نتایج جستجو

ندانيد، بلكه لطف او بدانيد بِنِعْمَةِ رَبِّكَ‌ ... 21- ياد نعمت‌ها انسان را از يأس و خودباختگى نجات داده و مقاومت او را در جلد 10 - صفحه 520 برابر حوادث زياد

ندانيد، بلكه لطف او بدانيد بِنِعْمَةِ رَبِّكَ‌ ... 21- ياد نعمت‌ها انسان را از يأس و خودباختگى نجات داده و مقاومت او را در جلد 10 - صفحه 520 برابر حوادث زياد

ندانيد، بلكه لطف او بدانيد بِنِعْمَةِ رَبِّكَ‌ ... 21- ياد نعمت‌ها انسان را از يأس و خودباختگى نجات داده و مقاومت او را در جلد 10 - صفحه 520 برابر حوادث زياد

و بيان احكام باز تعجيل در عقوبت دنيوى‌ جلد 3 صفحه 349 نميفرمايد تا بكلّى يأس از صلاح آنها حاصل شود و دلالت دارد بر اينكه مأمور به توبه است اختصاص امر باهل

‌او‌ ‌که‌ مؤمن‌ بايد ‌بين‌ خوف‌ و رجاء ‌باشد‌ نه‌ امن‌ ‌من‌ مكر اللّه‌ و نه‌ يأس‌ ‌من‌ روح‌ اللّه‌ و ‌در‌ بسياري‌ ‌از‌ اخبار دارد رجاء ‌او‌ بيشتر ‌از‌ خوف‌

نيست‌ و قابل‌ درك‌ نيست‌. جلد 13 - صفحه 52 (وَ قَد خاب‌َ) خيب‌ نااميدي‌ و يأس‌ و قطع‌ رحمت‌ ‌است‌. (مَن‌ِ افتَري‌) البتّه‌ افتراء ‌علي‌ اللّه‌ و ‌علي‌ الانبياء

بيان: اين آيه ترشيح است براى تمثيل كسانى كه مصرند بر كفر به اموات و مبالغه در يأس ايشان از ايمان، يعنى چنانچه شنوانيدن سخن به مردگان متعذر است، همچنين شنوانيدن

ولى از جاهل پذيرفته است فيض ره فرموده شايد سبب عدم قبول از عالم در اين وقت ياس از زندگى باشد براى حصول امارات مرگ بخلاف جاهل كه او مأيوس نميشود مگر وقت معاينه

‌در‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ بيان‌ ميفرمايد. و ‌از‌ ‌آن‌ جمله‌ يائسه‌ ‌که‌ سنش‌ بحد يأس‌ رسيده‌ ‌باشد‌ ‌در‌ هاشميات‌ شصت‌ سال‌ «ستين‌ سنه‌» و ‌در‌ ‌غير‌ هاشميات‌

الْمُؤْمِناتِ‌ ... 4- راه توبه همواره باز است و براى هيچ كس بن‌بست وجود ندارد و لذا يأس از رحمت خدا ممنوع است. (آرى، خداوند حتّى شكنجه‌گرانى كه مؤمنان را مى‌سوزاندند،

كَفي‌ بِاللّه‌ِ بَينِي‌ وَ بَينَكُم‌ شَهِيداً ‌اينکه‌ ‌آيه‌ شريفه‌ ‌پس‌ ‌از‌ يأس‌ ‌از‌ ايمان‌ ‌اينکه‌ كفار و مشركين‌ ‌که‌ ديگر قابل‌ هدايت‌ نيستند كأنه‌ ميفرمايد

پاكدامن، لواط، گواهى ناحق، نااميدى از رحمت خداوند، ايمن دانستن خود از عذاب الهى، يأس از رحمت الهى، كمك و تكيه به ظالمان، سوگند دروغ، حبس و ندادن حق ديگران، دروغ،

‌او‌ ‌که‌ مؤمن‌ بايد ‌بين‌ خوف‌ و رجاء ‌باشد‌ نه‌ امن‌ ‌من‌ مكر اللّه‌ و نه‌ يأس‌ ‌من‌ روح‌ اللّه‌ و ‌در‌ بسياري‌ ‌از‌ اخبار دارد رجاء ‌او‌ بيشتر ‌از‌ خوف‌

است و فرمود از رحمت و فرج و گشايش خداوند براى اهل ايمان مأيوس نباشيد چون يأس از رحمت خدا از معاصى كبيره است و مؤمن اميد خير دارد از خداوند در بلاء، و شكر

‌هر‌ مرتبه‌ ‌از‌ معاصي‌ و اعمال‌ سيئه‌ ‌باشد‌ بايد رجاء داشته‌ ‌باشد‌ ‌که‌ يأس‌ ‌از‌ روح‌ اللّه‌ ‌هم‌ ‌از‌ كبار معاصي‌ ‌است‌ و گفتند: خوف‌ سه‌ مرتبه‌ دارد:

است. به فرش حصيرى نيز از آن جهت حصير مى‌گويند كه در هم بافته شده است. 1- يأس و نااميدى از رحمت الهى روا نيست. خداوند، براى مفسدان نيز راه بازگشت را باز

در كنار هم نقش تربيتى دارند. اميد، به تنهايى سبب غرور، وبيم از تنهايى، سبب يأس مى‌شود. «يُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ ... وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ»

اسراف‌ و تبذير و تضييع‌ مال‌ و ‌غير‌ اينها و چه‌ ‌در‌ حدّ تفريط ذلت‌ و خفت‌ و يأس‌ ‌من‌ روح‌ اللّه‌ و قنوط و بخل‌ و چه‌ ‌در‌ امور دنيويه‌ نه‌ غرق‌ دنيا و نه‌

رجاء اينست‌ ‌که‌ بايمن‌ شدن‌ ‌از‌ عذاب‌ الهي‌ نرسد ‌که‌ ‌اينکه‌ ‌هر‌ دو «ياس‌ ‌من‌ روح‌ اللّه‌ و امن‌ ‌من‌ مكر اللّه‌» ‌از‌ گناهان‌ كبيره‌ ‌است‌. 2‌-‌

الْمُؤْمِناتِ‌ ... 4- راه توبه همواره باز است و براى هيچ كس بن‌بست وجود ندارد و لذا يأس از رحمت خدا ممنوع است. (آرى، خداوند حتّى شكنجه‌گرانى كه مؤمنان را مى‌سوزاندند،

بازگرديد و از ما دور شويد كه شما را از اين نور نصيبى نيست. اين كلام را بر وجه يأس آنها گويند، زيرا مى‌دانند در پس ايشان نورى نيست و منافقان به تصور نور در عقب،

تأثير نميدادند و شرط امر بمعروف‌ و نهي‌ ‌از‌ منكر احتمال‌ تأثير ‌است‌ و ‌با‌ يأس‌ واجب‌ نيست‌. كَذلِك‌َ نَبلُوهُم‌ ابتلاء بمعني‌ امتحان‌ ‌است‌ چون‌ تمام‌ موجودات‌

هنوز حيض نديده‌اند اگر چه از نه سال متجاوز شده‌اند ايندو دسته كه يكى بعنوان يأس و ارتياب معرّفى شده و ديگر بعنوان حيض نديدن هر دو بايد سه ماه هلالى بعد از

‌است‌ ‌که‌ ‌بين‌ خوف‌ و رجاء ‌باشد‌ نه‌ ايمن‌ ‌از‌ عذاب‌ الهي‌ ‌باشد‌ و نه‌ ياس‌ ‌من‌ روح‌ اللّه‌، ‌در‌ بعض‌ اخبار دارد ميفرمايد: مؤمن‌ ‌بين‌ خوف‌ و رجاء

بخاطر ظاهر شدن آثار و نشانه هاى آن ، و نزديك شدن به ياس را هم عرفا ياس مى گويند، ولى ياس حقيقى و قاطع نيست . جمله «حتى اذا استيئس ...» متعلق غايتى است كه از

خود را حفظ كنيد و گرفتار گناه شديد، راه توبه باز است و نبايد اميد شما به يأس تبديل شود. تُوبُوا إِلَى اللَّهِ‌ ... عَسى‌ رَبُّكُمْ‌ در دنيا و آخرت، پيامبر

كمالات بشر است. «يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُ» 10- با نويد جايگزينى ديگران، جلو يأس و ترس را بگيريد. مَنْ يَرْتَدَّ ... فَسَوْفَ يَأْتِي‌ ... وَ لا يَخافُونَ‌

و توصيه‌هاى بى‌دليل دنيوى در جوامع فاسد، جدا است. شفاعت، براى جلوگيرى از يأس و نااميدى و ايجاد پيوند مردم با اولياى خداست. شفاعت، پاداشى است كه خداوند

نيست كسى از مغفرت او مايوس و از روح و رحمتش نااميد گردد، زيرا نمى توان اين ياس و نوميدى را به مانعى كه جلو مغفرت خدا را بگيرد توجيه نمود، تنها چيزى كه مايه

آنجا كه در شدائد سخت ، انسان از نجات خود ماءيوس مى شود، اين ماده در مورد ياس نيز به كار رفته است ، و نامگذارى «ابليس » به اين نام به خاطر همين معنى است

اَلدُّنْيَا وَ يُبْسٍ مِنْ أَغْصَانِهَا وَ اِنْتِثَارٍ مِنْ وَرَقِهَا وَ يَأْسٍ مِنْ ثَمَرِهَا وَ اِغْوِرَارٍ مِنْ مَائِهَا قَدْ دَرَسَتْ أَعْلاَمُ اَلْهُدَى

ببيند، در طلبش بر مى خيزد، و اگر شرّى به او برسد، بيش از اندازه دچار نوميدى و يأس مى گردد. چون مى بيند اسبابى را كه به آن ها تكيه داشت، همه از كار افتاده. و

اين ظالمان يار و ياورى- كه آنها را نجات دهد- ندارد) (مائده: ۷۲). و پس از آن يأس و نوميدى از رحمت خدا است زيرا خداوند عزّ و جلّ ميفرمايد: إِنَّهُ لا يَيْأَسُ

است كه دل را نور و صفا مى بخشد، و به پيروزيها اميدوار مى كند، و گرد و غبار ياس و نوميدى را از صفحه روح انسان مى زدايد. در حديثى آمده است كه پيغمبر اكرم (صلى

تكامل انسان امكانپذير نيست ، يا گرفتار غرور و غفلت مى شود، و يا در گرداب ياس و نوميدى فرو مى رود. و به تعبير ديگر توصيف او به «عزيز» و «غفار» دليل ديگرى

از آنجا كه اين تحضيض بر امرى ماضى واقع شده كه هنوز تحقق نيافته قهرا معناى ياس و نوميدى را افاده مى كند، ياسى كه مساوى با نفى است ، و چون چنين مفادى داشته

۶۸ و به اين ترتيب اميد آنها را در مورد جدائى از شياطين براى هميشه مبدل به ياس مى كند و چه طاقتفرساست تحمل اين همنشينى ؟! در تفسير اين آيه احتمالات ديگرى

بگذرد باعث جرئت و غفلت است ، و اگر بيم و انذار بيش از اندازه باشد نتيجهاش ياس و نوميدى و خاموش ‍ شدن شعله هاى عشق و تحرك است . درست به همين دليل در آيات

كند، اين جمله ها كه از صراحت و قاطعيت سرشار است اين اميد را به كلى مبدل به ياس مى كند و به آنها نشان ميدهد كه مطلب بالاتر از آن است كه آنها مى پندارند و

گفته اند درست در همين لحظه بود كه ساره در آن سن زياد و بعد از رسيدن به حد ياس ، بار ديگر عادت ماهيانه را كه نشانه امكان تولد فرزند بود پيدا كرد و لذا وقتى

» كه دو وصف از اوصاف اميد بخش پروردگار است در پايان آيه جائى براى كمترين ياس ‍ و نوميدى باقى نمى گذارد آرى به همين دليل آيه فوق گسترده ترين آيات قرآن است

. فَلَمَّا استَيْئَسوا مِنْهُ خَلَصوا نجِيًّا ... در مجمع البيان گفته : «ياس » به معناى قطع شدن طمع آدمى است از امرى كه بدان طمع داشته و بصورت : «يئس -

منان محروم در هر عصر و زمان به اين وعده بزرگ الهى دلگرم شوند و گرد و غبار ياس و نوميدى را از دل و جان خود بشويند و براى ادامه مبارزه با لشكر باطل آماده

ولى داراى اثر روانى هستند: فال نيك اميد آفرين است در حالى كه فال بد موجب ياس و نوميدى و ناتوانى مى شود. تفسير نمونه جلد ۱۲ صفحه ۵۳ و از آنجا كه اسلام ،