روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۲۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، أَبْوَابُ الْقَضَايَا وَ الْأَحْكَام-بَابُ شَهَادَةِ الزُّورِ وَ مَا جَاءَ فِيهَا

روي علي بن مطر عن عبد الله بن سنان عن ابي عبد الله ع قال :

وَ إِنَّ شُهُودَ اَلزُّورِ يُجْلَدُونَ حَدّاً لَيْسَ لَهُ وَقْتٌ ذَلِكَ إِلَى اَلْإِمَامِ وَ يُطَافُ بِهِمْ حَتَّى يَعْرِفَهُمُ اَلنَّاسُ وَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لاََ تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهََادَةً أَبَداً وَ أُولََئِكَ هُمُ اَلْفََاسِقُونَ `إِلاَّ اَلَّذِينَ تََابُوا قُلْتُ بِمَ تُعْرَفُ تَوْبَتُهُ قَالَ يُكَذِّبُ نَفْسَهُ عَلَى رُءُوسِ اَلْأَشْهَادِ حَيْثُ يُضْرَبُ وَ يَسْتَغْفِرُ رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَإِنْ هُوَ فَعَلَ ذَلِكَ فَثَمَّ ظَهَرَتْ تَوْبَتُهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۷۶

علىّ بن مطر از عبد اللَّه بن سنان از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه فرمود: گواهى دهندگان بدروغ بايد تازيانه خورند ولى حدّ معينى ندارد و بستگى به اختيار امام و حاكم شرع دارد هر قدر صلاح بداند، و بايد آنها را گرد شهر طواف داد و بمردم معرّفى كرد كه آنان را بشناسند و شهادتشان را ديگران نپذيرند. و در مورد توبه، حكم خداوند را كه فرموده است: لا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهادَةً أَبَداً وَ أُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ إِلَّا الَّذِينَ تابُوا (نور: ۴) پرسيدم فرمود: توبه‏اش به اين ظاهر مى‏شود كه خود را در حضور مردم همان جا كه تازيانه مى‏خورد تكذيب كند، و از كرده خود از خداوند طلب آمرزش نمايد و استغفار كند، اگر چنين كارى را كرد در اين وقت، توبه‏اش پذيرفته است.