روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۸۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عده من اصحابنا عن احمد بن ابي عبد الله عن عثمان بن عيسي عن خالد بن نجيح عن ابي عبد الله ع قال :

إِذَا رَأَيْتَ اَلرَّجُلَ وَ قَدِ اُبْتُلِيَ‏ وَ أَنْعَمَ اَللَّهُ عَلَيْكَ فَقُلِ اَللَّهُمَّ إِنِّي لاَ أَسْخَرُ وَ لاَ أَفْخَرُ وَ لَكِنْ أَحْمَدُكَ عَلَى عَظِيمِ نَعْمَائِكَ عَلَيَّ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۲۹۷

از امام صادق (ع) فرمود: چون مردى را گرفتار ديدى و خدا به تو نعمت عافيت داده بگو: «بار خدايا، نه من مسخره كنم و نه بر خود ببالم ولى تو را سپاس گزارم بر بزرگترين نعمتها كه به من داده‏اى» يعنى نعمت عافيت و تندرستى».

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۵۴

و فرمود: چون مرد گرفتارى را ديدى و خدا بر تو نعمت داده بود (بسلامتى از آن) بگو بار خدايا! من مسخره نميكنم و نميبالم، بلكه ترا براى نعمتهاى بزرگت نسبت بخود ميستايم.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۲۶۵

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن ابى‏عبداللَّه، از عثمان بن عيسى، از خالد بن نجيح، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «چون مردى را ببينى كه به بلايى مبتلى شده و بر تو به صحّت انعام شده باشد بگو كه: اللَّهُمَّ انى لاأَسْخَرُ وَلَا أَفَخَرُ وَلَكِنْ أَحْمَدُكَ عَلى عَظيمِ نَعْمآئِكَ عَلَىَّ؛ يعنى: «بار خدايا! به درستى كه من ريشخند نمى‏كنم و نمى‏نازم، وليكن حمد مى‏كنم تو را بر نعمت‏هاى بزرگ تو بر من».