نتایج جستجو

به طرف مقابل، مثل زدن است؛ و آن عبارت باشد از اينكه معقولات را به صورت محسوسات در آورند به جهت فوائد عظيمه‌اى كه در ضمن آن مندرج است. و در ضرب المثل چهار

با چشم نمى بيند بسيار است ، و علم و دانش امروز اين حقيقت را ثابت كرده كه محسوسات دايره محدودى از موجودات را شامل مى شود و آنچه در افق حس قرار نمى گيرد، چه

چون ديگر چيزى كه ميان آنان و پروردگارشان حائل گردد باقى نمانده ، نه در محسوسات و نه موهومات ، و نه آنچه مورد هوا و خواهش ‍ نفس و يا مورد تلبيس شيطان باشد،

هست‌ بتفاوت‌ درجات‌ و ‌در‌ انسان‌ فرد اجلاي‌ ‌او‌ هست‌ تصوّر كردند و جز محسوسات‌ چيزي‌ ‌را‌ قبول‌ ندارند نه‌ ملائكه‌ و نه‌ جن‌ّ و نه‌ عالم‌ ارواح‌ و عالم‌

مِن‌َ العِلم‌ِ إِلّا قَلِيلًا چون‌ انسان‌ ‌هر‌ چه‌ علمش‌ بالا رود ‌از‌ محسوسات‌ تجاوز نمي‌كند و مجرد قابل‌ حس‌ نيست‌ نه‌ بحواس‌ ظاهريه‌ و نه‌ بحواس‌ باطنيه‌

بلكه گفته اند كه: برهان علمى شأنش اجلّ از آن است كه پيرامون محسوسات اقامه شود. اصلا محسوسات را بدان جهت كه محسوس اند، شامل نمی شود. در مقابل، بيشتر دانشمندان

عالى تر از اوهام، و ثابت و استوار در نظر عقل سليم است و به طبع خود از افق محسوسات و حواس دور است و نمى شود آن را تجسم نمود. در پاره اى موارد كه ممكن باشد

نرسيد، آنرا نپذيرند، هر چند كه حق باشد. و باز اين تسليم شدنشان در برابر محسوسات ، باعث شده كه هر چه را ماده پرستى صحيح بداند، و بزرگان يعنى آنها كه ماديات

‌غير‌ متناهيست‌ و بهر چيزي‌ تعلق‌ ميگيرد لكن‌ بسياري‌ ‌از‌ مردم‌ ‌که‌ جز محسوسات‌ و امور عاديه‌ و اقتضاي‌ طبيعيه‌ چيزي‌ درك‌ نكردند جلد 7 - صفحه 135 و بكلي‌

«و بيان مى‏كند خدا اين مثل‏ها را از براى مردمان» (و معقولات را در صورت محسوسات در مى‏آورد، تا همه مردمان بفهمند). صالح راوى مى‏گويد كه: به آن حضرت عرض

پيدا شد، آن چيز پليد است . واولين بارى كه انسان متوجه اين دو معنا شد، در محسوسات به آن برخورد، آنگاه آن دو را در معقولات هم استعمال كرد، و لفظ در هر دو جور

به منظور تصوير حقايق خارج از حس زده شده، تا آنچه خارج از حس است، به صورت محسوسات در افهام بگنجد. همچنان كه خود خداى تعالى، در كلام مجيدش فرموده: «وَ تِلكَ

نمونه جلد ۲ صفحه ۲۹۲ چيز را در قالب حسى ببينند و اساسا فكر آنها از منطقه محسوسات گام بيرون نگذاشته ، به همين دليل پرستش خداى ناديده براى آنها مشكل و سنگين

است كه : پرده حواس ، از روى حقايق عالم كون كنار رفته و از آنچه در پس پرده محسوسات است آن مقدارى كه خدا خواسته باشد، ظاهر مى شود، و در اين باره فرموده است :

هذا الا سحر مبين ). يعنى دائره لجاجت آنها تا حدى توسعه يافته كه روشنترين محسوسات را يعنى آنچه با مشاهده و لمس درك ميشود، انكار ميكنند و به بهانه سحر از تسليم

خور استقلالشان بود، و چه آن امورى كه در خور آن نبود، لذا احكام جارى در محسوسات را در معقولات هم جارى مى كردند، و از پيامبر خود ميخواستند: كه پروردگارشان

شنوايى غيب است ، و شنيدنيها براى حس شنوايى شهود و براى حس بينايى غيب است و محسوسات اين دو حس نسبت به انسانى كه داراى آن حس است شهود و نسبت به انسان كر و كور

علوم مادى داشتند، مى پنداشتند كه حس براى ما كافى است، و احتياجى به ماوراء محسوسات نداريم، و يا (العياذ باللّه) قرآن را لايق آن نمى دانستند كه پيرامون آياتش

باصطلاح ما بيدار باشد، خلاصه آنكسى هم كه در نظر ما فرورفتگان در ماديات و محسوسات ، بيدار است ، در نظر آن افراد هوشيار، خواب است . همچنانكه از اميرالمؤ منين

مجسم ساختن حقايق عقلى و توضيح و تبيين آنها در سطح عموم ، معقولات را به محسوسات تشبيه مى كنند، قرآن اين روش را زياد به كار برده ، و در بيان بسيارى از مسائل