۱۴٬۳۰۰
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۴ بخش۵: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←حكايت وضع حمل مريم و اندوه و نگرانى او در اين خصوص
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
<span id='link41'><span> | <span id='link41'><span> | ||
==حكايت وضع حمل مريم و اندوه و نگرانى او در اين | ==حكايت وضع حمل مريم و اندوه و نگرانى او در اين باره == | ||
«'''فَحَمَلَتْهُ فَانتَبَذَت بِهِ مَكاناً قَصِيًّا'''»: | «'''فَحَمَلَتْهُ فَانتَبَذَت بِهِ مَكاناً قَصِيًّا'''»: | ||
كلمۀ «قَصِىّ»، به معناى دور است. يعنى باردار شد به فرزند، پس انفراد و اعتزال جست، و او را به محل دورى از خانواده اش برد. | |||
«'''فَأَجَاءَهَا | «'''فَأَجَاءَهَا الْمَخَاضُ إِلى جِذْع النَّخْلَةِ...'''»: | ||
كلمۀ «أجَائَهُ»، باب إفعال، از «جَاءَ» است. چه بگویى «جَاءَ بِهِ»، و چه بگویى «أجَاءَهُ»، هر دو به معناى «او را آورد» است، كه در آيه شريفه، كنايه از دفع و إلجاء است. يعنى درد زایيدن او را مجبور به آمدن كرد. و كلمۀ «مَخَاض» و همچنين «طلق»، به معناى درد زایيدن است، «وَ جِذعِ النَّخلَة»، به معناى ساقه درخت خرما است. | |||
و كلمه | و كلمه «نَسِى» - به فتحه و به كسره نون - بر وزن «وَتر» و «وِتر»، به معناى هر چيز حقير و ناچيزى است كه بايد فراموش شود. و معناى آيه اين است كه: - بعد از آن كه از اهل خود اعتزال جست و به محل دورى آمد - درد زایيدن او را مجبور نمود و به كنار تنۀ درخت خرمایى آورد، تا در آن جا حمل خود را بزايد - و از اين كه تعبير به «تنۀ درخت» كرد، نه خود درخت، فهميده مى شود كه درخت مزبور خشكيده بوده - و از خجالت و شرمش از مردم گفت: اى كاش قبل از اين مُرده بودم. | ||
و «نَسى»، يعنى چيزى غيرقابل اعتنا بودم كه فراموش مى شدم، تا مردم درباره ام حرف نمى زدند، كه به زودى خواهند زد. | |||
<span id='link42'><span> | <span id='link42'><span> | ||
==تسلی و دلداری حضرت عيسى«ع»، به مادر خود == | ==تسلی و دلداری حضرت عيسى«ع»، به مادر خود == | ||
«'''فَنَادَاهَا مِن تحْتهَا أَلا تحْزَنى ... تُسقِط عَلَيْكِ رُطباً جَنِيًّا'''»: | «'''فَنَادَاهَا مِن تحْتهَا أَلا تحْزَنى ... تُسقِط عَلَيْكِ رُطباً جَنِيًّا'''»: | ||
