نتایج جستجو

آیات شامل این کلمه «سَجى» از مادّه «سجو» (بر وزن سرد، و بر وزن غلو) در اصل، به معناى «سکون و آرامش» است، و به معناى «پوشاندن» و «تاریک شدن» نیز آمده است،

ازكافى نقل شد محمدبن فضيل واقع است و او ظاهرا همان است كه ضعيف و منسوب به غلو است. وانگهى جمله «كانَ الْقُرْبانُ تَأْكُلُهُ النَّارُ»صريح در آمدن آتش از

آیات شامل این کلمه «عُتُوّ» (بر وزن غُلُوّ) به معناى خوددارى از اطاعت و سرپیچى از فرمان توأم با عناد و لجاج است. عتو (۱۰ بار) وَ فِي لَجّوا نُفُور أَ فَمَن

آیات شامل این کلمه «رابِى» از مادّه «رُبُوّ» (بر وزن غلوّ) به معناى بلندى و برترى است و «ربا» که به معناى سود یا پول اضافى یا جنس دیگر است نیز از همین

آیات شامل این کلمه «عَتَتْ» از مادّه «عتوّ» (بر وزن غلوّ) به معناى سرپیچى از اطاعت است. عتو (۱۰ بار) (بضم اول و دوم) تجاوز. نافرمانى. [فرقان:21]. پيش خود

آیات شامل این کلمه «عَتَوا» از مادّه «عُتوّ» (بر وزن غلوّ) به معناى خوددارى از اطاعت فرمان است و این که بعضى از مفسران آن را به معناى خوددارى تفسیر کرده

خاصه، اختصاص به حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله دارد؛ و حديث مذكوره موجب غلو نباشد، زيرا نكته را تذكر داده كه رفع توهم گردد؛ زيرا وقتى حضرت، طلب حضور حضرت

((ضر))قبل از ((نفع )) آورده شده است معناى علو و بيات جايگاه (غدير) نزد قديم يهود غلو اهل كتاب كه از آن نهى شده اند اين بوده كه انبياء و احبار و راهبان خود را تا

كه پروردگار خويش را بامداد و پسين ياد مى‏كنند از خود مران. غُدوُّ بروزن غُلُّو جمع غُدوه و غدوات جمع غداة است. [نور:36]. خدا را در آن خانه‏ها بامدادان

كه پروردگار خويش را بامداد و پسين ياد مى‏كنند از خود مران. غُدوُّ بروزن غُلُّو جمع غُدوه و غدوات جمع غداة است. [نور:36]. خدا را در آن خانه‏ها بامدادان

صوفيه‌ ‌که‌ ‌در‌ حق‌ امير المؤمنين‌ و ائمه‌ طاهرين‌ بلكه‌ ‌ما دون‌ ‌آنها‌ غلو نمودند و ‌از‌ حد تفريط مثل‌ يهود ‌در‌ مورد عيسي‌ و نواصب‌ و عامه‌ عمياء ‌در‌

بايد آنهايي‌ ‌که‌ كوتاهي‌ كردند ‌در‌ معرفت‌ ‌بما‌ ملحق‌ شوند و آنهايي‌ ‌که‌ غلو كردند ‌در‌ حق‌ ‌ما ‌بما‌ برگردند نه‌ افراط و نه‌ تفريط و نيز دارد ميفرمايد:

اعتقاد بجميع‌ عقائد حقّه‌ مطابق‌ مذهب‌ شيعه‌ اثني‌ عشري‌ خالي‌ ‌از‌ افراط و غلو و ‌از‌ تفريط و انكار و ‌در‌ مقام‌ ‌خود‌ گفته‌ايم‌ و مكرر ‌در‌ ‌اينکه‌ تفسير

((ضر))قبل از ((نفع )) آورده شده است معناى علو و بيات جايگاه (غدير) نزد قديم يهود غلو اهل كتاب كه از آن نهى شده اند اين بوده كه انبياء و احبار و راهبان خود را تا

زياده‌ روي‌ دارد و نه‌ كوتاهي‌ ‌که‌ گفتند: خير الامور أوسطها نه‌ زياده‌ روي‌ غلو ‌در‌ حق‌ انبياء و ائمه‌ و بدعت‌ ‌در‌ دين‌ و نه‌ كوتاهي‌ ‌در‌ انكار بعض‌ احكام‌

قوه فطانتى است كه در شاعرى دارد، و اغلب شعراء كلام آنها مبالغه و اغراق و غلو و هجو باشد و به هواى نفس صادر گردد، و لذا مذمت شده و در حديث است كه حضرت پيغمبر

((ضر))قبل از ((نفع )) آورده شده است معناى علو و بيات جايگاه (غدير) نزد قديم يهود غلو اهل كتاب كه از آن نهى شده اند اين بوده كه انبياء و احبار و راهبان خود را تا

((ضر))قبل از ((نفع )) آورده شده است معناى علو و بيات جايگاه (غدير) نزد قديم يهود غلو اهل كتاب كه از آن نهى شده اند اين بوده كه انبياء و احبار و راهبان خود را تا

((ضر))قبل از ((نفع )) آورده شده است معناى علو و بيات جايگاه (غدير) نزد قديم يهود غلو اهل كتاب كه از آن نهى شده اند اين بوده كه انبياء و احبار و راهبان خود را تا

الْعِلْم‏‏ باب صِفَةِ الْعِلْمِ وَ فَضْلِهِ وَ فَضْلِ الْعُلَمَاء موضوعات : غلو، دانش و دانایی، علم، دانش و دانایی، علم، نادانی، جهل، نبوت عامه، نبوت

((ضر))قبل از ((نفع )) آورده شده است معناى علو و بيات جايگاه (غدير) نزد قديم يهود غلو اهل كتاب كه از آن نهى شده اند اين بوده كه انبياء و احبار و راهبان خود را تا

((ضر))قبل از ((نفع )) آورده شده است معناى علو و بيات جايگاه (غدير) نزد قديم يهود غلو اهل كتاب كه از آن نهى شده اند اين بوده كه انبياء و احبار و راهبان خود را تا

((ضر))قبل از ((نفع )) آورده شده است معناى علو و بيات جايگاه (غدير) نزد قديم يهود غلو اهل كتاب كه از آن نهى شده اند اين بوده كه انبياء و احبار و راهبان خود را تا

((ضر))قبل از ((نفع )) آورده شده است معناى علو و بيات جايگاه (غدير) نزد قديم يهود غلو اهل كتاب كه از آن نهى شده اند اين بوده كه انبياء و احبار و راهبان خود را تا

((ضر))قبل از ((نفع )) آورده شده است معناى علو و بيات جايگاه (غدير) نزد قديم يهود غلو اهل كتاب كه از آن نهى شده اند اين بوده كه انبياء و احبار و راهبان خود را تا

((ضر))قبل از ((نفع )) آورده شده است معناى علو و بيات جايگاه (غدير) نزد قديم يهود غلو اهل كتاب كه از آن نهى شده اند اين بوده كه انبياء و احبار و راهبان خود را تا

است و حذف هم لازم نيست و نيز به پيغمبر فرمود كه براى تواضع و فروتنى و دفع غلوّ و رفع استعجاب از نيل بشر بمقام رسالت بفرمايد جز اين نيست كه منهم مانند شما

پيامبران و مانند مردمان طعام مى‏خورد [مائده:75]. ولى پس از وى نصارى درباره او غلوّ كردند عدّه‏اى گفتند: او خداست!!!، عدّه‏اى گفتند: پسر خداست!!، عده ديگر قائل

((ضر))قبل از ((نفع )) آورده شده است معناى علو و بيات جايگاه (غدير) نزد قديم يهود غلو اهل كتاب كه از آن نهى شده اند اين بوده كه انبياء و احبار و راهبان خود را تا

از یک سو اعتراف به عبودیت کامل در پیشگاه خداوند است، و از سوی دیگر هرگونه «غلوّ» را در مورد پیامبر صلّی اللّه علیه و آله نفی می‌کند، و از سوی سوم نشان می‌دهد

افراط و تفريط ‌يعني‌ نه‌ چيزي‌ ‌در‌ دين‌ اضافه‌ كند ‌که‌ بدعت‌ بگذارد ‌ يا ‌ غلو كند و نه‌ منكر يكي‌ ‌از‌ ضروريات‌ شود ‌که‌ مرتد ميشود و ‌هر‌ دو ‌از‌ اقسام‌

است و حذف هم لازم نيست و نيز به پيغمبر فرمود كه براى تواضع و فروتنى و دفع غلوّ و رفع استعجاب از نيل بشر بمقام رسالت بفرمايد جز اين نيست كه منهم مانند شما

منظومى است كه مبناى آن بر حق و حقيقت نيست بلكه بناى آن بر مبالغه و اغراق و غلوّ و تخيّل و تمويه و تزيين و چيزهائى است كه جلب توجه مستمع را نمايد و موجب انبساط

منظومى است كه مبناى آن بر حق و حقيقت نيست بلكه بناى آن بر مبالغه و اغراق و غلوّ و تخيّل و تمويه و تزيين و چيزهائى است كه جلب توجه مستمع را نمايد و موجب انبساط

منظومى است كه مبناى آن بر حق و حقيقت نيست بلكه بناى آن بر مبالغه و اغراق و غلوّ و تخيّل و تمويه و تزيين و چيزهائى است كه جلب توجه مستمع را نمايد و موجب انبساط

حال خوش عقيده‏اى خود (چون خوش عقيده بود و تيرگى در او پديد شد و اظهار عقيده غلو كرد) گفته كه نوشته است به سوى آن مرد (شايد مقصود امام رضا است چون در شمار

با اينكه اوّلين سخن عيسى عليه السلام درباره‌ى بندگى خدا بود، ولى پيروان او غلوّ كرده، او را خدا و فرزند خدا دانسته‌اند! از امام باقر سؤال شد كه آيا حضرت

منظومى است كه مبناى آن بر حق و حقيقت نيست بلكه بناى آن بر مبالغه و اغراق و غلوّ و تخيّل و تمويه و تزيين و چيزهائى است كه جلب توجه مستمع را نمايد و موجب انبساط

منظومى است كه مبناى آن بر حق و حقيقت نيست بلكه بناى آن بر مبالغه و اغراق و غلوّ و تخيّل و تمويه و تزيين و چيزهائى است كه جلب توجه مستمع را نمايد و موجب انبساط

منظومى است كه مبناى آن بر حق و حقيقت نيست بلكه بناى آن بر مبالغه و اغراق و غلوّ و تخيّل و تمويه و تزيين و چيزهائى است كه جلب توجه مستمع را نمايد و موجب انبساط

منظومى است كه مبناى آن بر حق و حقيقت نيست بلكه بناى آن بر مبالغه و اغراق و غلوّ و تخيّل و تمويه و تزيين و چيزهائى است كه جلب توجه مستمع را نمايد و موجب انبساط

منظومى است كه مبناى آن بر حق و حقيقت نيست بلكه بناى آن بر مبالغه و اغراق و غلوّ و تخيّل و تمويه و تزيين و چيزهائى است كه جلب توجه مستمع را نمايد و موجب انبساط

منظومى است كه مبناى آن بر حق و حقيقت نيست بلكه بناى آن بر مبالغه و اغراق و غلوّ و تخيّل و تمويه و تزيين و چيزهائى است كه جلب توجه مستمع را نمايد و موجب انبساط

در هم مى‌آميزند. «وَ لا تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْباطِلِ» «7» - در دين خدا، غلوّ مى‌كنند. «لا تَغْلُوا فِي دِينِكُمْ»* «8» - با مسلمانان به جنگ وستيز برمى‌خيزند

خواهد نخواهند. سپس فرمود: اى محمد! اينست‏ آن ديانتى كه هر كه از آن جلو رود (غلو كند، از دايره اسلام) بيرون رفته و هر كه عقب بماند (و وارد دايره نشود) نابود

روشى داشته باشيد خارج از حد افراط و تفريط تا ديگران بشما تكيه كنند) و آنكه غلو كرده (و از حد وسط خارج شده) بسوى شما برگردد و آنكه عقب مانده خود را بشما رساند

است و حذف هم لازم نيست و نيز به پيغمبر فرمود كه براى تواضع و فروتنى و دفع غلوّ و رفع استعجاب از نيل بشر بمقام رسالت بفرمايد جز اين نيست كه منهم مانند شما

ياورى نخواهند يافت. اهل كتاب، يا پيامبر خود را برتر مى‌دانستند و درباره‌ى او غلوّ مى‌كردند و يا خود را برتر مى‌دانستند و مى‌گفتند: «نَحْنُ أَبْناءُ اللَّهِ»

منظومى است كه مبناى آن بر حق و حقيقت نيست بلكه بناى آن بر مبالغه و اغراق و غلوّ و تخيّل و تمويه و تزيين و چيزهائى است كه جلب توجه مستمع را نمايد و موجب انبساط

منظومى است كه مبناى آن بر حق و حقيقت نيست بلكه بناى آن بر مبالغه و اغراق و غلوّ و تخيّل و تمويه و تزيين و چيزهائى است كه جلب توجه مستمع را نمايد و موجب انبساط

عذاب روز دردناك . تفسير نمونه جلد ۲۱ صفحه ۱۰۳ تفسير: آنها كه درباره مسيح غلو كردند در آيات گذشته به گوشه اى از ويژگيهاى زندگى حضرت مسيح (عليه السلام )

ولي‌ بحسب‌ عرف‌ طاغي‌ ‌بر‌ كسي‌ ‌که‌ ‌در‌ معصيت‌ و كفر و نافرماني‌ مولي‌ غلوّ و زيادتي‌ نمايد اطلاق‌ ميشود و عمه‌ بمعني‌ تحيّر و ترديد و سرگرداني‌ ‌است‌

نه‌ ‌از‌ طرف‌ افراط و نه‌ ‌از‌ طرف‌ تفريط چه‌ ‌در‌ عقائد ‌باشد‌ ‌که‌ نه‌ غلوّ كنند ‌در‌ حق‌ انبياء مثل‌ نصاري‌ ‌در‌ حق‌ مسيح‌ و يهود ‌در‌ حق‌ عزير و نه‌

ميخواهند محرمات‌ ‌را‌ ترك‌ كنند چرس‌ نكشند بنك‌ استعمال‌ نكنند، سبيل‌ نگذارند، غلوّ نكنند، نماز ‌را‌ ترك‌ نكنند ‌که‌ بگويند ‌ما واصل‌ شده‌ايم‌ و بحدّ يقين‌ رسيده‌ايم‌،

كردن آن و تقصير و تفريط نموده است در اداء حق آن و گمراه كسى است كه افراط و غلو ورزيده مانند نصارى و تند روى نموده و از شاه راه خارج شده است با آنكه از انصاف

انبياء ‌که‌ حد وسط ‌بين‌ غلو و انكار نبوت‌ ‌است‌، و ‌در‌ جلد 2 - صفحه 229 امامت‌ قائل‌ بشئوني‌ ‌براي‌ امامند ‌که‌ حدّ وسط ‌بين‌ غلوّ و انكار امامت‌ ‌است‌ و

غلّوگرايى و نسبت نارواى خدايى به اولياست. آنگونه كه در اديان ديگر، مردم به غلّو، عيسى عليه السلام را فرزند خدا و فرشتگان را دختران خدا مى‌دانستند. 1- لجاجت

ما نگذرد (مثل آنكه ما امير المؤمنين (ع) را خليفه بلا فصل دانيم ولى يك دسته غلو كرده او را خدا دانند و يك دسته عقب افتاده در رتبه چهارمش دانند، اين دو دسته

، آنها را يك امت ميانه و معتدل ناميده . معتدل از «نظر عقيده » كه نه راه «غلو» را مى پيمايند و نه راه «تقصير و شرك »، نه طرفدار «جبرند» و نه «تفويض »، نه

آنطور كه در سابق گفتيم - با فهم عوام الناس ‍ قضاوت كرده و چنين كسى خالى از غلو نيست ، هر چند كه بگويد اين اصالت و استقلال را خداى تعالى به انبياء و اولياء

نصيبى در اسلام ندارند: آنكه با اهل بيت من بجنگ و دشمنى برخيزد، و آنكه در دين غلوّ كند و از چهار چوب اصولش خارج شود.

از عيسى است ، گروهى او را دوست داشتند (و آنچنان تفسير نمونه جلد ۲۱ صفحه ۹۸ غلو كردند كه خدايش خواندند) و به همين جهت هلاك شدند، و گروهى او را مبغوض داشتند

ذكر كرده اند، و جمع ميان آنها نيز ممكن است . «عاتية » از ماده «عتو» (بر وزن غلو) به معنى سركش است ، منتها نه سركش از فرمان خدا، بلكه سركش در معيار نسيمها

و تهمت است و از همه عجيبترجمعيت غلات را (آنها كه در حق على (عليه السلام ) غلو كردند و او را به خدائى پذيرفتند) كه در فقه شيعه به عنوان يكى از دسته هائى

آخرالزمان ظهور مى كند، از ماست و از خصائصش اين و اين است. و خيلى درباره او غلو كردند و امر او را بزرگ جلوه دادند و گفتند كه چنين و چنان مى كند. خداى تعالى،

بِعَبْدِهِ» 4- انسان اگر هم به معراج برود، باز «عبد» است. پس درباره‌ى اولياى خدا غلوّ نكنيم. «أَسْرى‌ بِعَبْدِهِ» 5- عبوديّت، از افتخارات پيامبر و زمينه‌ى دريافت‌هاى

انفسهم ). و طغيان كردند، چه طغيان بزرگى ؟ (و عتوا عتوا كبيرا). عتو (بر وزن غلو) به معنى خوددارى از اطاعت و سرپيچى از فرمان توأ م با عناد و لجاج است . تعبير

در اين آيه چهار بار كلمه باذنى (به فرمان من ) تكرار شده است ، تا جائى براى غلو و ادعاى الوهيت در مورد حضرت مسيح (عليه السلام ) باقى نماند، يعنى آنچه او انجام

آن را به حركت و نمو و رشد وا مى دارد. جمله « ربت » از ماده « ربو» (بر وزن غلو) به معنى افزايش و نمو است و ربا نيز از همين ماده است ، چرا كه ربا خوار طلب

السلام روايت آورده كه فرمود: صراط مستقيم در دنيا، آن راهى است كه كوتاه تر از غلو، و بلندتر از تقصير، و در مَثَل فارسى نه شور شود، و نه بى نمك باشد، بلكه راه

موقع آماده هر گونه فعاليت است . «سجى » از ماده «سجو» (بر وزن سرد، و بر وزن غلو) در اصل به معنى سكون و آرامش است ، و به معنى پوشاندن و تاريك شدن نيز آمده