نتایج جستجو

انسان ۳ ایمان: آثار ایمان ۸، ۱۲ ترس: ترس از خدا ۴ تعقل: ۱ تقیه: سوء استفاده از تقیه ۵ ; موارد تقیه ۱۳ جهان بینى و ایدئولوژى: ۵ خدا: احاطه خدا ۶ ; تهدیدهاى

ترس: آثار ترس ۱۶ ; ترس از خدا ۱۶، ۲۰ ; ترس پسندیده ۱۶ تقیه: آثار تقیه ۱۷ ; احکام تقیه ۲۱ ; موارد تقیه ۱۳، ۱۴ تولى و تبرى: ۲، ۳، ۱۱، ۱۲، ۱۵ جامعه: جامعه اسلامى

«حسنه» تقیه است و «سیئه» شایع کردن [اسرار] است. [در باره ]قول خداى - عزّوجلّ - نیز «ادفع بالتى هى أحسن السیئّة» فرمود: آنکه احسن است، همان تقیه مى باشد

ابراهیم: «إنّى سقیم» واللّه ما کان سقیماً; از امام صادق(ع) روایت شده که فرمود: تقیه جزئى از دین خدا است ... و ابراهیم گفت: «إنى سقیم» در حالى که به خداوند سوگند

روابط خودتان را با امامتان و از حضرت باقر روايت شده است كه صبر نمائيد بر تقيه و در معانى از حضرت صادق روايت نموده كه صبر نمائيد بر مصائب و هم صبرى كنيد

مراد از اصحاب رقیم ۲ اصحاب کهف: تاریخ قصه اصحاب کهف ۵; تعداد اصحاب کهف ۸; تقیه اصحاب کهف ۹; فلسفه قصه اصحاب کهف ۶; قصه اصحاب کهف ۱، ۳، ۴، ۷، ۸، ۹; نامهاى

اجتماعى ميان قيام و تقيه مخير است. يا قيام و مبارزه مى‏كند تا موفق شود و يا در آن راه شهيد گردد مثل حضرت سيدالشهداء سلام الله عليه و يا تقيه كرده و خود را به

اجتماعى ميان قيام و تقيه مخير است. يا قيام و مبارزه مى‏كند تا موفق شود و يا در آن راه شهيد گردد مثل حضرت سيدالشهداء سلام الله عليه و يا تقيه كرده و خود را به

«تسعة اعشار الدين‌ التقيّة و ‌لا‌ دين‌ لمن‌ ‌لا‌ تقيّة ‌له‌»« (نه‌ دهم‌ دين‌ تقيّه‌ ‌است‌، و كسي‌ ‌که‌ تقيّه‌ ندارد دين‌ ندارد) و ‌در‌ خبر ديگر فرمود 5» «التقيّة

السّلام حال حضرت ابو طالب عليه السّلام را تشبيه بايشان فرموده و فرموده تقيه احدى بپاى تقيّه آنها نرسيده و خداوند دو مرتبه اجرشان را عطا فرموده و اجر ايشان بر

السّلام حال حضرت ابو طالب عليه السّلام را تشبيه بايشان فرموده و فرموده تقيه احدى بپاى تقيّه آنها نرسيده و خداوند دو مرتبه اجرشان را عطا فرموده و اجر ايشان بر

روايات فرموده رواياتى كه اشعار دارد به اينكه صلوة وسطى نماز عصر است محمول بر تقيه مى‏باشد. طبرسى شش قول درباره آن نقل فرموده: نماز ظهر، نماز عصر، نماز مغرب،

‌در‌ شريعت‌ اسلام‌ تقيه‌ واجب‌ شد ‌حتي‌ ‌از‌ حضرت‌ صادق‌ ‌است‌ فرمود: «التقية ديني‌ و دين‌ آبائي‌» ‌حتي‌ ‌در‌ خبر ‌است‌ «‌من‌ ‌لا‌ تقية ‌له‌ ‌لا‌ دين‌ ‌له‌»

المُؤمِنِين‌َ (قصص‌ ‌آيه‌ 47) و لذا تقيه‌ ‌که‌ ‌اينکه‌ اندازه‌ اهميت‌ دارد ‌که‌ عمل‌ ‌بر‌ خلاف‌ تقيه‌ باطل‌ ‌است‌ «و ‌من‌ ‌لا‌ تقية ‌له‌ ‌لا‌ دين‌ ‌له‌» و بفرمايد

امام خود را بشناسند و بر آنها رواست كه به هر چه گويد عمل كنند گر چه از روى تقيه گفته باشد. و فرمود: مردم در فراخى و گشادگى نيستند مگر اينكه بپرسند و بفهمند

صادق عليه السّلام نقل نموده در قول خداوند اجعل بينكم و بينهم ردما كه آن تقيّه است كه دشمنان خدا نميتوانند از آن بالا روند و نميتوانند براى آن نقبى بزنند

مصعب; سفیان بن سعید گوید: از امام صادق(ع) شنیدم ... که مى فرمود: اى سفیان! تقیه را مراعات کن ... خداوند - عزّوجلّ - به موسى و هارون فرمود: «فقولا له قولاً

‌بود‌ بقتل‌ ميرسانيد و اينها ‌در‌ تقيّه‌ بودند اظهار موافقت‌ ميكردند لكن‌ ‌در‌ باطن‌ ايمان‌ كامل‌ داشتند و خداوند ‌براي‌ تقيّه‌ ‌آنها‌ دو اجر بآنها عنايت‌ فرمود

كافى- از حضرت صادق عليه السّلام: مراد از حسنه، تقيه، و مراد از سيئه، اذاعت است‌ «2». بنابراين معنى آنكه تقيه مى‌كنند و امرى كه برخلاف اعداء باشد بجا نمى‌آورند

ابواب قرائت باب 11 روايات آن را نقل كرده و در باب 12 نيز روايات محمول بر تقيه را آورده است. زمخشرى در كشّاف گويد: همه قراء مكه و كوفه و فقهاء آن دو شهر

كه معلوم ميشود سهو و نسيان بر انبيا جائز است و شيطان بر آنها مسلط ميشود و تقيّه نبايد كرد چون معلوم شد مقصود بخطاب مسلمانانند و شايد سرّ آنكه خطاب به پيغمبر

بمدينه هجرت نمودند اينجماعت دو مرتبه اجر بردند يكى اجر بر ايمان قبلى و صبر بر تقيّه از كفّار و كتمان امر قلبى از ترس ايذاء و آزار و ديگر اجر بر ايمان رسمى و

عليه و اله» فى عِشْرينَ سَنَةٍ لِجَوابِ كَلامِالنَّاسِ». ازاين رو احتمال تقيه در روايت حفص بن غياث بيشتر است، باقى روايات چنانكه در صافى و برهان و غيره

بلكه بتحقيق وارد شده امر به قرائت خلف مخالف اگرچه بشنوى قرائتش را وقتى كه تقيه نباشد. لكن بنابر مذهب عامه مطلقا استماع و سكوت در موقع تلاوت قرآن واجب است

صادق عليه السّلام نقل نموده در قول خداوند اجعل بينكم و بينهم ردما كه آن تقيّه است كه دشمنان خدا نميتوانند از آن بالا روند و نميتوانند براى آن نقبى بزنند

بمدينه هجرت نمودند اينجماعت دو مرتبه اجر بردند يكى اجر بر ايمان قبلى و صبر بر تقيّه از كفّار و كتمان امر قلبى از ترس ايذاء و آزار و ديگر اجر بر ايمان رسمى و

و منافقين اين امت داشتند و تقيّه ميكردند بأمنيّت خاطر و اطمينان قلب تا عبادت كنند خدا را بهمان نحو كه مرضىّ او است بدون تقيه و ملاحظه نظر اعداء دين در عمل

بايد مشرف‌ شود. قصد كرد ‌که‌ ‌در‌ مكه‌ بماند ‌تا‌ سال‌ ‌بعد‌ و كاملا ‌در‌ تقيه‌ ‌بود‌، بعض‌ علماء سني‌ نزد شريف‌ رفتند و شكايت‌ ‌از‌ شيعه‌ ‌که‌ رافضي‌ مي‌گفتند

بمدينه هجرت نمودند اينجماعت دو مرتبه اجر بردند يكى اجر بر ايمان قبلى و صبر بر تقيّه از كفّار و كتمان امر قلبى از ترس ايذاء و آزار و ديگر اجر بر ايمان رسمى و

و منافقين اين امت داشتند و تقيّه ميكردند بأمنيّت خاطر و اطمينان قلب تا عبادت كنند خدا را بهمان نحو كه مرضىّ او است بدون تقيه و ملاحظه نظر اعداء دين در عمل

آنها دفاع نمائى و در كافى از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه الّتى احسن تقيّه است و نيز فرموده ما بهتر ميدانيم كه آنها چه نسبتهاى ناروائى بتو ميدهند و

تبليغ‌ رسالت‌ نميكند ‌حتي‌ مسأله‌ تقيه‌ ‌که‌ حضرت‌ صادق‌ (ع‌) فرمود: (التقية ديني‌ و دين‌ آبائي‌) و فرمودند: (‌من‌ ‌لا‌ تقية ‌له‌ ‌لا‌ دين‌ ‌له‌) ‌بر‌ حضرت‌

قدرتي‌ بموسي‌ عنايت‌ فرموده‌ ‌ما ايمان‌ باين‌ ‌خدا‌ آورديم‌ بدون‌ پروا و تقيه‌ ‌از‌ فرعون‌ و ‌از‌ خودگذشته‌گي‌ بالصراحه‌ گفتند و سجده‌ كردند ‌که‌ عملا

گذشته) آيه ۲۸-۲۹ آيه و ترجمه تفسير: نكته ها ۱ - مؤ من آل فرعون كه بود؟ ۲ - تقيه يك وسيله مؤ ثر مبارزه ۳ - صديقون كيانند؟ يا قَوْمِ لَكُمُ الْمُلْكُ الْيَوْمَ

بايد، ظرفيّت شنوندگان را در نظر داشته باشند. در برخى موارد، بايد به شيوه‌ى تقيّه، عقايد را كتمان كرد و برخى سؤال‌ها را جواب نداد. «إِنْ تُبْدَ لَكُمْ تَسُؤْكُمْ»

خاله يا پسر عموى فرعون و وصى او بود و باطنا بحضرت موسى ايمان آورده بود ولى تقيّه ميكرد و اظهار نمينمود رسيد بفرعون و درباريان و ساير مردم كه براى اخذ اين

آنها دفاع نمائى و در كافى از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه الّتى احسن تقيّه است و نيز فرموده ما بهتر ميدانيم كه آنها چه نسبتهاى ناروائى بتو ميدهند و

به شهر نگرانى اصحاب كهف از فاش شدن رازشان ودست يافتن كفار به آنان با اينكه تقيه وتظاهر به كفر از روى اضطرار جايز است سبب نگرانى وبيم اصحاب كهف چه بوده است

آنها دفاع نمائى و در كافى از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه الّتى احسن تقيّه است و نيز فرموده ما بهتر ميدانيم كه آنها چه نسبتهاى ناروائى بتو ميدهند و

آنها دفاع نمائى و در كافى از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه الّتى احسن تقيّه است و نيز فرموده ما بهتر ميدانيم كه آنها چه نسبتهاى ناروائى بتو ميدهند و

آنها دفاع نمائى و در كافى از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه الّتى احسن تقيّه است و نيز فرموده ما بهتر ميدانيم كه آنها چه نسبتهاى ناروائى بتو ميدهند و

به شهر نگرانى اصحاب كهف از فاش شدن رازشان ودست يافتن كفار به آنان با اينكه تقيه وتظاهر به كفر از روى اضطرار جايز است سبب نگرانى وبيم اصحاب كهف چه بوده است

‌به‌ اجبار و اكراه‌ ‌آنها‌ ‌را‌ وادار بسحر كرده‌ ‌بود‌ علنا بدون‌ خوف‌ و تقيه‌ اظهار كردند ‌که‌ ‌ما ايمان‌ آورديم‌. (قالُوا آمَنّا) آنهم‌ چه‌ ايماني‌ ‌که‌

قيامت هركسى به فكر خود بوده و از خود دفاع مى كند بحث روايتى (رواياتى درباره تقيه در ذيل آيه : ((الا من اكره ...)) ونزول آن درباره عمار ياسر و...) تفسیر آیات

هستند ‌که‌ تعبير برجلين‌ ‌من‌ قريش‌ فرموده‌ و اسامي‌ ‌آنها‌ ‌را‌ ذكر نفرموده‌ تقية و جنود ‌آنها‌ اتباع‌ ‌آنها‌ ‌تا‌ زمان‌ ظهور حضرت‌ بقية اللّه‌ «الَّذِين‌َ

از شما كافرند در باطن، و مؤمنند در ظاهر، مانند منافقان، يا بعكس كه در حال تقيه اظهار كفر نمايد و در باطن مؤمن باشد مانند عمار ياسر. حاصل آنكه مكلفان بر

آنها دفاع نمائى و در كافى از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه الّتى احسن تقيّه است و نيز فرموده ما بهتر ميدانيم كه آنها چه نسبتهاى ناروائى بتو ميدهند و

و متدينين: زمانى به مجاهده و مدافعه، و گاهى به مداهنه و مصالحه، و وقتى به تقيه، و زمانى به غيبت؛ و تمام آنها منطوى بر مصالح باشد، اگرچه هيچكس بر آن اطلاع

به زانيه‌هاى مشهوره، و اخبار داله بر عدم جواز مگر بعد از توبه محمول است بر تقيه يا حمل بر كراهت باشد به جهت ضعف سند آنها و عمل نكردن اصحاب. الزّانِي‌ لا

عنايت فرمود چنانچه در آيات سابقه اشاره بآن شد كه يكى اجر ايمان و ديگر اجر تقيّه از كفّار است و اشعار حضرت ابو طالب در مدح پيغمبر صلى اللّه عليه و اله و تصديق

‌در‌ دربار سلطان‌ جائر قبول‌ ولايت‌ عهد كردي‌! چرا حضرت‌ صادق‌ و ساير ائمه‌ تقيه‌ مي‌كردند و امثال‌ اينها و جواب‌ دندان‌ شكن‌ ‌آنها‌ اينست‌ ‌که‌ ‌اگر‌ ‌خدا‌

عنايت فرمود چنانچه در آيات سابقه اشاره بآن شد كه يكى اجر ايمان و ديگر اجر تقيّه از كفّار است و اشعار حضرت ابو طالب در مدح پيغمبر صلى اللّه عليه و اله و تصديق

يعفور، گويد: شنيدم امام صادق (ع) مى‏فرمود: تقيّه سپر مؤمن است، تقيّه نگهدار مؤمن است، ايمان ندارد كسى كه تقيّه ندارد، به راستى بنده‏اى است كه حديثى از ما

متضمّن پنج تكبير و جلد 2 صفحه 609 دعاى بر آن ميت باشد نه نمازيكه بعنوان تقيّه يا بپاره از مصالح اجتماعيّه خوانده شود و تفسير آيه سوم در ضمن آيات سابقه

شرك آدم و حوا در اين قضيه شرك در طاعت بود نه عبادت و بنظر حقير بايد حمل بر تقيّه شود چون خودشان فرمودند اگر دو روايت از ما بشما رسيد كه يكى مخالف با عامّه

((دون )) در جمله ((من دون المؤ منين )) جمله اى كه دلالت بر جواز و مشروعيت ((تقيه )) مى كند تهديد و تحزير شديد به كسانى كه كافران را ولى و دوست مى گيرند خداوند

و منافقين اين امت داشتند و تقيّه ميكردند بأمنيّت خاطر و اطمينان قلب تا عبادت كنند خدا را بهمان نحو كه مرضىّ او است بدون تقيه و ملاحظه نظر اعداء دين در عمل

بايد توجه داشت «تقيه » انواعى دارد، تنها يك نوع از آن «تقيه خوفى » است كه طبق آيه فوق در مورد دعوت انبياء و ابلاغ رسالت منتفى است . ولى تقيه اقسام ديگرى نيز

متضمّن پنج تكبير و جلد 2 صفحه 609 دعاى بر آن ميت باشد نه نمازيكه بعنوان تقيّه يا بپاره از مصالح اجتماعيّه خوانده شود و تفسير آيه سوم در ضمن آيات سابقه

شرك آدم و حوا در اين قضيه شرك در طاعت بود نه عبادت و بنظر حقير بايد حمل بر تقيّه شود چون خودشان فرمودند اگر دو روايت از ما بشما رسيد كه يكى مخالف با عامّه

عليهما السلام نقل نموده است كه اين آيه منسوخ است بآيه ميراث و حمل شده است بر تقيه براى موافقت آن با مذهب عامه و مخالفت‌ جلد 1 صفحه 221 با قرآن و در كافى و

متضمّن پنج تكبير و جلد 2 صفحه 609 دعاى بر آن ميت باشد نه نمازيكه بعنوان تقيّه يا بپاره از مصالح اجتماعيّه خوانده شود و تفسير آيه سوم در ضمن آيات سابقه

گفتند: اين چه بحثى است كه ميكنيد؟ ما هم اكنون بامام نزديكيم، و او هم از ما تقيه نمى‏كند برخيزيد تا بنزد آن حضرت برويم (و از خود آن حضرت اين مطلب را بپرسيم)

(ع) كه فرمود: تقيّه سپر خدا است ميان او و ميان خلق او (يعنى مانع عذاب خدا و نزول بلا است- از مجلسى ره). امام صادق عليه السّلام فرمود: تقيه سپريست خدائى

به هلاكت مرگ رسيده يا هلاكت غيبت؟ فرمود: هلاكت مرگ، گفتم: شايد شما از من تقيّه مى‏كنى؟ فرمود: سبحان الله .. گفتم: به شما وصيت كرده؟ فرمود: آرى، گفتم: احدى

نهم) گفتم: قربانت، استادان ما از امام باقر و امام صادق روايت دارند و چون تقيه سخت بوده كتابهاى خود را پنهان كردند و از آنها دست به دست روايت نشده و چون

عبيده گويد: امام باقر (ع) به من فرمود: اگر ما به يكى از دوستداران خود موافق تقيه جواب دهيم چه مى‏گوئى؟ گويد: گفتم: قربانت، شما به وظيفه خود داناتريد، فرمود:

مسلم و زراره قالوا سمعنا ابا جعفر ع يقول : از امام باقر (ع) كه مى‏فرمود: تقيّه در هر چيزى است كه آدمى‏زاده بدان ناچار مى‏گردد و محققاً خدا آن را برايش حلال

قرار ندهند با من چيزى را يعنى عبادت كنند مرا بدون ترس از احدى در عبادت من و تقيه در بين نباشد و همانا از براى من است حمله و رجعت و منم صاحب حمله‌ها و رجعت

عنايت فرمود چنانچه در آيات سابقه اشاره بآن شد كه يكى اجر ايمان و ديگر اجر تقيّه از كفّار است و اشعار حضرت ابو طالب در مدح پيغمبر صلى اللّه عليه و اله و تصديق

پس وقت آن پس از سلام است. پس فتواى من آنست كه اين كار در حال تقيّه است. (و در غير حال تقيّه كسى حقّ ندارد چه براى نقص چه براى زياده سجده سهو را قبل از سلام

هم جوارند ولى در طاعت خدا تبارك و تعالى و دوستانش زندگى گذرانند و در حال تقيه به سر برند نسبت به دين خود از ترس دشمن خود، جانشان به مقام برترى آويزان است

روايات تقريبا متواتر است و اگر روايتى هم بر خلاف اين صادر باشد بايد حمل بر تقيّه شود چون موافق با عامه است و در روايت قمّى ره از حضرت صادق (ع) ذكر شده كه

را كشتند؟ فرمود: آنكه بى‏زارى جسته (از روى تقيّه) مردى است كه در ديانتِ خود مسأله مى‏دانسته (و به تكليف تقيّه عمل كرده) و اما آنكه بيزارى نجسته، مردى است

هرگز نمى گويد در همه جا بايد تقيه كرد بلكه تقيه در پارهاى از موارد قطعا حرام است ، و وجوب آن منحصر به مواردى است كه تقيه و ترك اظهار حق منافعى داشته باشد

هم دو چندان كند حسنات مؤمن از شماها را وقتى كارهاى خود را خوب بكند و طبق تقيه و حفظ دينش و امامش و خودش انجام دهد و زبانش را نگهدارد بلكه به اضعاف مضاعف

هَلْ يَجُوزُ اَلسُّجُودُ عَلَى اَلْكَتَّانِ وَ اَلْقُطْنِ مِنْ غَيْرِ تَقِيَّةٍ فَقَالَ جَائِزٌ

تَجُوزُ اَلصَّلاَةُ فِي وَبَرِ اَلْأَرَانِبِ مِنْ غَيْرِ ضَرُورَةٍ وَ لاَ تَقِيَّةٍ فَكَتَبَ ع لاَ تَجُوزُ اَلصَّلاَةُ فِيهَا

هَلْ يَجُوزُ اَلسُّجُودُ عَلَى اَلْكَتَّانِ وَ اَلْقُطْنِ مِنْ غَيْرِ تَقِيَّةٍ فَقَالَ جَائِزٌ

عَلَى اَلْمِسْحِ وَ اَلْبِسَاطِ فَقَالَ لاَ بَأْسَ إِذَا كَانَ فِي حَالِ تَقِيَّةٍ

اَللَّهِ ع‏ عَنِ اَلرَّجُلِ يَسْجُدُ عَلَى اَلْمِسْحِ فَقَالَ إِذَا كَانَ فِي تَقِيَّةٍ فَلاَ بَأْسَ بِهِ‏

أَسْأَلُهُ عَنِ اَلسُّجُودِ عَلَى اَلْقُطْنِ وَ اَلْكَتَّانِ مِنْ غَيْرِ تَقِيَّةٍ وَ لاَ ضَرُورَةٍ فَكَتَبَ إِلَيَّ ذَلِكَ جَائِزٌ

اَللَّهِ ع‏ عَنِ اَلرَّجُلِ يَسْجُدُ عَلَى اَلْمِسْحِ فَقَالَ إِذَا كَانَ فِي تَقِيَّةٍ فَلاَ بَأْسَ‏

فِي رَجُلٍ حَلَفَ تَقِيَّةً قَالَ إِنْ خِفْتَ عَلَى مَالِكَ وَ دَمِكَ فَاحْلِفْ تَرُدُّهُ بِيَمِينِكَ فَإِنْ لَمْ تَرَ أَنَّ ذَلِكَ يَرُدُّ شَيْئاً فَلاَ

اَلشِّرْكِ‏ أَوْ بِبِلاَدِ اَلْإِسْلاَمِ‏ أَنْ أُصَلِّيَ فِيهِ بِغَيْرِ تَقِيَّةٍ قَالَ فَقَالَ صَلِّ فِي اَلسِّنْجَابِ وَ اَلْحَوَاصِلِ اَلْخُوارَزْمِيَّةِ

قُلْتُ‏ لِأَبِي جَعْفَرٍ ع‏ فِي اَلْمَسْحِ عَلَى اَلْخُفَّيْنِ تَقِيَّةٌ قَالَ لاَ يُتَّقَى فِي ثَلاَثَةٍ قُلْتُ وَ مَا هُنَّ قَالَ شُرْبُ اَلْخَمْرِ أَوْ

فَإِنَّهَا قَدِ اُبْتُلِيَتْ وَ اَلدَّارُ دَارُ هُدْنَةٍ وَ اَلْمُؤْمِنُونَ فِي تَقِيَّةٍ قُلْتُ فَإِنَّهُ تَصَدَّقَ عَلَيْهَا بِأَيَّامِهَا وَ اِنْقَضَتْ عِدَّتُهَا

عَلَى اَلْمِسْحِ وَ اَلْبِسَاطِ فَقَالَ لاَ بَأْسَ إِذَا كَانَ فِي حَالِ تَقِيَّةٍ

اَلتَّقِيَّةُ وَ مَا سَمِعْتَ مِنِّي لاَ يُشْبِهُ قَوْلَ‏ اَلنَّاسِ‏ فَلاَ تَقِيَّةَ فِيهِ

عمامه و كلاه جائز نيست، و همچنين جائز نيست بر موزه‏ها و جورابها مگر در حال تقيّه و ترس از دشمن، و يا در برف و يخ كه ترس از زيان پاها باشد كه در اين حال پاى

(يعنى امام صادق) عليه السّلام فرمود: سه چيز است كه در آنها من از هيچ كس تقيّه نميكنم: نوشيدن نوشابه مستى آور، مسح بر پاى افزار، و حجّ تمتّع.

خط كشم. زيرا مردم (عامّه) مى‏گويند: نه، و جز اين نبود كه اين كار را براى تقيّه فرمود.

را از (ولایت) خدا (بهره‌ای) نیست، مگر اینکه از آنان به گونه‌ای (شایسته) تقیّه (و خودنگهبانی) کنید. خدا شما را از خود بر حذر می‌دارد. و بازگشت (همه) تنها

تَجُوزُ اَلصَّلاَةُ فِي وَبَرِ اَلْأَرَانِبِ مِنْ غَيْرِ ضَرُورَةٍ وَ لاَ تَقِيَّةٍ فَكَتَبَ ع لاَ تَجُوزُ اَلصَّلاَةُ فِيهَا

وَ هِيَ عِزُّهُ وَ مَسْقَطُ رَأْسِهِ أَوْ يَبِيعَ جَارِيَتَهُ اَلَّتِي تَقِيهِ اَلْحَرَّ وَ اَلْبَرْدَ وَ تَصُونُ وَجْهَهُ وَ وَجْهَ عِيَالِهِ أَوْ آمُرَهُ

لَيْسَ فِي شُرْبِ اَلنَّبِيذِ تَقِيَّةٌ

مَا صَنَعْتُمْ مِنْ شَيْ‏ءٍ أَوْ حَلَفْتُمْ عَلَيْهِ مِنْ يَمِينٍ فِي تَقِيَّةٍ فَأَنْتُمْ مِنْهُ فِي سَعَةٍ

مى گويد: امام صادق «عليه السلام» فرمود: تقيّه، دين من و دين پدران من است. كسى كه تقيّه ندارد، دين ندارد. و تقيّه، سپر خدا است در زمين. چون مؤمن آل فرعون،

گويد: مردى از بنى هاشم (كه گويا مراد امام صادق عليه السّلام باشد و از شدت تقيه اين گونه تعبير شده است) فرمايد: چهار چيز است كه هر كس آنها را دارا باشد،

اَلْجُمُعَةَ فِي وَقْتٍ فَصَلُّوا مَعَهُمْ كَيْفَ يَكُونُ فِي هَذَا مِنْهُ تَقِيَّةٌ قَالَ قُلْتُ قَدِ اِتَّقَاكَ وَ هَذَا مَا لاَ يَجُوزُ حَتَّى قُضِيَ أَنَّا

ميگشت در آنجا نماز گزارد. (مسجد براثا مسجدى بوده متعلّق بشيعيان و در زمان تقيّه آنجا گرد مى‏آمدند و آزادانه مراسم خود را انجام ميدادند).

خوك يا شراب ميكنند نه آنكه يقين داشته باشد ببودن آنها، و يا حمل ميكنند بر تقيّه، زيرا علماء عامّه خنزير را پاك ميدانند».

«و چاه تعطيل شده و كاخ برافراشته» فرمود: چاه تعطيل شده امام خاموش (در حال) تقيه است و كاخ افراشته امام گويا (مبسوط اليد) است. موسى بن جعفر عليه السلام در

خدا پاداششان را دو بار بآنها داد. (يك بار بجهت ايمان آوردن و يك بار بجهت تقيه كردن). على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن ابى عمير، از هشام بن سالم، از امام

مى‏دهيم به زياده و نقصان در جواب» (يا به حسب فهم ايشان و يا به حسب حكم به واسطه تقيه). عرض كردم كه: مرا خبر ده از اصحاب رسول خدا صلى الله عليه و آله كه آيا بر

واگذاردم (يعنى هر كه به من بد گويد و آبرويم را بريزد براى خاطر تو و يا براى تقيه جوابى به او ندهم- از مجلسى ره). سپس فرمود: اى ابا حمزه، اگر دست از مردم بردارى،

(مدعيان تشيع و دوستى ما) روى بسترهاى خود آرميدند و مرا بترس انداختند (زيرا تقيه نكردند و فضائل ما را نزد هر كس گفتند) هان بخدا زمانى بود كه در اين دنيا جز

آن نيامده بود و همه در اصل مقصود راوى شريكند كه آنچه از حضرت سر زد، خلاف تقيّه و حفظ نفس بود). پس حضرت امام رضا عليه السلام فرمود كه: «اينها اتّفاق افتاد،

اين باب در همين موضوع آمده ، تنها يك حديث مخالف دارد كه آن نيز قابل حمل بر تقيه است . ذكر اين نكته نيز لازم است كه كلمه «ابدا» در جمله «لا تقبلوا لهم شهادة

هشام مى‏گويد كه: با خود گفتم كه: طريق سؤال را درست نيافتم؛ چه، زمان، زمان تقيه است. پس به آن حضرت عرض كردم كه: فداى تو گردم، آيا بر تو امامى گماشته كه تو

مى خوانيم كه در تفسير آيه فوق فرمود: الحسنة التقية و السيئة الاذاعة : حسنه تقيه است ، و افشاگرى سيئه است البته اين حديث ناظر به مقامى است كه افشا كردن عقيده

انسان جان خود را به خطر بيندازد. در روايتى نيز مى خوانيم كه امام به هنگام شدت تقيه و احساس خطر از ناحيه خلفاى بنى عباسى فرمود و الله افطر يوما من شهر رمضان

كسى از ايمان درونى او خبردار نشده؛ چون ايمان خود را از آنان مخفى مى كرده و تقيه مى نموده. ولى بعضى از مفسران گفته اند: اصل كلام «وَ قَالَ رَجُلٌ مُؤمِنٌ

بحث است كه طرف را به انديشه و خود جوشى وا دارند، و اينكه بعضى آن را يكنوع تقيه پنداشته اند نهايت اشتباه است . تفسير نمونه جلد ۱۸ صفحه ۸۳ جالب اينكه «هدايت

همين عمل باز مطابق رضاى خداى تعالى است ، همچنانكه فرمود:«الا ان تتقوا منهم تقيه » و حتى اگر او را بكشد مرگش مرگ نيست ، بلكه حياتى است طيب ، همچنانكه فرمود:

بربكم قالوا بلى (( ب عضى به طوع و رغبت عهد كردند و بعضى به كراهت و بر وجه تقيه ، در اينجا خداى تعالى و ملائكه گفتند كه ما شاهديم تا در روز قيامت نگوييد

از دين به ميان آورى به سرنوشت هابيل گرفتارت مى كنم ناگزير در ميان مردم به تقيه و كتمان رفتار مى كرد، در نتيجه مردم روز به روز گمراه تر مى شدند تا آنكه كسى

روايات ديگرى نيز هست. ممكن هم هست روايت اولى از اين سه روايت آخر را حمل بر تقيه كنيم، و نيز ممكن است هر سه را به بيانى كه در رجعت در جلد اول اين كتاب و در