نتایج جستجو

تکرار در قرآن: ۱(بار) لیست کلمات مشتق شده در حال بارگیری... ل ب برک هدى علم الذى فى ه انس وضع اوى ائى بيت اول انن

يا نفر عبد سبل حسن هدى امم تبع دبر بقع اين طوع رحم انت ندو ثم صدق اخر نذر بکة کما حکم موه اقصو اهل الا امن سلم زيد فوق وسم يى نوب لوط انتم

دقّت و تأمّل است. بَّكة: [آل عمران:96]، اوّلين خانه‏اى كه براى مردم وضع شده همان است كه در بكّه است. بَكّ در لغت به معنى ازدحام است و بّكه ازدحام است بنابراين

منزلت كعبه توليت كعبه آيه ۹۶ - ۹۷ آيه و ترجمه تفسير : نكته ها : ۱ - منظور از بكه چيست ؟ ۲ - توسعه مسجد الحرام ۳ - امتيازات خانه كعبه : «97» فِيهِ آياتٌ بَيِّناتٌ

بتصدّق كمتر چيزيكه ماليّت داشته باشد و اگر سؤال نمايد چه بدهم و چه قدر بدهم و بكه بدهم و چند مرتبه بدهم و چند ركعت نماز بگذارم ممكن است اسباب زحمت شود و خداوند

و روي : و روايتى هم شده است كه وجه تسميه كعبه به «بكّه» گريه مردم‏ پيرامون آن و در داخل آنست. و بكّه نام محلّ بيت است، و نام خود قريه «مكّه» است.

داشت . «بكه » در اصل از ماده «بك » (بر وزن فك ) به معنى ازدحام و اجتماع است ، و اين كه به خانه كعبه ، يا زمينى كه خانه كعبه در آن ساخته شده است «بكه » گفته

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج : و «كعبه» را بكّه ناميده‏اند، زيرا كه مردم در آنجا با دستهاشان بر يك ديگر فشار مى‏آورند.

يَدَيَّ جَالِسَةٌ أَوْ مَارَّةٌ فَقَالَ لاَ بَأْسَ إِنَّمَا سُمِّيَتْ‏ بَكَّةَ لِأَنَّهَا تَبُكُّ فِيهَا اَلرِّجَالُ وَ اَلنِّسَاءُ

يَسْتَحِلُّ حُرْمَتَهَا مَلِكٌ إِلاَّ هَلَكَ مَكَانَهُ وَ كَانَتْ تُسَمَّى‏ بَكَّةَ لِأَنَّهَا تَبُكُّ أَعْنَاقَ اَلْبَاغِينَ إِذَا بَغَوْا فِيهَا وَ تُسَمَّى‏

يَدَيَّ جَالِسَةٌ أَوْ مَارَّةٌ فَقَالَ لاَ بَأْسَ إِنَّمَا سُمِّيَتْ‏ بَكَّةَ لِأَنَّهَا تَبُكُّ فِيهَا اَلرِّجَالُ وَ اَلنِّسَاءُ

بی‌گمان، نخستین خانه‌ای که برای مردمان، نهاده شده، همواره همان است که در بَکّه [:مکّه] است (که کاملاً) در حال برکت و هدایت برای کل جهانیان است. در آن، نشانه‌هایی

قِرَاءَتَهُ حَتَّى دَعَوْا رَجُلاً فَقَرَأَهُ فَإِذَا فِيهِ أَنَا اَللَّهُ ذُو بَكَّةَ حَرَّمْتُهَا يَوْمَ خَلَقْتُ اَلسَّمَاوَاتِ وَ اَلْأَرْضَ وَ وَضَعْتُهَا

كرم الهى زياد است هر قدر عطا كند چيزى از خزانه غيب او كم نميشود ولى ميداند بكه بدهد بكسى ميدهد كه قابل باشد و تفضّل نسبت باو بى‌جا و مورد نباشد اين ظاهر

دليلش بزرگى سن و فضيلت و وصيت است، زمانى كه كاروان بشهر در آيد و بگويد: فلانى بكه وصيت كرد؟ جواب دهند: بفلان پسر فلان و هر كجا سلاح گرديد، شما هم (براى يافتن

سفرم تمام شده بود، يكى از فرزندان حسين عليه السّلام بمن گفت: در اين گرفتاريت بكه اميدوارى؟ گفتم: بموسى بن عبد اللَّه، گفت: بنا بر اين حاجتت روا نشود و بمقصودت

احول، گريان و سرگردان در يكى از كوچه‏هاى مدينه نشستيم نميدانستيم كجا برويم و بكه رو آوريم و با خود ميگفتيم. بسوى مرجئه رويم؟ بسوى قدريه؟ بسوى زيديه؟ بسوى معتزله،