تفسیر:المیزان جلد۱۶ بخش۳۱: تفاوت میان نسخه‌ها

<span id='link245'><span>

و اما اين كه بعضى گفته اند: مراد از «آدم»، آدم نوعى، يعنى جنس و طبيعت انسان خارجى است، كه در همه افراد هست، نه آدم شخصى، و مراد از اين كه افراد انسان، بنى آدم هستند، اين است كه:  

چون اگر مراد از «نفس واحد» (يك تن) آدم نوعى باشد، ديگر محلى براى فرض همسر براى او باقى نمى ماند، و از قبيل اين آيه است، آياتى كه مى رساند خدا او و همسرش را در بهشت داخل كرد، و آن دو با خوردن از آن درخت، خدا را نافرمانى كردند.

اصل اين حرف، ناشى از اعتقاد به قديم بودن زمين، و انواع موجودات اصلى آن، و از آن جمله، انسان است، كه قهرا افراد اين انواع اصلى، از دو طرف گذشته و آينده غير متناهى خواهند بود. يعنى از ازل انسان ها بوده اند، و تا ابد نيز خواهند بود، و اصول علمى اين دعوى را، به طور قطع باطل مى كند.