود: راستى آيه‏اى

به نماز و روزه و سجده و تسبيح و تهليل مى‏پرستيدند و نمازها را مى‏خواندند و حج مى‏كردند و روزه مى‏داشتند. جابر بن يزيد گويد: امام باقر عليه السلام بمن فرمود:

خدا سخنى گويد، بلكه خدا آن را فرض و واجب كرد، چنانچه نماز و زكاة و روزه و حج را واجب كرد. ابو بصير گويد: خدمت امام باقر عليه السلام نشسته بودم كه مردى

مى بيند. در پايان اين راه ، از طرف خداى سبحان ماءمور مى شود، براى مردم عمل حج را تشريع كند، كه قرآن اين فرمان را چنين حكايت ميكند: «واذن فى الناس بالحج

السّلام روايت كرده است كه فرمود: سليمان در موكبى از جنّ و انس و پرندگان و بادها حجّ بيت بجاى آورد، و جامه‏اى قباطى بر آن بپوشانيد.

به اين اميد كه او گناهش را ببخشد و او را بيامرزد. و علّت اينكه انجام دهنده حجّ از وقت ستردن موى سرش تا چهار ماه گناهى در نامه عملش نوشته نمى‏شود اينست كه

السّلام معروض داشتم كه: مادرم وفات يافت در حالى كه حجّ بجاى نياورده بود، امام فرمود: مردى يا زنى بنيابت از او حجّ بجاى مى‏آورد. گفتم كداميك در نظرتان خوشايندتر

الْحَج : و مردى نزد على بن الحسين عليهما السّلام آمد و بمنظور انكار بر وى گفت: حجّ را بر جهاد ترجيح داده‏اى در صورتى كه خداوند عزّ و جلّ فرموده است: همانا كه

آنها را بمسافرين مكّه كرايه ميدهد، در اين صورت آيا حجّ او ناقص است، يا تمام است؟ امام فرمود: نه. بلكه حجّ او تمام است.

إِذَا حَجَّ اَلرَّجُلُ بِابْنِهِ وَ هُوَ صَغِيرٌ فَإِنَّهُ يَأْمُرُهُ أَنْ يُلَبِّيَ وَ يَفْرِضَ اَلْحَجَّ فَإِنْ لَمْ يُحْسِنْ أَنْ يُلَبِّيَ لُبِّيَ

وَ مَنْ حَجَّ أَرْبَعَ حِجَجٍ لَمْ تُصِبْهُ ضَغْطَةُ اَلْقَبْرِ أَبَداً وَ إِذَا مَاتَ صَوَّرَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اَلْحِجَجَ اَلَّتِي حَجَّ فِي صُورَةٍ

كار براى او روا نيست، زيرا كه او در گرو حجّ است تا آنگاه كه آن را بجا آورد، مگر آنكه بداند كه با اين خروج، حجّ از او فوت نميشود، پس چون اين مطلب را دانست،

قُلْتُ‏ لِأَبِي جَعْفَرٍ ع‏ مَا أَفْضَلُ مَا حَجَّ اَلنَّاسُ فَقَالَ عُمْرَةٌ فِي‏ رَجَبٍ‏ وَ حَجَّةٌ مُفْرَدَةٌ فِي عَامِهَا فَقُلْتُ فَمَا اَلَّذِي يَلِي

زياد نمود در مقدار جلد 1 صفحه 227 فديه خير است از براى او و يطوع مانند آيه حج نيز قرائت شده است و آنكه روزه بداريد اى كسانيكه طاقت داريد بهتر است از براى

(انسان-دهر) 99- طلاق. 100- لَمْ يَكُن. 101- حشر. 102- نصر. 103- نور. 104- حج. 105- منافقون. 106- مجادله. 107- حجرات. 108- تحريم. 109- جمعه. 110- تغابن

بسيار ‌است‌ و بسياري‌ ‌از‌ احكام‌ ‌هم‌ روي‌ ‌اينکه‌ پايه‌ ‌است‌، نماز جماعت‌ حج‌، زكاة، خمس‌، صدقه‌، صله‌ رحم‌، عيادت‌ مريض‌، تشييع‌ جنازه‌، احسان‌ بيكديگر