تفسیر:المیزان جلد۱۴ بخش۴۱: تفاوت میان نسخه‌ها

__TOC__

اشاره با كلمه ((هذان (( به دو طايفه اى است كه جمله ((ان اللّه يفصل بينهم يوم القيمه (( و جمله بعدى اش : ((و كثير من الناس و كثير حق عليه العذاب (( بر آن دو دلالت مى كرد.

تمامى مذاهب مختلف به دو دسته : ((محق ((،((مبطل (( منقسمند و همه اختلافاتشان به اختلاف در ربوبيت خدا بر مى گردد

پاره اى ديگر او را به آنچه از اسماء و صفات كه مستحق و سزاوار است توصيف نمى كنند، مثلا براى او شريك يا فرزند قائل مى شوند و در نتيجه وحدانيت او را منكر مى گردند، و يا صنع و ايجاد عالم را به طبيعت و يا دهر نسبت مى دهند، و يا منكر رسالت و نبوت ، و يا رسالت بعضى از رسل ، و يا منكر يكى از ضروريات دين حق مى شوند، و در نتيجه به حق كفر مى ورزند و آن را مى پوشانند، (چون كفر همان پوشاندن حق است )، و اين كافر و آن مؤ من به آن معنايى كه گفتيم عبارتند از ((خصمان ((

آنگاه شروع كرده ، در بيان كيفر و سزاى آن دو خصم ، و عاقبت امر هر يك از آن دو، و نخست كيفر كفار را بيان نموده ، مى فرمايد: ((فالذين كفروا قطعت لهم ثياب من نار يصب من فوق روسهم الحميم (( يعنى براى كفار لباس از آتش مى برند، و از بالاى سرشان آب جوش بر سرشان مى ريزند.

كلمه ((صهر(( به معناى آب كردن است ، و معناى آيه اين است كه با آن آب جوش آنچه در داخل جوف ايشان ، از معده و روده و غيره است ، همه آب مى شود.

كلمه ((مقامع (( جمع ((مقمعه (( و ((مقمعه (( به معناى پتك و گرز است .

ضمير ((منها(( به آتش بر مى گردد، و كلمه ((من غم (( بيان آن است . و ممكن هم هست كلمه ((من (( به معناى سببيت باشد. و كلمه ((حريق (( به معناى ((محرق - سوزاننده (( است ، مانند ((اليم (( كه به معناى ((مولم - دردآور(( است .

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۵۱۰ </center>

كلمه ((اساور(( به طورى كه گفته اند جمع ((اسوره (( است ، و ((اسوره (( خود جمع ((سوار(( است ، و ((سوار(( به طورى كه راغب گفته معرب ((دستواره (( است . و بقيه كلمات آيه روشن است .

((قول طيب (( كلامى است كه در آن خبائث نباشد. و ((كلام خبيث (( به معناى كلامى است كه يكى از اقسام باطل در آن باشد، و خداى تعالى قول طيب مؤ منين را يكجا جمع نموده ، و فرموده : ((دعواهم فيها سبحانك اللّهم و تحيتهم فيها سلام و آخر دعواهم ان الحمد لله رب الع المين ((

پس معناى اينكه فرمود ((به سوى قول طيب هدايت شدند(( اين است كه خداوند وسيله را براى چنين سخنى برايشان فراهم نمود. و هدايتشان به صراط حميد - حميد يكى از اسماء خداست - اين است كه از ايشان جز افعال پسنديده سر نزند، همچنانكه جز كلام طيب از دهان ايشان بيرون نمى آيد.

<span id='link358'><span>

==آيات ۲۵ - ۳۷ سوره حج ==

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۵۱۶ </center>

ترجمه آيات

<span id='link359'><span>

==برابرى همه مؤ منين در عبادت در مسجدالحرام و تهديد كساين كه در راه خدا و مسجدالحرام را مى بندند ==

كلمه ((صد(( به معناى جلوگيرى است . و كلمه ((سواء(( مصدر به معناى فاعل است . و ((عكوف در مكان (( به معناى اقامت در آن است . و كلمه ((بادى (( از ((بدو(( و به معناى ظهور است . و مراد از آن به طورى كه گفته اند كسى است كه مقيم مكه نباشد، بلكه از خارج وارد مكه شود. و كلمه ((الحاد(( به معناى ميل به خلاف استقامت است ، و اصل آن كجى پاى حيوان بوده .

و مراد از جمله ((الذين كفروا(( مشركين مكه است كه به نبوت رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم ) كفر ورزيدند و در اول بعثت ، يعنى قبل از هجرت ، مانع از گرويدن مردم به اسلام مى شدند. و مقصود از ((سبيل اللّه (( همان اسلام است ، و نيز مؤ منين را از داخل شدن به مسجد الحرام ، براى طواف كعبه ، و نماز خواندن در آن و ساير عبادات باز مى داشتند. پس جمله ((يصدون (( استمرار را مى رساند، و عطف آن بر فعل ماضى ((كفروا(( ضررى به اين افاده نمى رساند، و معناى آيه اين است : آنهايى ك ه قبلا كفر ورزيدند و بر جلوگيرى مردم از راه خدا و جلوگيرى مؤ منين از مسجد الحرام مداومت نمودند.

مؤ يد اين معنااين است كه بعد از جمله مورد بحث فرموده : ((سواء العاكف فيه و الباد(( يعنى اهل آن و خارجى هايى كه داخل آن مى شوند، در اينكه حق دارند در آن مسجد عبادت كنند برابرند.

و مراد از اقامت در آن ، و در خارج آن ، يا اقامت در مكه و در خارج مكه به طور مجاز عقلى است . و يا از اين باب است كه ملازم بودن مسجد براى عبادت آن است كه از خارج وارد آن شوند.

اين جمله كيفر كسى كه مردم را در اين حق ظلم مى كند بيان مى فرمايد، و لازمه آن تحريم اين عمل ، يعنى بازدارى مردم از دخول مسجد براى عبادت است . و مفعول ((يرد(( حذف شده تا دلالت بر عموم كند. و حرف ((باء(( در ((بالحاد(( براى ملابست ، و در ((بظلم (( براى سببيت است . جمله مورد بحث دلالت مى كند بر اينكه خبر ((ان (( در جمله ((ان الذين كفروا(( چيست .

و معناى آيه اين است كه : كسانى كه كافر شدند و همواره مردم را از راه خدا، كه همان دين اسلام است ، باز مى دارند و مؤ منين را از ورود به مسجد الحرام كه ما آن را معبدى براى مردم قرار داديم كه عاكف و بادى در آن برابرند، جلوگيرى مى كنند بدانها از عذاب مى چشانيم چون آنها با مردم با الحاد و ظلم مواجه مى شوند و كسى كه چنين باشد ما از عذابى دردناك بدو مى چشانيم .

مفسرين در اعراب مفردات آيه و جملات آن گفته هاى بسيار زيادى دارند، و شايد آنچه ما آورديم مناسب ترين وجه نسبت به سياق آيه باشد.

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۵۱۹ </center>

<span id='link360'><span>

==معبد شدن كعبه براى مردم ==

<span id='link362'><span>

==دستور الهى به ابراهيم (ع ) در ميان مردم حج را اعلام كن تا بسويت بيايند! ==

كلمه ((اذن (( امر از ((تاءذين (( و به معناى اعلام كردن با صداى بلند است و به همين

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۵۲۱ </center>

((ياتوك رجالا...(( - اين جمله جواب امر است . يعنى در ميان مردم اعلام كن كه اگر اعلام كنى مردم چه پياده و چه سوار بر اشتران لاغر از هر راه دورى خواهند آمد. و لفظ ((كل (( در امثال اين موارد معناى كثرت را افاده مى كند، نه معناى استغراق و كليت را.

[[رده:تفسیر المیزان]]