روایت:الکافی جلد ۲ ش ۸۰۷

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

ابو علي الاشعري عن محمد بن عبد الجبار عن محمد بن اسماعيل عن علي بن النعمان عن ابن مسكان عن عبد الله بن ابي يعفور قال سمعت ابا عبد الله ع يقول :

اَلتَّقِيَّةُ تُرْسُ اَلْمُؤْمِنِ وَ اَلتَّقِيَّةُ حِرْزُ اَلْمُؤْمِنِ وَ لاَ إِيمَانَ لِمَنْ لاَ تَقِيَّةَ لَهُ إِنَّ اَلْعَبْدَ لَيَقَعُ إِلَيْهِ اَلْحَدِيثُ مِنْ حَدِيثِنَا فَيَدِينُ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ فِيمَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَهُ فَيَكُونُ‏ لَهُ عِزّاً فِي اَلدُّنْيَا وَ نُوراً فِي اَلْآخِرَةِ وَ إِنَّ اَلْعَبْدَ لَيَقَعُ إِلَيْهِ اَلْحَدِيثُ مِنْ حَدِيثِنَا فَيُذِيعُهُ فَيَكُونُ لَهُ ذُلاًّ فِي اَلدُّنْيَا وَ يَنْزِعُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذَلِكَ اَلنُّورَ مِنْهُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۶۵۳

از عبد اللَّه بن ابى يعفور، گويد: شنيدم امام صادق (ع) مى‏فرمود: تقيّه سپر مؤمن است، تقيّه نگهدار مؤمن است، ايمان ندارد كسى كه تقيّه ندارد، به راستى بنده‏اى است كه حديثى از ما به دست او مى‏رسد و ميان خود و خدا عز و جل بدان دين‏دارى مى‏كند پس وسيله عزت او است در دنيا و نور است در ديگر سراى، و بنده‏اى است كه حديثى از ما به دستش مى‏افتد و آن را فاش و آشكار مى‏سازد و در دنيا خوار مى‏شود و خدا عز و جل آن نور را از او بازپس مى‏گيرد (يعنى براى ترك تقيّه عبادتش باطل و بى‏اثر است و در آخرت از آن بهره‏اى ندارد- از مجلسى ره).

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۱۴

امام صادق عليه السّلام ميفرمود: تقيه سپر مؤمن است، تقيه نگهدار مؤمن است، هر كه تقيه ندارد ايمان ندارد، همانا حديثى از احاديث ما به بنده‏ئى ميرسد و او بين خود و خدا بآن معتقد مى‏شود و خداى عز و جل را بآن ديندارى ميكند، و موجب عزت دنيا و نور آخرت او ميگردد، و بنده ديگر حديثى از احاديث ما باو ميرسد و او آن را فاش ميسازد، و موجب خوارى او در دنيا ميگردد و خداى عز و جل هم آن نور را از او ميگيرد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۵۵۱

ابوعلى اشعرى، از محمد بن عبدالجبّار، از محمد بن اسماعيل، از على بن نعمان، از ابن‏مسكان، از عبداللَّه بن ابى‏يعفور روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏فرمود: «تقيّه سپر مؤمن است. و تقيّه حرزگاه و جاى استوار مؤمن است. و كسى كه تقيّه ندارد، ايمان ندارد. و به درستى كه بنده‏اى حديثى از احاديث ما به سوى او واقع مى‏شود و آن را مى‏شنود، پس به آن حديث ديندارى مى‏كند و خداى عز و جل را مى‏پرستد در ميان خود و خدا، و همان باعث عزّتش در دنيا و نور در آخرت مى‏گردد. و به درستى كه بنده‏اى هست كه حديثى از احاديث ما به سوى او واقع مى‏شود، پس آن را آشكار مى‏كند، و همان باعث خوارى او مى‏شود در دنيا و خداى عز و جل آن نور را از او بر مى‏كَند».