۱۴٬۱۱۵
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۴ بخش۴۱: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←دستور الهى به ابراهيم (ع ) در ميان مردم حج را اعلام كن تا بسويت بيايند!
| خط ۲۴۷: | خط ۲۴۷: | ||
<span id='link362'><span> | <span id='link362'><span> | ||
==دستور الهى به ابراهيم | ==دستور الهى به ابراهيم «ع»: در ميان مردم ندا کن که قصد حج كنند== | ||
«'''وَ أَذِّن فى النَّاسِ بِالحَْجّ يَأْتُوك رِجَالاً وَ عَلى | «'''وَ أَذِّن فى النَّاسِ بِالحَْجّ يَأْتُوك رِجَالاً وَ عَلى كُلِّ ضَامِرٍ يَأْتِينَ مِن كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٍ'''»: | ||
كلمۀ «اذن» امر از «تأذين» و به معناى اعلام كردن با صداى بلند است و به همين جهت، ديگران آن را به ندا تفسير كرده اند. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۵۲۱ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۵۲۱ </center> | ||
و كلمۀ «حج» در اصل لغت به معناى «قصد» است و اگر عمل مخصوص در بيت الحرام را كه اولين بار ابراهيم «عليه السلام» آن را تشريع نمود و در شريعت محمّدى «صلى اللّه عليه و آله و سلم» نيز جريان يافت، حج ناميده اند. به همين جهت است كه هر كس بخواهد اين عمل را انجام دهد، قصد خانه خدا مى كند. | |||
«''' | و كلمۀ «رجال»، جمع «راجل: پياده» است كه در مقابل «راكب: سواره» است. و كلمۀ «ضامر»، به معناى لاغرى است كه از زياد راه رفتن لاغر شده باشد. و كلمۀ «فجّ»، به طورى كه گفته اند، به معناى راه دور است. | ||
«'''وَ أذِّن فِى النَّاسِ بِالحَجِّ'''» - يعنى: در ميان مردم ندا كن كه قصد خانه كنند و يا عمل حج را انجام دهند. اين جمله، عطف است بر جملۀ «لَا تُشرِك بِى شَيئاً» و مخاطب در آن ابراهيم «عليه السلام» است. و اين كه بعضى از مفسران مخاطب به آن را رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» دانسته اند، از سياق آيات بعيد است. | |||
«'''یَأتُوكَ رِجَالاً...'''» - اين جمله جواب امر است. يعنى: در ميان مردم اعلام كن كه اگر اعلام كنى، مردم چه پياده و چه سوار، بر اشتران لاغر از هر راه دورى خواهند آمد. و لفظ «كُلّ» در امثال اين موارد، معناى كثرت را افاده مى كند، نه معناى استغراق و كليت را. | |||
