النبإ ٣٧

از الکتاب
نسخهٔ تاریخ ‏۳۱ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۰۵:۳۳ توسط 127.0.0.1 (بحث) (افزودن سال نزول)


ترجمه

همان پروردگار آسمانها و زمین و آنچه در میان آن دو است، پروردگار رحمان! و (در آن روز) هیچ کس حق ندارد بی اجازه او سخنی بگوید (یا شفاعتی کند)!

|پروردگار آسمان‌ها و زمين و آنچه ميان آنهاست، خداى رحمان كه [مردمان‌] را از جانب او ياراى سخن نباشد
پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است، بخشايشگرى كه كس را ياراى خطاب با او نيست.
خدایی که آسمانها و زمین و همه مخلوقاتی که در بین آسمان و زمین است بیافریده همان خدای مهربان که (در عین مهربانی) کسی (از قهر و سطوتش) با او به گفتگو نتواند لب گشود.
همان پروردگار آسمان ها و زمین و آنچه میان آنهاست، آن مهربانی که هیچ کس را اختیار چون و چرای با او نیست.
پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آنهاست. آن خداى رحمان، كه كس را به او ياراى خطاب نباشد.
پروردگار آسمانها و زمین و مابین آنها که خدای رحمان است، و از جانب او اجازه سخن گفتن ندارند
پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آنهاست، خداى رحمان، كه كسى را ياراى گفتگو با او نيست،
پروردگار مهربان آسمانها و زمین و همه‌ی چیزهائی که در میان آنها قرار دارد. هیچ کسی توان گفتن و یارای آغاز سخن با او را ندارد.
پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه میان آن دو است. رحمتگر بر آفریدگان. ایشان اختیار خِطابی از او ندارند.
پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آنها است خداوند مهربان که دارا نیستند از او خطابی (سخن‌گفتنی)


النبإ ٣٦ آیه ٣٧ النبإ ٣٨
سوره : سوره النبإ
نزول : ٦ بعثت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات : ١٢
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«رَبِّ»: بدل از (رَبِّ) آیه پیشین است. «الرَّحْمنِ»: بسیار مهربان. صفت یا بدل (رَبِّ) است. «لا یَمْلِکُونَ»: توان ندارند. نمی‌توانند. مرجع ضمیر فاعلی، اهل آسمانها و زمین و سراسر کائنات است. «مِنْهُ»: بیان (خِطَاباً) و بر آن مقدّم است و جنبه تأکید دارد. در معنی چنین است: لا یَمْلِکُونَ أَن یُخَاطِبُوهُ. «خِطَاباً»: مخاطب قرار دادن. زبان به سخن گشودن. گفتگو کردن.

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

تفسیر

نکات آیه

۱ - خداوند، مالک و مدبّر آسمان ها و زمین و تمام موجودات بین آنها است. (ربّ السموت و الأرض و ما بینهما)

۲ - تدبیر امور انسان ها، در اختیار مالک و مدبّر جهان هستى است. (ربّک ... ربّ السموت و الأرض و ما بینهما) «ربّ السماوات» - که بیانگر «ربّک» در آیه قبل مى باشد - گویاى این است که ربّ تو همان ربّ جهان هستى است و آنان که به ارباب متعدد مى اندیشند، بر خطایند.

۳ - جهان، داراى آسمان هاى متعدد است. (السموت)

۴ - وجود موجوداتى بین آسمان ها و زمین (و ما بینهما)

۵ - خداوند، داراى رحمتى گسترده بر انسان ها و تمام موجودات آسمان ها و زمین است. (ربّک ... ربّ السموت و الأرض و ما بینهما الرحمن) «رحمان» صیغه مبالغه است و به قرینه «ربّک» و «ربّ السماوات»، مراد گسترش رحمت الهى بر تمام مشمولان ربوبیت او است.

۶ - پاداش رسانى به اهل تقوا در قیامت، اقتضاى تدبیر نظام هستى و لازمه ربوبیت خداوند بر جهان است. (جزاء من ربّک ... ربّ السموت و الأرض و ما بینهما)

۷ - «رحمان»، از اسامى و اوصاف خداوند است. (الرحمن)

۸ - نعمت هاى بهشت و پاداش تقواپیشگان در آن، جلوه رحمت گسترده خداوند است. (جزاء من ربّک ... الرحمن)

۹ - تدبیر امور آسمان ها و زمین و موجودات بین آنها از سوى خداوند، بر پایه رحمت و عطوفت است. (لایملکون منه خطابًا) توصیف «ربّ» به «رحمان»، حاکى از نقش رحمت در تدبیر نظام هستى است.

۱۰ - خداوند، تنها تصمیم گیرنده صحنه هاى آخرت و کیفر و پاداش مردم (لایملکون منه خطابًا)

۱۱ - ناتوانى همگان، از گفتوگوى خودسرانه با خداوند در قیامت (لایملکون منه خطابًا) مرجع ضمیر فاعلى «لایملکون»، موجودات عاقلى است که از «ما بینهما» دانسته مى شود. «منه» حال براى «خطاباً» و حرف «من» براى اتصال و ارتباط است. مفاد آیه این است که در رابطه با خداوند، هیچ سخنى براى آنان مقدور نیست. به قرینه آیه بعد، مى توان گفت: مراد کلام نادرست و شفاعت غیر مأذون است.

۱۲ - خداوند در امور جهان آخرت، به هیچ کس اختیار تصمیم گیرى و اظهار نظر نداده است. (لایملکون منه خطابًا) ممکن است «منه» به «لایملکون» متعلق باشد; یعنى، آن موجودات از جانب خداوند، مالک هیچ خطاب و اظهار نظرى درباره حوادث قیامت قرار داده نشده اند. به قرینه آیه بعد، مراد از آن، استقلال در تصمیم گیرى است.

۱۳ - ناتوانى همگان، از اعمال نظر و دخالت در تصمیم گیرى هاى جهان آخرت، برخاسته از فراگیر بودن ربوبیت خداوند و گستردگى رحمت او است. (ربّ السموت و الأرض و ما بینهما الرحمن لایملکون منه خطابًا)

۱۴ - خداوند، در تدبیر امور عالم و گستراندن رحمت خویش، به احدى از مخلوقات خود حق اعتراض نداده است. (ربّ السموت ... الرحمن لایملکون منه خطابًا) به قرینه صدر آیه، مى توان گفت: مراد از خطاب، اعتراض به کارهایى است که از ربوبیت و رحمانیت خداوند نشأت گرفته است. بنابراین محتواى آیه شریفه، به نظام کنونى جهان نیز ارتباط داشته و اختصاص به جهان آخرت ندارد.

موضوعات مرتبط

  • آسمان: تدبیر آسمان ها ۹; تعدد آسمان ها ۳; مدبر آسمان ها ۱
  • آفرینش: آثار تدبیر آفرینش ۶; نقش مالک آفرینش ۲; نقش مدبر آفرینش ۲
  • اسماء و صفات: رحمان ۷
  • انسان: عجز انسان ها ۱۱; محدوده اختیار انسان ۱۲، ۱۴; منشأ تدبیر انسان ها ۲
  • بهشت: نعمتهاى بهشت ۸
  • پاداش: منشأ پاداش ۱۰
  • تحولات: منشأ تحولات اخروى ۱۲
  • خدا: آثار ربوبیت خدا ۶، ۱۳; آثار رحمت خدا ۱۳; اعتراض به خدا ۱۴; ربوبیت خدا ۱، ۲; رحمت در تدبیر خدا ۹; گفتگو با خدا در قیامت ۱۱; مالکیت خدا ۱، ۲; مهربانى در تدبیر خدا ۹; نشانه هاى وسعت رحمت خدا ۸; نقش خدا ۱۰; وسعت رحمت خدا ۵; ویژگیهاى تدبیر خدا ۹
  • رحمت خدا: مشمولان رحمت خدا ۵
  • زمین: تدبیر زمین ۹; مدبر زمین ۱
  • فضا: مدبر موجودات فضا ۱; موجودات فضا ۴
  • کیفر: منشأ کیفر ۱۰
  • متقین: پاداش اخروى متقین ۶، ۸; منشأ پاداش متقین ۶، ۸
  • موجودات: تدبیر موجودات ۹; منشأ عجز موجودات ۱۳

منابع