نتایج جستجو

آیات شامل این کلمه «یَسْرِ» در اصل «یسرى» بوده که فعل مضارع از مادّه «سرى» است، سپس «یاء» آن براى تخفیف و هماهنگى با آیات قبل حذف شده است. يسر (۴۴ بار)

آیات شامل این کلمه «نُکَفِّر» از مادّه «تکفیر»، در اصل به معناى «پوشاندن» است، و منظور از پوشاندنِ گناهان در اینجا عفو و بخشش الهى است. کفر (۵۲۴ بار) ل‌

آیات شامل این کلمه «سارِب» از مادّه «سَرَب» (بر وزن ضرر) در اصل به معناى آب جارى است و سپس به انسانى که دنبال کارى در حرکت است گفته مى شود. سرب‌ (۲ بار)

گويد: وادى در اصل محل جريان آب است ودره را از آن وادى گفته‏اند. طبرسى فرموده: وادى كرانه كوه است. مجراى بزرگ آب را نيز وادى گويند. و آن در اصل بزرگى امر است

آیات شامل این کلمه واژه «رقّ» از مادّه «رقت» در اصل، به معناى نازک و لطیف بودن است، و به کاغذ یا پوست نازکى که مطلبى بر آن مى نویسند نیز گفته مى شود. رقق‌

آیات شامل این کلمه «أَجْل» از مادّه «أجْل» (بر وزن نخل) در اصل، به معناى «جنایت» است، سپس به هر کارى که عاقبت ناگوارى دارد گفته شده، و بعد از آن به هر

شامل این کلمه «یَسْتَصْرِخُ» از «استصراخ» به معناى یارى طلبیدن است، ولى، در اصل به معناى فریاد کشیدن و یا از دیگرى تقاضاى فریاد زدن، مى باشد و این امر معمولاً

«کَالَ» از مادّه «کَیْل» به معناى پرداختن با کیل و پیمانه است. «نَکْتَل» در اصل «نَکتال» از مادّه «کیل» به معناى دریافت داشتن چیزى با کیل و پیمانه است. کيل‌

آیات شامل این کلمه «سُجِّرَتْ» از مادّه «تسجیر» در اصل، به معناى بر افروختن و به هیجان آوردن آتش است. سجر (۳ بار) افروختن آتش. پركردن. راغب آن را تشديد

آیات شامل این کلمه «عِشار» از مادّه «عَشْر» جمع «عشراء» در اصل به معناى شتر مادّه بار دارى است که ده ماه بر حمل او گذشته، و در آستانه آوردن بچه است، یعنى

«مِداد» به معناى مرکّب، و یا مادّه رنگینى که به کمک آن مى نویسند مى باشد، و در اصل از «مدّ» به معناى کشش گرفته شده است; زیرا با کشش آن خطوط آشکار مى شود. مدد

آیات شامل این کلمه «نشأه» در اصل به معناى ایجاد و تربیت چیزى است، و گاه از دنیا به «نشأه اولى» و از قیامت به «نشأه آخرت» تعبیر مى شود. نش‌ء (۲۸ بار) ال

آیات شامل این کلمه «برهان» در اصل مصدر «بَرَه» به معناى سفید شدن است; سپس به هر گونه دلیل محکم و نیرومند که موجب روشنایى مقصود شود، برهان گفته شده است

آیات شامل این کلمه «أَوِّبى» در اصل از «تأویب» به معناى «ترجیع وگرداندن صدا در گلو» است; این ماده گاهى به معناى «توبه» نیز استعمال مى شود، به خاطر این

آیات شامل این کلمه «سَلَقُوکُم» از مادّه «سلق» (بر وزن خلق) در اصل، به معناى گشودن چیزى با خشم و عصبانیت است; خواه گشودن دست باشد، یا زبان. این تعبیر در

آیات شامل این کلمه «وَبِیل» از مادّه «وبل» در اصل به معناى باران شدید و سنگین است، سپس به هر چیز شدید و سنگین اطلاق شده، مخصوصاً در مورد مجازات، و در آیه

آیات شامل این کلمه «أَسْحار» جمع «سحر» (بر وزن بشر)، در اصل به معناى «پوشیده و پنهان بودن» است; و چون در ساعات آخر شب، پوشیدگى خاصى بر همه چیز حاکم است،

تکرار در قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... «کُفو» در اصل، به معناى همطراز در مقام و منزلت و قدر است، و سپس به هر گونه شبیه و مانند اطلاق

آیات شامل این کلمه «ادّارَک» در اصل «تدارک» بوده که به معناى پشت سر هم قرار گرفتن است. بنابراین مفهوم جمله «ادّارَکَ عِلْمُهُمْ فِی الآخِرَةِ» این است

آیات شامل این کلمه «حِزب» در اصل به معناى «جماعت و گروهى» است که داراى تشکل و شدت عمل باشند; ولى معمولاً به هر گروه و جمعیتى که پیروى از برنامه و هدف خاصى