۱۵٬۹۷۷
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۴ بخش۷: تفاوت میان نسخهها
از الکتاب
←اسماعيل صادق الوعد كيست ؟
| خط ۱۱۹: | خط ۱۱۹: | ||
<span id='link70'><span> | <span id='link70'><span> | ||
مفسران در اين كه اين «اسماعيل» كيست، اختلاف كرده اند. بيشتر آن ها گفته اند كه او، فرزند ابراهيم خليل الرحمان است. و اگر او را تنها نام برده و از اسحاق و يعقوب نام نبرد، براى اين بوده كه نسبت به خصوص او عنايت داشته است. | |||
دليلى كه بيشتر | و بعضى گفته اند: «اسماعيل بن حزقيل»، يكى از انبياى بنى اسرائيل است. چون اگر فرزند ابراهيم بود، مى بايست اسحاق و يعقوب را هم نام مى برد. | ||
دليلى كه بيشتر مفسران براى نظريه خود آورده اند (كه به خصوص اسماعيل عنايت داشته)، حرف صحيحى نيست. زيرا اگر چنين بود، جا داشت كه نام وى را بعد از نام ابراهيم و قبل از داستان موسى ذكر كند، نه بعد از داستان او. | |||
«'''وَ كانَ يَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصلَوةِ وَ الزَّكَوةِ وَ كانَ عِندَ رَبِّهِ مَرْضِيًّا'''»: | «'''وَ كانَ يَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصلَوةِ وَ الزَّكَوةِ وَ كانَ عِندَ رَبِّهِ مَرْضِيًّا'''»: | ||
مراد از | مراد از «اهل او»، به طورى كه از ظاهر لفظ بر مى آيد، خواص از عترت و عشيره و قوم او است. بعضى گفته اند: مراد از «اهل او»، امت او است. ولى سخنى است بدون دليل. | ||
و مراد از | و مراد از «مَرضِىّ» بودن نزد پروردگارش اين است كه نفس او مرضىّ است، نه عملش. همچنان كه بعضى از مفسران به همين معنا تفسيرش كرده اند. چون اطلاق لفظ با تقييد مخصوص رضاى به عمل نمى سازد. | ||
«'''وَ اذْكُرْ فى الْكِتَابِ إِدْرِيس إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَّبِيًّا... مَكاناً عَلِياًّ'''»: | «'''وَ اذْكُرْ فى الْكِتَابِ إِدْرِيس إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَّبِيًّا... مَكاناً عَلِياًّ'''»: | ||
مفسران گفته اند: نام ادريس پيغمبر «اخنوخ» بود، و او به طورى كه تورات، در سفر تكوين نوشته، يكى از اجداد نوح «عليه السلام» است، و اگر به ادريس معروف شده، بدين جهت بوده كه بسيار مشغول به درس دادن بوده است. | |||
مقصود از «رفعناه مكانا عليا»، درباره ادريس چيست؟ | مقصود از «رفعناه مكانا عليا»، درباره ادريس چيست؟ | ||
«''' | «'''وَ رَفَعنَاهُ مَكَاناً عَلِيّا'''» - ممكن است از سياق داستان هايى كه در اين سوره به رديف ذكر مى شود و مواهب نبوت و ولايت را كه از مقامات معنوى و الهى است، ذكر مى كند، استفاده كرد كه مراد از «مَكَان عَلِىّ» كه خدا وى را بدان مكان رفعت داده، يكى از درجات قرب باشد. زيرا رفعت مكانى و صعود دادن به جايى بلند، هرچند كه بلندترين مكان هاى متصور باشد، مزيتى به شمار نمى رود. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۸۵ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۴ صفحه ۸۵ </center> | ||
خداوند او را به بعضى طبقات آسمان بالا برده و | بعضى گفته اند: مراد از آن - به طورى كه حديث هم بر آن وارد شده - اين است كه خداوند او را به بعضى طبقات آسمان بالا برده و همان جا قبض روحش كرد، كه اگر اين باشد، آنگاه مقصود در آيه نشان دادن يكى از آيات بالغه قدرت الهى است، و همين خود مزيت قابل توجهى است. | ||
<span id='link72'><span> | <span id='link72'><span> | ||
