روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۳۲۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن هشام بن سالم قال سمعت ابا عبد الله ع يقول :

عِدَةُ اَلْمُؤْمِنِ أَخَاهُ نَذْرٌ لاَ كَفَّارَةَ لَهُ فَمَنْ أَخْلَفَ فَبِخُلْفِ اَللَّهِ‏ بَدَأَ وَ لِمَقْتِهِ تَعَرَّضَ‏ وَ ذَلِكَ قَوْلُهُ يََا أَيُّهَا اَلَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مََا لاََ تَفْعَلُونَ `كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اَللََّهِ‏ أَنْ تَقُولُوا مََا لاََ تَفْعَلُونَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۳۴۷

از هشام بن سالم، گويد: از امام صادق (ع) شنيدم مى‏فرمود: وعده دادن مؤمن به برادرش در حكم نذرى است كه كفّاره ندارد و هر كه از آن تخلّف كند، به تخلّف از خدا آغاز كرده و به دشمنى او در آويخته، و اين است قول خدا (۲ سوره صف): «أيا آن‏ كسانى كه گرويديد چرا مى‏گوئيد آنچه را نمى‏كنيد (۳) وه چه دشمنى بزرگى دارد نزد خدا كه بگوئيد و نكنيد».

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۶۸

هشام بن سالم گويد: از حضرت صادق عليه السلام شنيدم كه ميفرمود: وعده مؤمن ببرادر (دينى) خود نذرى است كه كفاره ندارد، پس هر كه بآن وفا نكند بمخالفت وعده با خدا برخاسته و خود را در غضب او انداخته، اين است گفتار خداى تعالى كه (فرمايد:): «اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد چرا گوئيد آنچه را نكنيد چه دشمنى گرانى است نزد خدا كه بگوئيد آنچه را نكنيد» (سوره صف آيه ۲- ۳).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۸۳

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن ابى عمير، از هشام بن سالم روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏فرمود: «وعده كردن مؤمن با برادرش، نذرى‏ است كه آن را كفّاره‏اى نيست». «۱» تتّمه حديث: «پس هر كه وعده را خلف كند، به خلف كردن آن، او به خداى عز و جل آغاز كرده، و خود را در معرض دشمنى و خشم آن جناب درآورده. و اين است معنى قول خداى- تعالى-: «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ ما لا تَفْعَلُونَ* كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ» «۲»؛ يعنى: اى كسانى كه گرويده‏ايد! چرا مى‏گوييد، آنچه را كه نمى‏كنيد. بزرگ است از روى دشمنى و خشم در نزد خدا، آنكه بگوييد، آنچه را كه نمى‏كنيد». __________________________________________________

(۱). يعنى وعده چون نذر، وفاى به آن لازم است. و فرق اين است كه، اگر مخالفت نذر شود، كفّاره بايد داد، و در مخالفت وعده، كفّاره نيست. و اين حكم بر سبيل ترغيب و تحريص است بر وفاى به وعده‏اى كه كرده، بنابر مشهور. (مترجم)
(۲). صف، ۲ و ۳.