نتایج جستجو

را حجاب بين خودشان و كفار و ايمان آنها اقرار بزبان بود از ترس شمشير و رفع جزيه و قول خداوند يوم يبعثهم اللّه جميعا فيحلفون له كما يحلفون لكم مراد غصب‌كنندگان

اهل كتاب به پرداخت جزيه مطابق با عدالت و انصاف است مراد از حق بودن دين ، و معناى توصيف اهل كتاب به عدم تدين به دين حق معناى (( جزيه )) و مقصود از صغار

گرفت و مسيحيان را به مباهله دعوت نمود آنان امتناع كردند و قبول نمودند كه جزيه بدهند. Tabber requires Javascript to function. آيات ۶۰ - ۴۲، سوره آل عمران

بعضى گفته‌اند مراد از غضب قتل يا عذاب اخروى است و مراد بذلّت خروج از ديار يا جزيه است و افتراء آنها اين بود كه گفتند گوساله خداى شما و خداى موسى است و در كافى

فقر و فاقه، ايشان را مى‌زدند. و زنان به چرخ ريسى و بافتن امر مى‌نمودند يا جزيه مى‌گرفتند. چون اين شكايت را نمودند، قالَ عَسى‌ رَبُّكُمْ أَنْ يُهْلِكَ عَدُوَّكُمْ‌:

داد حضرت را بر آنها، پس كشت بنى قريظه را و تبعيد نمود بنى نضير را و بقيه را جزيه مقرر كرد كه‌ (يُعْطُوا الْجِزْيَةَ عَنْ يَدٍ وَ هُمْ صاغِرُونَ) «1» و تا

به مسلمانان مكنت و توانايى داد و به چنان قدرتى رسيدند كه اهل ذمّه به آنان جزيه مى‌دادند و يا مشركان همواره در ترس و اضطراب از كشته و اسيرشدن و به غلامى

اگر زن از پرداختن جزيه امتناع كند كشتنش جايز نيست. پس چون قتل او ممكن نبوده جزيه از او برداشته شده است. و اگر مردها از پرداختن جزيه امتناع كنند، پيمان

گوشت خوك و ميته‏اى كه بابت جزيه از ايشان اخذ مى‏شود سؤال كردم، پس فرمود: جزيه بر آن گروه در اموالشان فرض شده است، و اين جزيه از بهاى گوشت خوك يا شراب گرفته

برده نصرانيى كه مملوك مرد مسلمانى باشد، جزيه به او تعلّق ميگيرد؟ فرمود: آرى. گفت:در اين صورت مالك مسلمانش جزيه را مى‏پردازد؟ فرمود: آرى. همانا كه آن مملوك

ايجاد و القاء رعب‌ ‌در‌ قلوب‌ ‌آنها‌ باسلام‌ ‌ يا ‌ ذلت‌ و خواري‌ و اعطاء جزيه‌ ‌با‌ صغارت‌ ‌ يا ‌ نحوه‌ ديگر ‌که‌ خلاصه‌ عظمت‌ اسلام‌ و پيش‌ رفت‌ مسلمين‌

السّلام معروض داشتم: آيا اين خمس را كه آنان (يعنى هيئت حاكمه) از زمين جزيه ميگيرند، و جزيه سرانه‏اى را كه از دهقانان ميستانند مى‏بينيد؟ آيا در اين باره چيز

ع : و امام على بن موسى الرضا عليهما السّلام فرمود: قبيله بنى تغلب از اداى جزيه اباء داشتند، و از عمر خواستند كه ايشان را از دادن آن معاف دارد، چون عمر از

در دنيا، و به ثواب عظيم در آخرت؛ و اذلال كافر، در دنيا به كشتن و اسيرى و جزيه، و در آخرت به عذاب اليم و عقاب جحيم. «1» سوره بقره، آيه 124 تفسير اثنا عشرى،

اگر از اهل كتاب يافت نشود از مجوس بايد شاهد گرفت چون پيغمبر (ص) با مجوس در جزيه معامله اهل كتاب فرمود و اين در وقتى است كه مرد در غربت بميرد و دو نفر مسلمان

محاربه نمائيد با تمام مشركين و از آنها عهدى و ذمه منظور نداريد مگر آنكه اهل جزيه و ادا كنند به صغار و ذلت، يا قتال با آنها نمائيد «خلفا عن سلف» و طبقه بعد

نَزَلُوهَا أَ لَهُ أَنْ يَأْخُذَ مِنْهَا أُجْرَةَ اَلْبُيُوتِ إِذَا أَدَّوْا جِزْيَةَ رُءُوسِهِمْ قَالَ يُشَارِطُهُمْ فَمَا أَخَذَ بَعْدَ اَلشَّرْطِ فَهُوَ حَلاَلٌ‏

هَذَا اَلْخُمُسِ مِنْ أَرْضِ اَلْجِزْيَةِ وَ يَأْخُذُ مِنَ اَلدَّهَاقِينِ جِزْيَةَ رُءُوسِهِمْ أَ مَا عَلَيْهِمْ فِي ذَلِكَ شَيْ‏ءٌ مُوَظَّفٌ فَقَالَ كَانَ

اَلْأَرَضُونَ فَهِيَ فَيْ‏ءٌ وَ لاَ تَكُونُ لَهُ لِأَنَّ اَلْأَرْضَ هِيَ أَرْضُ جِزْيَةٍ لَمْ يَجْرِ فِيهَا حُكْمُ أَهْلِ‏ اَلْإِسْلاَمِ‏ وَ لَيْسَ بِمَنْزِلَةِ

اين كه مسلمان مى شوند. شقّ سوم كه جزيه گرفتن باشد، در آنان نيست. چون مشرك اند، و جزيه از مشرك قبول نمى شود و حكم - جزيه مخصوص اهل كتاب است. مشرك، يا بايد