۱۳٬۶۹۷
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۸ بخش۹: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←پاسخ اشكال دوم
| خط ۱۲۲: | خط ۱۲۲: | ||
<span id='link83'><span> | <span id='link83'><span> | ||
و نيز ممكن است از اشكال دومى پاسخ داده شود به اين كه: | |||
و نيز ممكن است از اشكال دومى پاسخ داده شود به | |||
بعضى ديگر از | هرچند معهود از كلام خداى تعالى، در معناى «روح» همين است كه گفته شد، وليكن در آيه مورد بحث هم، اگر بخواهيم «روح» را بر همين معنا حمل كنيم و بگوييم: منظور، روح امرى و يا جبرئيل است، باعث مى شود كه كلمۀ «أوحَينَا» را به معناى «أرسَلنَا» بگيريم (و آيه را چنين معنا كنيم: ما اين چنين فرستاديم به سويت روحى را از امر خود). چون «روح» به معناى روح امرى و يا جبرئيل، چيزى نيست كه قابل وحى باشد (و معنا ندارد مثلا بگوييم ما اين چنين فرشته اى را به سوى تو وحى كرديم). | ||
پس هيچ چاره اى نداريم مگر اين كه بگوييم: مراد از «وحى» كردن، ارسال و فرستادن است، و اين هم، خيلى بعيد و ناجور است. پس آسانتر همين است كه بگوييم: «روح» به معناى قرآن است، نه اين كه «ايحاء»، به معناى ارسال باشد. ولى با كمى دقت معلوم مى شود كه نه جواب اول درست است، و نه جواب دوم. | |||
بعضى ديگر از مفسران گفته اند: مراد از «روح»، همان روح امرى است، كه هميشه با ملائكۀ وحى، بر انبيا نازل مى شود، همچنان كه خودش فرموده: «يُنَزِّلُ المَلائِكَةَ بِالرّوحِ مِن أمرِهِ عَلى مَن يَشَاءُ مِن عِبَادِهِ أن أنذِرُوا». پس مراد از وحى كردن روح به سوى پيغمبر، نازل كردن روح است بر آن جناب. | |||
ممكن است براى توجيه اين وجه و اينكه چرا از ((انزال (( به ((وحى كردن (( تعبير كرده ، بگوييم : چون كلمه ((امر(( به طورى كه آيه ((انما امره اذا اراد شيئا ان يقول له كن (( بيان كرده ، عبارت است از كلمه خدا، و روح هم از امر خدا و از كلمات خداست ، همچنان كه خودش فرموده : ((قل الروح من امر ربى ((، پس روح كلمه خدا است ، و آيه ((انما المسيح عيسى بن مريم رسول اللّه و كلمته القيها الى مريم و روح منه (( نيز مصدق اين معنا است ، و نازل كردن كلمه خود تكليم و سخن گفتن است ، پس چه عيبى دارد كه از انزال روح به ايحاء و وحى كردن تعبير كند، با اينكه انبياء (عليهم السلام ) در اعمالشان مؤ يد به روح القدسند، و به وسيله همين روح است كه شرايع به آنان وحى مى شود همان طور كه فرموده : ((و ايدناه بروح القدس ((. و در تفسير آيه ((و اوحينا اليهم فعل الخيرات و اقام الصلوه و ايتاء الزكوه (( نيز به اين معنا اشاره كرديم . | ممكن است براى توجيه اين وجه و اينكه چرا از ((انزال (( به ((وحى كردن (( تعبير كرده ، بگوييم : چون كلمه ((امر(( به طورى كه آيه ((انما امره اذا اراد شيئا ان يقول له كن (( بيان كرده ، عبارت است از كلمه خدا، و روح هم از امر خدا و از كلمات خداست ، همچنان كه خودش فرموده : ((قل الروح من امر ربى ((، پس روح كلمه خدا است ، و آيه ((انما المسيح عيسى بن مريم رسول اللّه و كلمته القيها الى مريم و روح منه (( نيز مصدق اين معنا است ، و نازل كردن كلمه خود تكليم و سخن گفتن است ، پس چه عيبى دارد كه از انزال روح به ايحاء و وحى كردن تعبير كند، با اينكه انبياء (عليهم السلام ) در اعمالشان مؤ يد به روح القدسند، و به وسيله همين روح است كه شرايع به آنان وحى مى شود همان طور كه فرموده : ((و ايدناه بروح القدس ((. و در تفسير آيه ((و اوحينا اليهم فعل الخيرات و اقام الصلوه و ايتاء الزكوه (( نيز به اين معنا اشاره كرديم . | ||
| خط ۱۴۱: | خط ۱۴۴: | ||
و جاى هيچ شكى نيست كه حال رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) قبل از بعثت با حال آن جناب در بعد از بعثت فرق داشته ، آيه شريفه هم به همين فرق داشتن اشاره نموده ، مى فرمايد: آنچه بعد از نبوت دارا شد خداى تعالى از طريق وحى به او داد، و خودش در آن دخالتى نداشته . | و جاى هيچ شكى نيست كه حال رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) قبل از بعثت با حال آن جناب در بعد از بعثت فرق داشته ، آيه شريفه هم به همين فرق داشتن اشاره نموده ، مى فرمايد: آنچه بعد از نبوت دارا شد خداى تعالى از طريق وحى به او داد، و خودش در آن دخالتى نداشته . | ||
<span id='link85'><span> | <span id='link85'><span> | ||
==تصديق رسالت و ايمان رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم == | ==تصديق رسالت و ايمان رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم == | ||
((و لكن جعلناه نورا نهدى به من نشاء من عبادنا(( - ضمير در كلمه ((جعلناه (( به روح برمى گردد. و مراد از اينكه فرمود ((من نشاء(( در فرضى كه مراد از روح قرآن باشد رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) و مؤ منين به آن جناب خواهد بود، چون همه آنان از نور قرآن بهره مند شده و اهتداء مى يابند. | ((و لكن جعلناه نورا نهدى به من نشاء من عبادنا(( - ضمير در كلمه ((جعلناه (( به روح برمى گردد. و مراد از اينكه فرمود ((من نشاء(( در فرضى كه مراد از روح قرآن باشد رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله وسلم ) و مؤ منين به آن جناب خواهد بود، چون همه آنان از نور قرآن بهره مند شده و اهتداء مى يابند. | ||
